Τέλος εποχής με έκδηλη συγκίνηση σήμανε η τελευταία χθεσινή τηλεοπτική ενημέρωση των Τσιόδρα και Χαρδαλιά. «Αν μας ξαναδείτε καθημερινά μαζί να σας ενημερώνουμε ζωντανά στην τηλεόραση, θα σημαίνει πως τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. Πιστεύουμε όμως πως αυτό δε θα συμβεί, με τη βοήθειά σας», σχολίασε ο Νίκος Χαρδαλιάς.
Ο Σωτήρης Τσιόδρας αφού έκανε έναν απολογισμό και τόνισε πως ο ιός έχει εξαιρετικά χαμηλή διάδοση πια στη χώρα, εξήγησε πως οι γραπτές ενημερώσεις θα είναι καθημερινές μέχρι τις 31 Μαϊου. Έπειτα θα είναι εβδομαδιαίες.
Την τελευταία κοινή συνέντευξη τύπου, 72 ημέρες μετά απ’ την πρώτη τους που έγινε στις 13 Μαρτίου, ο κ. Τσιόδρας την έκλεισε διαβάζοντας μια ευχή που του έστειλαν μαθητές με ειδικές δεξιότητες, όπως σχολίασε χαρακτηριστικά και ένα ποίημα.
Οι μαθητές του έστειλαν ένα ποίημα του Ελύτη, αλλά όπως φαίνεται, δεν είναι του σπουδαίου Νομπελίστα ποιητή μας.
Δείτε το βίντεο:
Η διάψευση των ελληνικών hoaxes:
«Το ποίημα δεν είναι του Ελύτη. Δεν το βρίσκουμε σε καμία από τις ποιητικές συλλογές του», αναφέρουν σε ανάρτησή τους τα Ελληνικά Hoaxes και προσθέτουν:
«Πώς ξεκίνησε; Μερικές από τις ιστοσελίδες οι οποίες δημοσίευσαν το παραπάνω, δίχως μάλιστα να επικαλεστούν κάποια άλλη ιστοσελίδα ως πηγή. Αν κάνετε μια αναζήτηση στην google θα διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχουν αποτελέσματα πριν τις 18/11/2009.
Κι αυτό γιατί τότε ακριβώς δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το -πολύ όμορφο πάντως- κείμενο από τον blogger "βιολιστής στη στέγη” με τίτλο "Παράθυρα χωρίς θέα”».
Η δημοσίευση της διάψευσης:
Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία
Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…
