Η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η «Εβίτα», η Σμαρούλα Γιούλη, ο Δάνης Κατρανίδης και το «Σικάγο». Η Μαριάννα Τόλη μας ανοίγει την καρδιά της για την περιπέτεια της ζωής, το παιδικό θέατρο και τους ρόλους που ίσως να αποτελούν μια μορφή ψυχοθεραπείας...
- Κυρία Μαριάννα Τόλη πως αποφασίσατε να κάνετε ένα μιούζικαλ βασισμένο στο πολυβραβευμένο παραμύθι του Τζεφ Μπραμπώ «Το δώρο της παπλωματούς»;
Δεν χρειάστηκε και πολλή σκέψη όταν βρέθηκε σαν από ευλογία στα χέρια μου το βιβλίο. Στις σελίδες του παραμυθιού κρύβονται τα πιο όμορφα και βαθιά νοήματα αν τα ερμηνεύσει κανείς σωστά και αν δει την ιστορία πέρα από το μύθο. Επίσης οι υπέροχες ζωγραφιές που είναι όπως και το παραμύθι, βραβευμένες, με ενέπνευσαν να φανταστώ τα κουστούμια της παράστασης και να ενσωματώσω τις εικόνες στις προβολές ώστε να μην χαθεί τίποτα από την ατμόσφαιρα του βιβλίου. Των δύο βιβλίων για την ακρίβεια. «Το δώρο της παπλωματούς» είναι το πιο γνωστό από τα δύο. «Το ταξίδι της παπλωματούς» γράφτηκε μετά την επιτυχία του πρώτου και είναι η ζωή της παπλωματούς στην παιδική ηλικία. Ένωσα τα δύο βιβλία σε ένα θεατρικό έργο γιατί είναι σημαντικό το μήνυμα που δίνει και το πρώτο. Δηλαδή να ρισκάρει ένας άνθρωπος την ασφάλεια και την άνεση για να γνωρίσει τον αληθινό κόσμο και ως εκ τούτου και τον εαυτό του μέσα από την εμπειρία του αγνώστου. Τα μηνύματα της ανιδιοτελούς καλοσύνης και της αλληλεγγύης που τόσο λείπουν στις μέρες μας καθώς και το συμβολικό μήνυμα ενός παπλώματος που μπορεί μαγικά να ζεστάνει την ύπαρξη μας, μου φάνηκε πολύ κατάλληλο για τις κρίσιμες μέρες και εποχές που ζούμε. Η θαυμάσια αυτή ιστορία ντυμένη με μουσική και χορό κατέληξε σε ένα αυθεντικό μιούζικαλ.
- Ποια ήταν η δυσκολία στη θεατρική «μεταφορά» ενός παραμυθιού που αγαπήθηκε τόσο πολύ από μικρούς και μεγάλους;
Δεν ξέρω πώς να σας απαντήσω σε αυτή την ερώτηση γιατί δυσκολία δεν θυμάμαι. Όπως δεν θυμάμαι πως ακριβώς άρχισε και πως τελείωσε αυτή η δημιουργία. Όταν φαντάζομαι ένα μιούζικαλ χάνομαι τόσο σε αυτή την διαδικασία, μέσα από την μουσική και τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου που μετά δεν είμαι σε θέση να την εξηγήσω η να την αναπαραγάγω με λόγια. Απλώς πρέπει ο άνθρωπος που φιλοδοξεί να φτιάξει ένα μιούζικαλ από το πουθενά να ξέρει μουσική και χορό και να ξέρει από θέατρο για να τα ενσωματώσει στη δράση του έργου με φυσικότητα και αρμονία. Αν συμβεί αυτό η δημιουργική σκέψη ρέει σχετικά αβίαστα.
- Εχετε αναλάβει τη σκηνοθεσία και τη διασκευή του έργου. Κι όμως, πολλοί νομίζουν ότι υποδύεστε και την «Παπλωματού» στη σκηνή Γιατί δεν το επιχειρήσατε;
Μα αρχικά θα έπαιζα την μεγάλη Παπλωματού και η Αντιγόνη η Ψυχράμη την μικρή Παπλωματού. Έτσι άρχισαν και έτσι τελείωσαν οι πρόβες μας μέχρι να χωρίσει η ομάδα το καλοκαίρι. Το έργο ήταν έτοιμο να το παρουσιάσουμε στο τέλος Ιουνίου με αυτή την διανομή. Όμως μια ατυχία στις φωνητικές χορδές δεν μου επιτρέπει ακόμα να παίξω το ρόλο. Ελπίζω πως σύντομα θα μπορέσω..
- Γνωρίζετε καλά την τέχνη του μιούζικαλ. Πιστεύετε ότι στην Αθήνα παίζονται σήμερα καλά μιούζικαλ; Ξεχωρίστε μας μερικά (εκτός από την «Παπλωματού»)
Ξέρετε έχω δει σχεδόν όλα τα μιούζικαλ που έχουν παιχτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στο εξωτερικό τα βλέπω από τρείς και τέσσερεις φορές το καθένα. Για πολλά χρόνια είμαστε πολύ πίσω αλλά τελευταία με απίστευτη χαρά βλέπω πως τα πράγματα πάνε πολύ καλύτερα. Μού άρεσε πολύ το «Billy Eliot» διότι δεν πίστεψα ποτέ πως θα βρεθούν παιδιά τόσο ταλαντούχα που θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε τόσο δύσκολα πράγματα. Με ξάφνιασαν ευχάριστα η σκηνοθεσία του Δημήτρη Λιγνάδη, οι χορογραφίες του Δημήτρη Παπάζογλου τα κουστούμια και τα σκηνικά της Εύας Νάθενα και οι φωτισμοί. Ήταν ένα άθλος. Συγχαίρω όλους τους συντελεστές.
- Από τις αρχές του 2000 που διευθύνατε το Παιδικό Στέκι του Εθνικού μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει στο Παιδικό Θέατρο;
Την εποχή εκείνη το παιδικό θέατρο είχε λίγους εκπροσώπους. Πέντε σοβαρούς θιάσους που έκαναν εξαιρετικές δουλειές αρχής γενομένης από την Ξένια Καλογεροπούλου και μετά την Κάρμεν Ρουγγέρη. Σήμερα υπάρχουν ατελείωτες παιδικές σκηνές όχι πάντα τόσο πετυχημένες. Ούκ εν τω πολλώ το εύ…φεύ!
Αλλά με χαρά παρατηρώ πως οι γονείς είναι πιο ψαγμένοι και οικογενειακώς συνοδεύουν τα παιδιά τους στο θέατρο. Γιαυτό έχουμε χρέος εμείς που ασχολούμαστε με το αντικείμενο να δημιουργούμε παραστάσεις που να έχουν ενδιαφέρον και για τους γονείς ώστε να μπορούν τα παιδιά να μοιράζονται μαζί τους την μαγική εμπειρία του θεάτρου που είναι η μίμηση της ζωής.
- Πείτε μας μια παράσταση που σας έχει σημαδέψει. Τι θυμάστε, λόγου χάρην από την Εβίτα που αντικαταστήσατε την Αλίκη Βουγιουκλάκη;
Μα δεν την αντικατέστησα ποτέ. Αυτό με σημάδεψε για λίγο γιατί ήταν άλλη η συμφωνία μου. Αλλά ξέρετε δεν στέκομαι και πολύ στα δυσάρεστα. Ήταν τόσο καταπληκτικό αυτό το έργο και η μουσική του που μόνο να παρακολουθείς τις πρόβες και να συμβάλεις με τις γνώσεις σου στην παράσταση ήταν μεγάλη εμπειρία. Βοήθησα στο ανέβασμά της Εβίτας και αυτό ήταν αρκετό. Ήταν μια από τις καλύτερες μεταφορές μιούζικαλ στην Ελλάδα. Η άλλη ήταν το «Σικάγο» που έπαιξα με την Σμαρούλα Γιούλη και τον Δάνη Κατρανίδη. Θα μου μείνει αξέχαστο.
- Σε τι έχει αλλάξει μέχρι σήμερα η καλλιτέχνιδα στο Μάθημα Σολφέζ στη Eurovision το 1977;
Έχει μεγαλώσει φυσικά και έχει ωριμάσει θέλω να πιστεύω. Ίσως και να μην έχει μείνει τίποτα από την παλιά Μαριάννα πέραν της παιδικότητας και τον ενθουσιασμό που είχε και θα έχει πάντα για ότι είναι αληθινό, δημιουργικό και που αφήνει στο πέρασμά του μια γεύση ιδιοφυίας. Επίσης έμαθα να εκτιμώ τα πράγματα και τους ανθρώπους βαθύτερα και να τους βλέπω όχι μέσα από μένα αλλά μέσα από εκείνους τους ίδιους και για τους ίδιους. Υπάρχει χώρος για συνύπαρξη, κάτι που στην νεότητά μας και λόγω του ναρκισσισμού της νιότης και της επιτυχίας δεν είναι πάντα εφικτό. Οι σπουδές της ψυχολογίας και η αυτογνωσία με βοήθησαν σε αυτό και μου άλλαξαν τη ζωή.
- Υπάρχει κάποιο έργο που έχετε «απωθημένο» να ανεβάσετε ή συντελεστής να συνεργαστείτε;
Θα ήθελα να κάνω μια πρόζα με έναν σοβαρό σκηνοθέτη, να αφεθώ στα χέρια του με εμπιστοσύνη και να ανακαλύψω άλλα μονοπάτια εσωτερικά, απάτητα και άγνωστα. Ξέρω πως υπάρχει η ευαισθησία και τα εκφραστικά μέσα για να το κάνω. Οι ρόλοι που αποκλίνουν από τον δικό μας χαρακτήρα είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας.
Σας ευχαριστώ.
