Συναντηθήκαμε για τη συνέντευξη. Αλλά είπαν την ιστορία μεταξύ τους, χωρίς ερώτηση. Την ιστορία μιας ομάδας "φαινόμενο", με πολλές ανησυχίες, πολλές αγωνίες, πολλά ερωτηματικά και μεγάλη πίστη στο συναίσθημα, την λεπτομέρεια και τη λεπτότητα. Την ιστορία της πολύ προσωπικής τους "Βαβέλ".
Γεράσιμος: Λέμε το δίσκο «Βαβέλ», γιατί όταν ξεκινήσαμε να τον κάνουμε δεν ήξερα τι ήθελα να γράψω. Περνούσα φάση μπλοκαρίσματος. Δεν καταλαβαίναμε τι μας γίνεται και τι πρέπει να κάνουμε, τι περιμένουν από εμάς να κάνουμε και τι θέλουμε και εμείς να κάνουμε. Πέρασα από πολλές σκέψεις του τύπου «να φτιάξουμε ένα δίσκο σαν αυτό που περιμένουν, να κάνουμε τη δοκιμασμένη επιτυχία ή μια δουλειά που να κολακεύει την περσόνα της Νατάσσας Μποφίλιου». Και ξαφνικά κατέβασα το γενικό και τα παιδιά φρίκαραν. Νόμιζαν ότι δε θα γράψω δίσκο. Είπα «αφήστε με να βρω τι θα κάνω».
Νατάσσα: Μας ζούρλανε. Μας έλεγε: Από Σεπτέμβριο ξεκινάω να γράφω. Από τέλη Οκτωβρίου ξεκινάω να γράφω. Από 3 Νοεμβρίου ξεκινάω να γράφω. Είχαμε φτάσει στον εφιάλτη. Και λέει: Από 4 Ιανουαρίου 2016 ξεκινάω να γράφω. Και δεν ξεκίνησε.
Γεράσιμος: Όλο αυτό το διάστημα που δεν ξεκινούσα, δεν αγχώθηκα καθόλου. Έπρεπε να καταλάβω τι γίνεται σε μένα, αλλιώς τα τραγούδια δε θα τάγραφα εγώ αλλά ένας ψεύτης. Δεν είμαι μια μηχανή που γράφει με τεχνική και δε μπορώ να γίνω. Ούτε έχει νόημα να γράφω αν δε με συγκινεί αυτό που κάνω. Οπότε μηδένισα. Είπα δε θα κολακέψω τον εαυτό μου, συμφιλιώθηκα με το ψέμα που κουβαλάω και έφτιαξα ένα δίσκο που είναι ένα ερωτηματικό για μια εποχή που ενώ είμαστε όλοι στο ίδιο σημείο, έχουμε τις ίδιες ανησυχίες και φόβους, δε μπορούμε να συνεννοηθούμε.
Νατάσσα: Ήμουνα πολύ ανήσυχη όλο αυτό τον καιρό. Είχα αγωνία και προσμονή, όχι για λόγους καριέρας, αλλά για λόγους ανάγκης. Καθόμουνα ήδη δυο χρόνια σε αναμμένα κάρβουνα, γιατί ο Γεράσιμος και ο Θέμης είναι οι δηλώσεις μου, η έκφρασή μου και περίμενα ένα υλικό για να μου δώσει έμπνευση. Γιατί έτσι ξεκίνησα να τραγουδάω και έγινα τραγουδίστρια και υπάρχω καλλιτεχνικά σε αυτή τη δουλειά. Με την έμπνευση που μου δίνουν τα τραγούδια τους.
Γεράσιμος: Τελικά έγραψα. Με τον Θέμη κρύβαμε από τη Νατάσσα τα τραγούδια. Είπαμε, δε θα κάνουμε αυτό που κάνουμε συνήθως, δηλαδή ένα τραγούδι. Θα φτιάξουμε έναν άξονα να δούμε αν πηγαίνουμε κάπου. Τέσσερα τραγούδια, πέντε τραγούδια.
Νατάσα: Τρία έφτιαξαν. Κρυφά. Τρία και ένα κουπλέ χωρίς ρεφρέν. Αυτό, για να καταλάβει κανείς πόσο με υπολογίζουν. Καθόλου. Δε φοβούνται τίποτα.
Γεράσιμος: Είναι πολύ εύκολο να φοβηθείς τη Νατάσα που βλέπουν όλοι στη σκηνή. Αν την αντιμετωπίσει ως αυτό μπορεί και να φρικάρεις. Για εμάς είναι η Νατάσα μας, το κορίτσι που μαζευόμαστε στο σπίτι της.
Νατάσα: Αυτό είναι και η αλήθεια μας. Εγώ δεν περιμένω τους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, δε με αφορούν. Περιμένω τους στίχους του Γεράσιμου. Γιατί ξέρω ότι όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια που δε δουλέψαμε μαζί, έχει παρατηρήσει τη ζωή μου, τις σκέψεις μου και θα με λυτρώσει. Λέω συνέχεια για τον Γεράσιμο γιατί στην τριάδα μας ο Γεράσιμος είναι η μάνα, ο Θέμης ο πατέρας και εγώ το παιδί τους. Στη σχέση μας την προσωπική , εγώ είμαι ο πατέρας, ο Θέμης η μάνα και ο Γεράσιμος το παιδί μας. Έτσι έχουν τα πράγματα. Και ο αρχηγός αλλάζει συνέχεια.
Γεράσιμος: Αυτά τα τέσσερα χρόνια που δε δουλέψαμε μαζί κάναμε συνεργασίες και καλύψαμε ανάγκες που αν δεν τις καλύπταμε θα τις κουβαλούσαμε σαν απωθημένα σε αυτή τη δουλειά. Και αυτό που θάβγαινε θα ήταν μπασταρδεμένο και ξένο. Κάνοντας άλλα πράγματα όλο αυτό τον καιρό μπήκαμε πολύ χορτάτοι σε αυτή τη δουλειά.
Νατάσσα: Για μένα που πάντα οι δίσκοι είναι αφετηρία ενός καινούργιου κύκλου, τον περίμενα αυτό το δίσκο για να ξανατοποθετηθώ στη ζωή μου. Αυτά τα τέσσερα χρόνια κάναμε πράγματα που ήταν σαν ανάσες και εγώ προσωπικά πήρα μια σπουδαία προίκα μαζί μου, ανθρώπους που σέβομαι και τραγούδια που δε θα βγάλω ποτέ από το πρόγραμμά μου.
Γεράσιμος: Όταν ξεκινήσαμε τη Βαβέλ, κατάλαβα για άλλη μια φορά ότι αυτό που μου είχε λείψει ήταν η εξαιρετική αρμονία που έχουμε οι τρεις μας καλλιτεχνικά.
Νατάσσα: Εγώ δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τα παιδιά και θα ήθελα να τραγουδάω πάντα τα τραγούδια τους. Έχω μεγάλο θαυμασμό σε όλους όσους έχω δουλέψει, στα πράγματα που εμπλουτίζουν την ίδια μας τη σχέση αλλά το σπίτι μου είναι ο Γεράσιμος και ο Θέμης και δεν το έκρυψα ποτέ. Μαζί τους έγινα αυτό που είμαι. Το λέω με όλο το σεβασμό στους καλλιτέχνες και τους δημιουργούς, γιατί αυτοί είναι που με εμπνέουν και δε θα υπήρχα αν δεν υπήρχαν αυτοί.
Γεράσιμος: Όλα αυτά τα συναισθήματα σκέφτομαι ότι θέλουμε να βγαίνουν και στο πρόγραμμα. Είμαι πολύ περίεργος με τα προγράμματα, σπάνια περνάω καλά και πάντα θέλω να σιγουρέψω ότι είναι ένα πρόγραμμα ακρόασης αυτό που κάνω. Θέλω να ακούνε τη μουσική. Φέτος που είμαστε στον Βοτανικό, ένα μεγάλο χώρο, αποτρεπτικό για πειραματισμούς, αποφασίσαμε ένα πρόγραμμα που δε θυμίζει νύχτα, που δε θα τραβάει μέχρι τα ξημερώματα, κρατάει δυο ώρες και σαράντα λεπτά με δώδεκα ολοκαίνουργα τραγούδια ενός δίσκου που δεν έχει κυκλοφορήσει.
Νατάσσα: Εμένα με ενδιαφέρει να συμπεριφέρομαι απέναντι στον κόσμο χωρίς ενοχή. Κάνουμε πρόγραμμα ψυχαγωγικό που περιλαμβάνει όλη την παλέτα των συναισθημάτων. Δεν ενοχοποιούμε ούτε την καψούρα, ούτε το γέλιο. Αυτή είναι η αλήθεια μας. Γιατί εμένα το χειρότερο που μπορεί να μου πει κανείς είναι ότι δεν είμαι αληθινή. Θα τον σκοτώσω. Πες μου οτιδήποτε, δεν έχω πρόβλημα να με κανιβαλίσεις, αλλά αυτό είναι η μεγαλύτερη αδικία που μπορεί να μου κάνεις.
Γεράσιμος: Ο κόσμος από κάτω καταλαβαίνει τα πάντα. Το φτιάχνεις το κοινό σου, έχεις συγγένεια. Παρακαλέσαμε να μη διαρρεύσουν στο you tube τα τραγούδια πριν κυκλοφορήσουν, ήρθαν δυο χιλιάδες άνθρωποι και δε σήκωσε ούτε ένας το κινητό να το κάνει. Κάτι λέει αυτό και για εμάς και για αυτούς.
Νατάσσα: Είμαστε ευγνώμονες αληθινά, έχουμε το πιο ταιριαστό κοινό, το πιο κοντινό σε εμάς. Αυτό είναι τρομερά συγκινητικό. Είναι οι άνθρωποι που απέναντί τους στέκεσαι γυμνός και λες τη δική σου ιστορία. Έχω μια ιστορία γιαυτό: Όταν πήγαμε στο Σταυρό του Νότου πρώτη φορά, πριν χρόνια, είχαμε άγνοια κινδύνου, τη φόρα της νεότητας και την παρέα μας. Ήταν η πρώτη μας πιο επίσημη παρουσίαση, εμένα με είχε πιάσει μια ανασφάλεια ότι πρέπει φυσικά να προσαρμόσω κάπως την ενδυματολογική μου συμπεριφορά. Ξέρεις που καταλήξαμε; Να φοράω μια μαύρη τουαλέτα με ντραπέ και όλα τα σχετικά, σχεδόν οπερατική. Και εκεί κώλωσα. Ότι δεν ταίριαζα με το περιβάλλον. Και μου λέει ο Γεράσιμος: «ή έχεις άντερο να είσαι ο εαυτός σου ή παράτα τα». Και κάθε φορά που κωλώνω μου λέει: «να θυμάσαι πάντα ότι φόρεσες αυτή την τουαλέτα στο Σταυρό του Νότου».
Γεράσιμος: Είναι αυτό: σε όποια μάχη και να πας, πρέπει να πας με τα όπλα που χειρίζεσαι καλύτερα. Αν προσπαθήσεις να κάνεις κάτι άλλο, θα φύγεις το επόμενο πρωί με το πρώτο τρένο. Εκτός αν είσαι ο σούπερ αδίστακτος που μπορείς να προσαρμόζεσαι.
Νατάσσα: Εγώ το έχω φάει το μπούλινγκ ούτως ή άλλως. Γιατί έπρεπε να έχω ενοχές επειδή είμαι γυναίκα, επειδή είμαι ξανθιά, επειδή έχω δικά μου τραγούδια ή παραπανίσια κιλά. Επειδή κάνω τη δουλειά μου με άλλο τρόπο ή επειδή είμαι κομουνίστρια. Όλα αυτά δε με έχουν απασχολήσει και τίποτα από αυτά δε με έχει κάνει να νιώσω άσχημα. Εγώ θέλω να συμπεριφέρομαι όπως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι που σέβομαι και θαυμάζω. Έχω πρότυπα και αρνητικά και θετικά. Και αυτά είναι κολώνες και αξίες που ποτέ δε θα γκρεμιστούν. Οπότε , πάντα τον εαυτό μου τον βάζω μόνο απέναντι σε αυτά.
Γεράσιμος: Εμένα το μόνο που με φοβίζει είναι μια μέρα να μη μπορώ να συγκινούμαι εύκολα πια. Τρόμαξα το καλοκαίρι ότι έγινα σκληρός άνθρωπος. Και έχει σχέση και με την κοινωνία και την πολιτική. Κλείστηκα στο σπίτι μου και ένιωθα ενοχή ακόμα και όταν έβγαινα με τους φίλους μου. Αυτά που ήταν αφορμές και αφετηρία να σκέφτομαι και να δημιουργώ έγιναν αγκάθια. Αλλά ήταν λυτρωτικό το ότι μπήκαν σε λόγια και στη Βαβέλ.
Νατάσσα: Αυτός ο δίσκος είναι η καλύτερή μας δουλειά και η πιο συγκεκριμένη. Γιατί λέει ότι μέσα σε αυτό τον κόσμο θα χαρείς, θα ερωτευτείς, εδώ θα πονέσεις εδώ θα παλέψεις. Το λέω πρώτα από όλα, σαν ακροάτρια της Βαβέλ. Και στη σκηνή μεταφέρω το συναίσθημα που έχω βιώσει σαν ακροατής. και αν ξέρω τι κάνουν τα τραγούδια μας σε άλλους, είναι γιατί ξέρω τι έχουν κάνει και σε μένα. Οπότε αυτό θα συμβεί και σε όσους συμμεριζόμαστε την ίδιου τύπου συγκίνηση.
Γεράσιμος: Νομίζω ότι αυτή η προσέγγιση είναι πυξίδα, μας βοήθησε και κάναμε επιλογές επειδή τις πιστεύαμε και επειδή είμαστε τρεις και αυτό είχε τη δύναμη μιας ασπίδας.
Νατάσα: Εμείς πια, έχουμε κάτι που είναι και πολύ ωραίο και δύσκολο και είναι πολύ μεγάλη κατάκτηση ότι είμαστε οι τρεις μας τόσα πολλά χρόνια. Είμαστε πολύ τυχεροί, αλλά δεν αφήνει κανείς μας αυτή τη σχέση στην τύχη. Εγώ τους διεκδικώ κάθε μέρα και παλεύω να τους έχω. Είναι τύχη, αλλά θα μπορούσα και να μην έχω κάνει αυτή την επιλογή. Είναι δικό μου εύσημο αυτό και δε μου το παίρνει κανείς. Πρόκειται για την ίδια τη ζωή μας.
