Είχαμε κανονίσει να πάμε για καφέ και φαγητό στη λιακάδα. «Κάτω από την Ακρόπολη θέλω,» είπα στον Κωστή, ενώ τρώγαμε πρωινό και ξεφυλλίζαμε όσα περιοδικά και εφημερίδες δεν είχαμε προλάβει να διαβάσουμε μέσα στην εβδομάδα. Μέχρι να μιλήσουμε στο τηλέφωνο με τη Λία και τον Χρήστο, για να συνεννοηθούμε για το μεσημεριανό μας ραντεβού, ο γαλανός ουρανός είχε γεμίσει σύννεφα. Μέσα σε μισή ώρα είχε ήδη αρχίσει να βρέχει. Η διάθεση μου χάλασε αστραπιαία, με κρότο, ζηλεύοντας τους κεραυνούς που έσκαγαν στην ατμόσφαιρα.
Εννοείται πως γκρίνιαζα πολύ και εκνεύρισα τον Κωστή. Γκρίνιαζα όταν έβαλα την χειροποίητη σπανακόπιτα στον φούρνο, γκρίνιαζα όταν έψηνα τα ζουμερά, χωριάτικα λουκάνικα στο grill, γκρίνιαζα όταν γύριζα το ταλαγάνι στο τηγάνι. Γκρίνιαζα ακόμα κι όταν πετάχτηκα με τις φόρμες να πάρω τρία μπουκάλια τσίπουρο Δεκαράκι από το σούπερ μάρκετ. Γύρισα σπίτι με την ομπρέλα μου να στάζει: «Χωρίς τσίπουρο δε λέει,» σχολίασε ο Κωστής όταν είδε βρεγμένα τα αθλητικά παπούτσια μου. Δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω και για πρώτη φορά, μετά από ώρα, χαμογέλασα. Με την ψυχραιμία του, αλλά και με την υπερβολή μου. Λες και μία πραγματικά ωραία μέρα εξαρτάται μόνο από μία βόλτα στην μεγάλη πόλη, από φαγητό και καφέ στα τραπεζάκια έξω.
Τα παιδιά ήρθαν ακριβώς στην ώρα τους. Η βροχή αποθάρρυνε τους πάντες και οι δρόμοι ήταν άδειοι. Η Λία κρατούσε ένα κουτί με γλυκά και ο Χρήστος ένα Δεκαράκι Ροδίτης. «Έχουμε ήδη φροντίσει για προμήθειες,» του είπε ο Κωστής πάνω από τους ώμους μου. Το δέχθηκα με ενθουσιασμό. «Τέλεια, λοιπόν, να έχουμε ποικιλία. Ξεχάστηκα και πήρα μόνο Δεκαράκι Μοσχάτο και Μαλαγουζιά».
Κάτσαμε στους άνετους καναπέδες του σαλονιού, με τη θέρμανση αναμμένη. «Είσαι για μία παρτίδα πόρτες;» είπε ο Χρήστος στον Κωστή, ενώ εγώ έδειχνα στη Λία το καινούργιο μου παλτό. Μέχρι την ώρα που σερβιρίστηκαν τα λουκάνικα και οι πίτες, οι δροσερές σαλάτες και το τυρί σαγανάκι το κέφι μου ήταν αισθητά βελτιωμένο. Ένα ποτηράκι από καθαρό, δυνατό, μονοποικιλιακό Δεκαράκι Ροδίτη ζέστανε τον ουρανίσκο μου, έδεσε απίθανα με τους μεζέδες που είχαμε φτιάξει με τα χεράκια μας- τηγανητές πατατούλες, κεφτεδάκια, σπιτική μπουγιαμπέσα και λαχανικά στον φούρνο. Τελικά «έλυσε» ακόμα και την σφιγμένη διάθεση μου. Το αγαπημένο μου, σκέφτηκα. Κοιτώντας τα μικρά, στενά ποτήρια μπροστά μας, άρχισα να συνειδητοποιώ πως ακόμα και το γούστο του καθενός μας στο τσίπουρο φανερώνει τις διαφορετικές προσωπικότητες μας. Η Λία αγαπάει το Δεκαράκι Μοσχάτο και είναι κι αυτή ζεστή, τρυφερή και πληθωρική σαν αυτό. Μάλιστα νομίζω πως αν ήταν φρούτο θα ήταν κι εκείνη σύκο, σταφίδα ή αχλαδάκι. Ο Κωστής και ο Χρήστος πίνουν πάντα Μαλαγουζιά. Και είναι πράγματι τα πιο ευγενικά και συναισθηματικά αγόρια που έχω γνωρίσει. Θα έλεγε κανείς ότι είναι σπάνιες περιπτώσεις, σπάνιες όπως κι αυτή η μοναδική, σπάνια ποικιλία που παραλίγο να εξαφανιστεί πριν από μερικά χρόνια. Εγώ λατρεύω τον Ροδίτη. Και θέλω να πιστεύω πως είμαι ελαφριά και μελένια σαν εκείνον. Μέσα από τις διαφορές μας, από το πρώτο κι όλας έτος στο πανεπιστήμιο, ήρθαμε κοντά. Και παρά τους τσακωμούς μας παραμένουμε αχώριστοι, ίσως γιατί είμαστε κι εμείς καθαροί και ξεκάθαροι, μεστοί και «μονοποικιλιακοί», χωρίς αποκλείσεις. Σαν το αγαπημένο μας ποτό. Πάνω από δέκα χρόνια κολλητοί, τόσα όσοι και οι λόγοι που αυτό το βροχερό Σαββατοκύριακο στο σπίτι θα περάσουμε καλύτερα κι από αν είχαμε βγει έξω, στην φωτεινή Αθήνα.
1.Γιατί στην ηρεμία του σαλονιού μας μπορούμε να μιλήσουμε και να κοιταχτούμε στα μάτια καλύτερα και πιο ουσιαστικά. Χωρίς διακοπές και άλλους θορύβους.
2. Γιατί στο σπίτι θα φωνάξουμε και θα γελάσουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε, χωρίς να ανησυχούμε ότι κάποιος μας ακούει. Ότι κάποιον θα ενοχλήσουμε.
3. Γιατί όταν το φαγητό τελειώσει, δεν θα ντραπούμε να βάλουμε και δεύτερη και τρίτη μερίδα, «λιώνοντας» στον καναπέ και πειράζοντας ο ένας τον άλλον για την λαιμαργία του.
4. Γιατί μετά το φαγητό θα βάλουμε στη μέση το προφιτερόλ και θα το φάμε ολόκληρο με τέσσερα μικρά κουταλάκια. Στο τέλος θα τσακωθούμε για την τελευταία κουταλιά.
5. Γιατί ακόμα κι αν το τσίπουρο από την αγαπημένη Οικογένεια Μονοποικιλιακών Αποσταγμάτων Δεκαράκι δεν μας φτάσει κάποιος θα πεταχτεί να φέρει από την κάβα στην γωνία του δρόμου. Και η συζήτηση θα συνεχίσει από το σημείο ακριβώς που σταμάτησε.
6. Γιατί όταν είμαστε παρέα ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός. Και σε κανένα άλλο σημείο στον κόσμο, εκτός από το σπίτι, ο χρόνος και ο χώρος δεν είναι αποκλειστικά και μόνο δικός μας.
7. Γιατί όταν αρχίσει να νυχτώνει θα βγάλουμε από το ντουλάπι το αγαπημένο μας παιχνίδι ερωτήσεων. Θα παίξουμε, θα διαφωνήσουμε, θα γελάσουμε. Και στο τέλος θα κερδίσω εγώ.
8. Γιατί μπορεί στο τέλος της ημέρας να δούμε και μία ταινία μαζί. Ή μερικά επεισόδια από την σειρά με την οποία έχουμε κολλήσει και οι τέσσερις. Ή απλώς βιντεοκλίπ που παίζουν στο background ενώ εμείς λέμε τα νέα της δουλειάς.
9. Γιατί όταν περάσει η ώρα και τα αγόρια πέσουν με τα μούτρα στα videogames, δεν θα μας πειράξει καθόλου. Θα κάτσουμε στην τραπεζαρία και θα βάζουμε η μία διαφορετικά κραγιόν στα χείλη της άλλης.
10. Γιατί όταν θα έχουμε πια νυστάξει, δεν θα έχουμε όρεξη να χωριστούμε. Θα μαζευτούμε και πάλι στους άνετους καναπέδες. Και θα μιλάμε για βιβλία και τραγούδια μέχρι τις 2 το πρωί.
