Στην οδό Βεΐκου στου Μακρυγιάννη, πάνε κι έρχονται οι backpackers με τα ξεπλυμένα μαλλιά και τις χειμώνα-καλοκαίρι γυμνές γάμπες, αφού εδώ είναι συγκεντρωμένα στη σειρά:
ένα hostel, ένα sports bar, ένα laudromat κι ένα Fish Café, όλα ιδέα του Καστελλοριζιού Νίκου Ιερώνυμου, που αφού μετανάστευσε στην Αυστραλία πήρε τη σοφή -και κυρίως επικερδή απόφαση- να επιστρέψει στην πατρίδα.
Εμένα βέβαια δεν με αφορούν ούτε ο κοινοβιακός χαρακτήρας του hostel (αν και διαθέτει και δίκλινα) ούτε το sports bar με το αυστραλέζικο ράγκμπι (ποια γυναίκα αφορά μια μπάλα με δυο μύτες;) ούτε το πλυντήριο ρούχων (ευτυχώς, η κατοχή και χρήση προσωπικών πλυντηρίων ακόμη δεν φορολογείται).
Αυτό που με αφορά είναι ο μπακαλιάρος και δη ο τηγανητός. Μιλάω γι’ αυτά τα φοβερά πάλλευκα ψαροφιλέτα που βουτάνε πρώτα στο χυλωμένο κουρκούτι και μετά στο καυτό λάδι, για να μεταμορφωθούν σε ολόχρυσες κριτσανιστές μπουκίτσες, με αφράτο περιεχόμενο. Δυστυχώς τέτοιες μπουκίτσες απολαμβάνω μόνο του Ευαγγελισμού, αφού τότε τις φτιάχνει, κατά το έθιμο, η εορτάζουσα μητέρα μου. Τον υπόλοιπο χρόνο λοιπόν (αντί να κάθομαι να τηγανίζω και να τηγανίζομαι), τις αναζητώ μετά μανίας σε ταπεινά ταβερνίδια και τελευταία και στα λιγοστά streedfood-άδικα με θέμα το «fish&chips», το παραδοσιακό street food των Άγγλων. Και, ως γνωστόν, οι Άγγλοι όταν λένε «fish», εννοούν κυρίως μπακαλιάρο. Ενώ όταν λένε «chips», εννοούν χοντροκομμένες πατάτες, ραντισμένες συνήθως ελαφρώς με λίγο ξίδι.
Παλιότερα, το fish&chips προσφερόταν παραδοσιακά σε εφημερίδες. Τώρα την εφημερίδα έχουν αντικαταστήσει λαδόκολλες οικολογικού τύπου. Ένας συνδυασμός που διόλου δεν με χαλάει, κι ας μην τον ήξερα στο χωριό μου (βλέπε «στην κουζίνα της μαμάς Ευαγγελίας»). Κάπως έτσι, κάνοντας δηλαδή ψαροτουρισμό στο Κέντρο της πόλης, βρέθηκα στα «τραπεζάκια έξω» του Fish Café (μην ψάξετε για τραπεζάκια μέσα) να τρώω μπακαλιάρο Βορείου Ατλαντικού με σος ταρτάρ, συνοδευμένο από χοντροκομμένες πατάτες Νάξου, γαρίδες με κουρκούτι και γλυκόξινη σος αλλά και onion rings (όλα τα τηγανιτά πάνε μεταξύ τους).
Η αλήθεια είναι πως στα πλαίσια του «τουριστικού» μου ενδιαφέροντος, είχα περάσει μια βόλτα και από το Trip Advisor, όπου άλλοι το αποθέωναν (κυρίως οι ξένοι) κι άλλοι το έθαβαν (κυρίως οι Έλληνες). Οι πρώτοι επικαλούνταν τις γεύσεις του και τις τιμές του, ενώ οι δεύτεροι… επίσης τις γεύσεις του και τις τιμές του. Όλα όμως είναι θέμα προσδοκιών και μέτρου σύγκρισης.
Σε ό,τι αφορά τις τιμές: 6€ για δύο μεγάλες κροκέτες μπακαλιάρου με τηγανιτές πατάτες, 5€ για ένα fish burger ή μια ποικιλία θαλασσινών για 2 άτομα με 14€ είναι πολλά ή λίγα; Αν τα συγκρίνεις με τον ηγέτη του ελληνικού street food, το σουβλάκι, είναι πολλά. Αν τα συγκρίνεις με την Japanese εκδοχή του street food, το σούσι, είναι λίγα.
Σε ό,τι αφορά τις προσδοκίες: Αν δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από γκουρμεδιές, φύτρες και κινόα στη σαλάτα σου, θα απογοητευτείς σφόδρα. Αν πάλι είσαι παιδί του δρόμου και αναζητάς τη νοστιμιά στα πεζοδρόμια, θα ενθουσιαστείς. Γιατί εδώ το πεζοδρόμιο διαθέτει και τραπεζάκια και όμορφο λευκό πάγκο και ευγενικό σέρβις, ακόμη και ντιζαϊνάτο σουπλά. Το κυριότερο όμως διαθέτει καλοτηγανισμένο μπακαλιάρο και πατάτες κομμένες στο χέρι. Όσο για τα υπόλοιπα θαλασσινά, οι γαρίδες και τα καλαμάρια θα μπορούσαν να είναι λιγότερο λαδοπιωμένα, αλλά δεν θα έρθουμε εδώ γι’ αυτά.
Γαρίδες τηγανιτές στο χωνάκι. Θα έρθουμε για το κλασικό «fish&chips», θα έρθουμε για να νιώσουμε λίγο τουρίστες στην ίδια μας την πόλη, για να χαμογελάσουμε στις ξανθωπές και σχιστομάτικες φατσούλες, για να γελάσουμε με τον απόηχο από το karaoke στο διπλανό Athens Sports Bar, για να πάρουμε λίγη μυρωδιά φοιτητικής καθαριότητας από τα πλυντήρια που δουλεύουν παραδίπλα στο φουλ.
Αν τώρα εσείς θεωρείτε το «fish&chips» το χειρότερο street food του κόσμου, μάλλον δεν έχετε περπατήσει ποτέ σε ασιατικά πεζοδρόμια, όπου συνωστίζονται τα ταψιά με τα τηγανιτά έντομα και τρωκτικά. Μην ξεχνάτε ωστόσο πως βρίσκεστε σε ένα καθαρόαιμο τουριστικό hot spot, από αυτά που αναφέρουν οι διεθνείς οδηγοί της Αθήνας. Αυτό σημαίνει multi-culti γεύσεις που προσπαθούν να καλύψουν όλα τα γούστα των backpackers: από το κλασικό English breakfast και το ζουμερό αμερικάνικου τύπου burger μέχρι την ισπανόφωνη quesadillas, τα κινέζικα noodles και το αραβικό χούμους. Η ελληνική κουζίνα εδώ σωπαίνει, με εξαίρεση τους ψιθύρους της «greek salad» και των «Naxos potatoes». Ελπίζω την επόμενη φορά, να την… ακούσω λίγο πιο δυνατά.
Καλό τουρισμό στους γευστικούς δρόμους της Αθήνας!
Info
Fish Café, Βεΐκου 3, Μακρυγιάννη, 210 9235813.
Fb page
Fish Cafe
Τα burgers σερβίρονται σε μικρά ξύλινα καφάσια και συνοδεύονται με πατάτες Νάξου.
Backpackers σε στιγμές χαλάρωσης, χωρίς τα backpack τους.
Στην πρόσοψη του μαγαζιού, τραπεζάκια όπου υπάρχουν πάντα ξίδι και χοντρό αλάτι. Στην πίσω μεριά, μπορεί κανείς να κάτσει στο μεγάλο ξύλινο πάγκο.
Εδώ, μπορεί κανείς να αγοράσει και homemade πίκλες κρεμμυδιού ή τσάτνεϊ.
Διώροφο λαχταριστό σάντουιτς με αυγά και τραγανό μπέικον.
Οι τηγανιτές πατάτες είναι πιο νόστιμες όταν είναι χοντροκομμένες (στο χέρι) και πασπαλισμένες με χοντρό αλάτι.