Αυτή η συνέντευξη του Μπραντ Πιτ παρουσιάζει μερικούς από τους λόγους για τους οποίους του έχουμε ιδιαίτερη αδυναμία: Η νοσταλγία και το συναίσθημα εναλλάσσονται με χιουμοριστικές ατάκες που ελαφραίνουν διαρκώς την ατμόσφαιρα ξαφνιάζοντάς μας, παρόλο που το βίντεο διαρκεί μόλις 5 λεπτά. Μεταξύ άλλων, ο ηθοποιός μιλάει για το πρώτο του φιλί, «σε ένα γκαράζ, με ένα κορίτσι από τη διπλανή γειτονιά, τη Λίζα, στην τετάρτη δημοτικού», ένα σκηνικό που ήταν στημένο, καθώς είχαν συνεννοηθεί να βρεθούν εκεί για τον συγκεκριμένο σκοπό, αλλά μέχρι την ώρα του ραντεβού «η αναμονή μού τσάκισε τα νεύρα».
Όμως και η ίδια η εμπειρία του πρώτου φιλιού ήταν τόσο δυνατή, που δυσκολεύτηκε να την αντέξει και αμέσως μετά έφυγε «τρέχοντας για το σπίτι μου». Παρόλο που στα δέκα χρόνια του ο έρωτας δεν ήταν καινούρια υπόθεση για τον Μπραντ, κρίνοντας από τα λεγόμενά του ότι «ερωτεύομαι από τότε που πηγαίνω στο νηπιαγωγείο».
Μέχρι το λύκειο είχε ήδη πάρει το κολάι, μάλιστα πήγε όχι σε έναν αλλά σε δύο χορούς αποφοίτησης, με το τότε κορίτσι του που φοιτούσε στο γειτονικό σχολείο. Από τότε δεν «εξελίχθηκε πολύ ο χορός μου, αλλά προβλέπω ότι θα χορεύω περισσότερο στο μέλλον» λέει αστειευόμενος.
Συνεχίζει μιλώντας για τους πρώτους του ρόλους, αλλά και για την πρόσφατη συνεργασία του με τον Ταραντίνο στο «Κάποτε… στο Χόλιγουντ». «Ένας τύπος που τα έχει βρει με τον εαυτό του, ξέρει τη θέση του στον κόσμο», έτσι χαρακτηρίζει τον σκηνοθέτη. «Που ξέρει σε τι είναι αφοσιωμένος και σε τι όχι, που αναζητά το καλύτερο στους ανθρώπους αλλά δεν ξαφνιάζεται όταν βρίσκει το χειρότερο. Και που οδηγεί ένα πολύ κουλ αυτοκίνητο στο Λος Άντζελες». Τι θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό για τον Ταραντίνο;