«Η Δήμητρα τρέχει αυτό το πρότζεκτ» λέει η Ναταλία στο μέσετζερ και μπλα, μπλα, μπλα, «θα ήθελες να συμμετάσχεις;». «Μα, εγώ και μπλα, μπλα, μπλα, ναι, θα το κάνω». Η Τζίνα είχε ήδη ανεβάσει στο προφίλ της το αποτέλεσμα του δικού της #beingme, οπότε είχα ήδη γλυκαθεί με το θέμα. Μια σειρά πραγμάτων μεσολάβησαν, από χειμώνα φτάσαμε καλοκαίρι. Καλύτερα, είναι η εποχή μου. Η συνάντηση με τη Δήμητρα Δανίκα ήταν στο κομμωτήριό της, ειδωθήκαμε για πρώτη φορά και η σπίθα της έμπνευσης έκανε ένα ζωηρό τσακ. Ορίστηκε το όρντινο και τα διαδικαστικά, λοιπόν, θα κάνουμε τα μαλλιά έτσι, το στάιλινγκ κάπως έτσι, φέρε μαζί σου ένα αγαπημένο σου βιβλίο.
«Η ιστορία του being me είναι πολύ προσωπική, ξεκίνησε βιωματικά τέσσερα περίπου χρόνια πριν,όταν μια Κυριακή πρωί έλεγα στα παιδιά μου ιστορίες από τα μικράτα μου» λέει η Δήμητρα και συνεχίζει: «Θυμήθηκα τότε πόσο γελούσαμε με την γιαγιά μου όταν βλέπαμε τη σειρά της Μαντάμ Σουσού με την Άννα Παναγιωτοπούλου. Εκεί συνειδητοποίησα ότι για μένα η παραπάνω λειτούργησε σαν πηγή έμπνευσης αλλά από την πλευρά και την ερμηνεία που εγώ τότε εδεινα, ότι δηλαδή, είναι μια γυναίκα που "είναι στον κόσμο της", με μια αφέλεια, στα παιδικά μου μάτια ξέφευγε από τα πρέπει, για μένα αυτό ήταν το ζητούμενο. Κάπως έτσι δημιούργησα μια στήλη στο site μου όπου αφηγούμουν την προσωπική μου πηγή έμπνευσης σε σχέση με το προσωπικό μου στυλ και στην συνέχεια με την ερώτηση "ποια είναι η δική σου Μαντάμ Σούσου”, καλούσα τις πελάτισσες μου να αφηγηθούν την δική τους ιστορία. Όλοι έχουμε βιώματα και εικόνες που μας έχουν επηρεάσει, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι. Μέσα από αυτή τη διαδικασία διαβάζοντας τις ιστορίες τους έβλεπα εικόνες τους. Κάποια στιγμή όταν ανέβηκε η παράσταση με την Δήμητρα Παπαδοπούλου, παίζοντας την Μαντάμ Σουσού, της πρότεινα να γίνει μέρος των γυναικών που συμμετείχαν στο project, δέχτηκε με χαρά και μου ζήτησε να ανεβαίνουν στο site των θεατρικών σκηνών οι φωτογραφίες και οι αφηγήσεις των άλλων γυναικών που θα απαντούσαν στην ίδια ερώτηση, μιας και ταίριαζε κουτί με τις παραστάσεις. Αυτό ήταν. Ο κόσμος άρχισε να αναρωτιέται τι ακριβώς είναι αυτό. Στη συνέχεια θέλησα να βγει περισσότερο προς τα έξω αυτή η δράση και να καταλάβει ο κόσμος ότι είναι σημαντικό η εικόνα μας να συνδέεται με την προσωπικότητα μας και ότι τελικά αυτό είναι το προσωπικό στυλ -αυτό για μένα είναι στάση ζωής και δηλώνει μια συνέπεια απέναντι στον εαυτό μου. Η εξέλιξη της Μαντάμ Σουσού είναι το #being me, όπου ως διαδικασία μεταφράζεται ως εξής: ακούω, αφουγκράζομαι ποιος/ποια είσαι και αυτό το μεταφράζω, μέσα από μια δημιουργική διαδικασία, σε εικόνα».
Δεν ξέρω, ή μάλλον ξέρω, τι ακριβώς αφουγκράστηκε η Δήμητρα σε σχέση με εμένα και φτάσαμε στα κίτρινα μαλλιά. Άλλωστε η φράση «έχεις την πονηρή έκφραση σαν να ΄χεις φάει τον Τουίτι» είναι αγαπημένη μου. Το ίδιο και η Βρετανή σχεδιάστρια και καλλιτέχνης Pam Hogg, η οποία διατηρεί το κροκωτό χρώμα στα μαλλιά σαν το απόλυτο σήμα κατατεθέν της αντισυμβατική φύσης της.
«Το μήνυμα» εξηγεί η Δήμητρα «είναι ότι εάν όλοι εστιάζαμε περισσότερο στον "γνήσιο" εαυτό μας θα ήμασταν σίγουρα λιγότερο ανταγωνιστικοί, περισσότερο δημιουργικοί και σίγουρα πιο ευχαριστημένοι. Και τελικά, πόσο σημαντικό είναι η εικόνα μας να αντικατοπτρίζει αυτό που οι ίδιοι αισθανόμαστε ότι είμαστε την δεδομένη στιγμή της ζωής μας».
-Πώς επιλέγεις τις γυναίκες-πρωταγωνίστριες;
«Ενστικτωδώς, περισσότερο μέσα από την επικοινωνία αλλά και την αμοιβαία εμπιστοσύνη που νιώθω ότι υπάρχει».
Κάπου εκεί, στη μέση της φωτογράφισης και του βίντεο, νιώθω το σώμα μου να πονάει. Δεν είναι εύκολη δουλειά. Φτιάξε μαλλιά, άλλαξε καμιά δεκαριά φορές, στήσε το σώμα σου σαν κούκλα, ξέχνα τον αυθορμητισμό, παίξε με τον φακό. Τα μοντέλα κουράζονται. Απαιτεί καλή φυσική κατάσταση, μια κάποια υποκριτική ικανότητα και απόλυτη σύνδεση σώματος και εντολών από τον φωτογράφο.
«Θέλω να μη γελάς» μου λέει η Εύα Βαρβεροπούλου, η φωτογράφος. «Μείνε ακίνητη», «κοίτα δεξιά, ψηλά το πιγούνι, μην κλείνεις τα μάτια». Η Εύα έχει μία ονειρική ματιά, αιθέρια και σύγχρονη, βλέπει τις γυναίκες δυναμικές και ευάλωτες την ίδια στιγμή. Μου αρέσει.
Η ηθοποιός, Μαίρη Λούση, η οποία συνεργάστηκε στο κομμάτι του storyboard, ανακαλύπτει το πιο δυνατό χαρτί της προσωπικότητας που έχει απέναντί της, ώστε να το αναδείξει. «Μα, της πηγαίνει να γελάει» λέει και προτείνει μία ιδέα για το επόμενο πλάνο.
Η Ηλιάνα Μεϊντάνη, στο βίντεο, με αφήνει να κάνω τρέλες. Ελεγχόμενες τρέλες, όμως.
«Το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα» συνεχίζει η Δήμητρα «είναι όταν το βίντεο ολοκληρώνεται και το παρουσιάζω στην γυναίκα που συμμετέχει, γιατί μέσα από την διαδικασία του make over και του σεναρίου, το πιο σημαντικό είναι να αναδειχθεί η εικόνα της γυναίκας που η ίδια έχει στο μυαλό της και τελικά, πόσο κοντά έχουμε φτάσει σε αυτή την πλευρά του εαυτού της».
-Πόσο κοντά είναι η εικόνα που έχει μία γυναίκα για τον εαυτό της με αυτόν που βλέπουν οι άλλοι;
«Ανάλογα την ηλικία αλλά και την διαδρομή της κάθε γυναίκας, βέβαια δεν είναι εύκολο να το απαντήσω αυτό γιατί συχνά προβάλουμε προς τα έξω αυτό που θέλουμε περισσότερο να φανεί και λιγότερο αυτό που νιώθουμε».
-Έχεις κάποια αστεία ιστορία να θυμηθείς;
«Εκεί που γελάσαμε πολύ ήταν στο γύρισμα με την Τζίνα Κωνσταντοπούλου, όπου το story ήταν ότι είναι καταζητούμενη και καλούνταν τόσο η ίδια όσο και εγώ, που συμμετείχα, να προβάλουμε κάποιες ερμηνευτικές ικανότητες. Πολύ γέλιο».
Εγώ πάλι, έζησα το δικό μου, απρόσμενο comic relief, όταν πεσμένη στο πράσινο παγκάκι του Κολωνακίου, κάπου εκεί, σε έναν από τους αγαπημένους δρόμους με τα σκαλάκια, ενώ προσπαθώ να μπω στο πετσί του ρόλου, ακούω μία γνώριμη, αντρική φωνή. «Εφάκι, είσαι καλά;». Ο Ηλίας, ένας καλός φίλος, που μένει στη γωνία, περνούσε για το γυμναστήριο του και με είδε σε αυτή την καθόλου καθημερινή στάση. «Α, Ηλία μου, να σου γνωρίσω την Εύα και τη Μαίρη» λέω γελώντας και σπάζοντας τον πάγο.
«Τι σε γοητεύει περισσότερο στη διαδικασία του Being Me Project;» ρωτάω τη Δήμητρα, λίγο πριν φύγω. «Η ανάλυση και η παρατήρηση που χρειάζεται πριν από την όλη διαδικασία. Όταν προσπαθώ να καταλάβω και να κάνω εικόνα τον "καινούργιο εαυτό" της κάθε γυναίκας που λαμβάνει μέρος. Μια διαδικασία που πηγάζει από τον τρόπο που προσεγγίζω και κάθε πελάτισσα μου ξεχωριστά».
Κι εμένα, από την άλλη πλευρά, αυτό μου αρέσει, πάντως. Η ανάλυση και η παρατήρηση της καθημερινής, καινούργιας εικόνας, τόσο της δικής μου όσο και της ίδιας της ζωής. Γι’ αυτό τα βρήκαμε.
