Υπάρχουν στιγμές που περνούν και χάνονται και υπάρχουν και κάποια σεσημασμένα μαγικά νανοδευτερόλεπτα που περικλείουν στην άυλη σύνθεσή τους το νόημα του κόσμου όλου. Μια τέτοια στιγμή ήταν κι αυτή που απαθανάτισε τις δύο υπερτερούσες ηθοποιούς του Χόλιγουντ, την άρτι βραβευθείσα με χρυσό αγαλματίδιο, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ και την Μέριλ Στριπ, η οποία έχει ήδη 3 Όσκαρ στο σπίτι, να πανηγυρίζουν τη χαρά της κατάκτησης της κορυφής.
Ένα ενσταντανέ αμοιβαίας αποδοχής και ανταποδοτικής εκτίμησης. Υπάρχει κάτι συγκινητικά ταπεινό και κάτι ενθαρρυντικά υπερήφανο σε αυτή την εικόνα. Υπάρχει η φανερή, η απροκάλυπτη, η καλπάζουσα δύναμη του πνεύματος. Δύο έξυπνες γυναίκες της βιομηχανίας του θεάματος πανηγυρίζουν. Κι ενώ το etiquette της λαμπερής συντεχνίας τους επιτρέπει της αλαλάζουσες κραυγές, τα θεατρικά ακκίσματα και τις φίλεχθρες ατάκες, αυτές αρκούνται σε έναν μετωπιαίο χαιρετισμό -στο σημείο που συναντιέται το τρίτο μάτι με τη γοητεία-, αρχέγονο και ζωώδη, ένα εκστατικό σιωπηλό παραλήρημα ικανοποίησης, έναν αθόρυβο σαματά. Επιβραβεύει η μία την άλλη κατάματα, με ένα ατενές βλέμμα. «Ξέρω ότι φλέγεσαι, ότι είσαι θεριό ανήμερο» μοιάζει να φωνάζουν, ταυτόχρονα.
Δε μίλησε, ακόμα μία φορά, για τον Γουάινστιν και τα ρυπαρά σάλια του, στον ευχαριστήριο λόγο της, η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ. Εστίασε σε ένα στάδιο πριν –πριν, δηλαδή, φτάσει μια στάρλετ στον καναπέ του παραγωγού. Μίλησε για το «inclusion rider». Δύο λέξεις που ακούστηκαν σαν χρησμός και συμβουλή. Κι ενώ το google χτύπαγε βαϊράλιτι στο λήμμα, ολόκληρος ο πλανήτης της σόουμπιζ μάθαινε, με μιας, ότι δεν πρόκειται για κάποια θεία ρίμα, το δίλεξο αυτό είναι όρος του επαγγελματικού συμβολαίου και επιβάλλει στις εταιρίες παραγωγής να υπάρχει ισχυρότερη εκπροσώπηση σε σχέση με παράγοντες όπως το φύλο και η φυλή.
Τόσο απλά και τόσο ουσιαστικά. Πολύ πριν το #metoo και πολύ μετά τα παράσημα του εφαρμοσμένου φεμινισμού.