«Η νόστιμη κουζίνα μαγειρεύεται με μεράκι και συναίσθημα» μου είχε πει κάποτε ο Fabricio Bulliani. Ένας Ιταλός chef που αγάπησε τη χώρα μας και έμεινε πολλά χρόνια εδώ να μας μάθει την κουζίνα της πατρίδας του. Δυστυχώς ο Fabricio έφυγε απ' τη ζωή και δεν είχα την τύχη να δοκιμάσω πολλές φορές –ή μάλλον όσες θα ήθελα- τα πιάτα του. Γιατί όντως μαγείρευε με μεράκι και από καρδιάς. Στο πλευρό του – εντός και εκτός κουζίνας- ήταν πάντα ο Δαμιανός Σιδηροκανέλλης. Έμαθε από τον μέντορά του όλα τα μυστικά αλλά και πώς να αγαπά αυτό που κάνει. Μαγείρευαν και μαζί. Τώρα ο Δαμιανός συνεχίζει μόνος του. Συνεχίζει τη γαστρονομική κληρονομιά του Fabricio, στο 7Epta στην Ερμού που άνοιξε ξανά ύστερα από μια μικρή ανάπαυλα.
Το διάστημα λοιπόν που το 7Epta είχε τις πόρτες του κλειστές, ανανεωνόταν. Ντύθηκε με ήρεμα, ζεστά χρώματα, έβαλε όμορφες διακοσμητικές λεπτομέρειες κι έφτιαξε μια φιλική και cozy ατμόσφαιρα. Διατήρησε φυσικά το κελάρι-dining room με το διάφανο πάτωμα, που επιτρέπει τη θέα στα αρχαιολογικά ευρήματα κάτω από το κτήριο. Η αλήθεια είναι ότι πολύ ήθελα να δειπνήσω εκεί, όμως η βραδιά ήταν τόσο ζεστή που θα ήταν κρίμα -ιεροσυλία καλύτερα- να αδιαφορήσω για την ταράτσα του που βλέπει στη φωτισμένη Ακρόπολη.
Με το βλέμμα καρφωμένο στον Ιερό Βράχο δεν πήρα είδηση πότε ήρθε στο τραπέζι ένα καλάθι γεμάτο ψωμιά που τα φτιάχνουν εδώ: τραγανά λεπτά κριτσίνια και μια αφράτη focaccia που δεν μπορούσα να της αντισταθώ. Ταυτόχρονα έφτασε και η Caprese με τη βελούδινη βουβαλίσια μοτσαρέλα και κομμάτια ξεφλουδισμένης τομάτας που είχαν «λουστεί» ελαφρώς με ελαιόλαδο. Οι φέτες από το ψητό ροδάκινο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που πρόσθετε στο πιάτο μια επιπλέον γλύκα.
Στη συνέχεια ήρθαν τα ζυμαρικά: Carbonara, Caccio e Pepe και Gnocchi κολοκύθας. Η Carbonara ήταν τόσο απλή, χωρίς ίχνος κρέμας –όπως πρέπει δηλαδή- με σωστά βρασμένα τα ζυμαρικά και πολύ νόστιμη. Το μόνο που ήθελε ήταν λίγο επιπλέον φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Αντιθέτως στην Caccio e Pepe το πιπέρι περίσσευε. Από τις καλύτερες που έχω δοκιμάσει τελευταία, που ήταν λάθος μου να τη μοιραστώ και να μην την απολαύσω ολοκληρωτικά. Τέλος τα Gnocchi κολοκύθας μου έφεραν μνήμες της τελευταίας φοράς που τα δοκίμασα από τα χέρια του Fabricio. Ήταν ένα πιάτο που δεν έλειπε σχεδόν ποτέ από τους καταλόγους του. Η νοστιμιά του κρύβεται στο τριμμένο μπισκότο αμαρέτο και στο συνδυασμό του με το καπνιστό ανθότυρο. Και αυτή τη φορά ήταν σαν να το έτρωγα από τα χέρια του γιατί τόσο καλά το αποδίδει και ο Δαμιανός. Συνεχίζοντας θα σταθώ στην τέλεια παναρισμένη Cotoletta alla Milanese, που ξεχείλιζε από την μυρωδιά του βουτύρου. Πιάτο που κατά τη γνώμη μου θα πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε όσο σκασμένοι κι αν είστε.
Θα μπορούσα λοιπόν να κλείσω το δείπνο μου με τη γεύση της κοτολέτας σαν την καλύτερη επίγευση, όμως ζητούσα κάτι γλυκό. Μια λαχταριστή Crema Cotta με πικραμύγδαλο, ένα απαλό semifreddo με κρέμα καφέ καθώς και μια τάρτα σοκολάτας αποφάσισαν να μου πουν εκείνα μια γλυκιά "καληνύχτα".
*Ερμού 119 - Άστιγγος 10, Αθήνα, τηλ. 2103212010