Είναι μία δύσκολη γλώσσα η ελληνική. Πλούσια, ιδιαίτερη, όμορφη αλλά και δύσκολη. Η γραμματική και το συντακτικό της έχουν «βασανίσει» κατά καιρούς ακόμα και τους πιο μορφωμένους ανθρώπους παγκοσμίως, οι οποίοι μπήκαν στη διαδικασία να τη μελετήσουν αλλά και να (επιχειρήσουν) τη μιλήσουν.
Ως Έλληνες, η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές δεν την τιμάμε όσο θα έπρεπε. Ή για την ακρίβεια την κατακρεουργούμε, χωρίς ωστόσο κακή πρόθεση. Βλέπετε ο αναλφαβητισμός, ειδικά στις πιο αθώες εποχές του παρελθόντος, ήταν βασικό χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας, μιας και πλήρη μόρφωση λάμβαναν κατά κανόνα όσοι προέρχονταν από οικονομικά ευκατάστατες οικογένειες. Η έλλειψη μόρφωσης λοιπόν, είναι κάτι που αποτυπώνεται με γλαφυρότητα σε ξεκαρδιστικούς διαλόγους του ελληνικού κινηματογράφου, ο οποίος επικεντρώθηκε στην προβολή των πιο «λαϊκών» στρωμάτων, τα οποία άλλωστε είχαν πάντα και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Η έλλειψη μόρφωσης λοιπόν, είναι κάτι που αποτυπώνεται με γλαφυρότητα σε ξεκαρδιστικούς διαλόγους του ελληνικού κινηματογράφου, ο οποίος επικεντρώθηκε στην προβολή των πιο «λαϊκών» στρωμάτων, τα οποία άλλωστε είχαν πάντα και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Λεκτικά παραπτώματα συναντάμε σε αμέτρητες ελληνικές ταινίες, τα οποία ωστόσο, είναι τόσο άρτια δοσμένα και με τέτοια δόση χιούμορ και αυτογνωσίας, που το μόνο που προκαλούν είναι γέλιο. Ατάκες που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία και συνηθίζουμε να λέμε ακόμα και σήμερα με μία δόση νοσταλγίας. Ωστόσο, αποτελεί και μία πρώτης τάξεως αφορμή για να προβληματιστούμε σχετικά με το τόσο σοβαρό αυτό θέμα, που δυστυχώς πλήττει ακόμα πολλές κοινωνίες.