Με την Αντιγόνη γνωριστήκαμε πριν χρόνια, δουλεύοντας υπό την ίδια δημοσιογραφική στέγη και υπηρετώντας το ίδιο όραμα έντυπης δημοσιογραφίας. Από τότε πολλά έχουν αλλάξει.
-Σε γνώρισα ως μουσική συντάκτρια με απίθανη πένα, σπουδαίες συνεντεύξεις και τρομερά έγκυρη πληροφορία. Πως έγινε το πέρασμα στη τηλεόραση;
«Ένιωσα ότι αυτά που έγραφα, ίσως και να μπορούσα πλέον να τα υποστηρίξω και προφορικά. Ήταν κάτι σαν τεστ στον εαυτό μου. Να δω πόσο γερά πατάω στα πόδια μου σαν δημοσιογράφος. Και λέω δημοσιογράφος και όχι παρουσιάστρια γιατί ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που πίστευαν ότι για να βγεις στην τηλεόραση αρκεί να έχεις ευχάριστη παρουσία, να χαμογελάς και να σπας πλάκα. Από τη στιγμή που πάντα ήθελα να βλέπω παρουσιαστές με άποψη και γνώσεις, θα επέτρεπα στον εαυτό μου να τολμήσει κάτι τέτοιο μόνο εφόσον μπορούσε και να το υποστηρίξει. Όταν λοιπόν το ένιωσα, έτυχε να μου γίνει και η πρόταση για δοκιμαστικό και το τόλμησα. Ήταν συγκυριακό το θέμα».
Δύο χρόνια τώρα, η Αντιγόνη βρίσκεται στο τηλεοπτικό πάνελ τoυ «Φώτης και Μαρία Live». Σίγουρα, η μετάβαση στο γυαλί δεν ήταν και η πιο εύκολη πίστα. Είχε όμως πολλά «κανονάκια» για κέρδος.
-Τι σου έχει μάθει η τηλεόραση αυτά τα δύο χρόνια;
«Ότι πρέπει να έχεις πολύ γερό στομάχι και σίγουρα ταλέντο στην υποκριτική. Και να θυμάσαι ότι σχεδόν κανείς δεν είναι φίλος σου αλλά ένας μύλος συμφερόντων που γυρίζει συνεχώς. Δεν έχει καμία σχέση με την έντυπη δημοσιογραφία ό,τι συμβαίνει πίσω από τις κάμερες. Είναι ένας άλλος κόσμος που λειτουργεί με βάση τα νούμερα. Αυτό που σίγουρα μου έχει μάθει είναι να είμαι πιο σκληρή και δεν ξέρω αν είναι απαραίτητα καλό αυτό. Είναι όμορφο να μπορεί ο άνθρωπος να διατηρεί μία αθωότητα στη ζωή του και πολύ άσχημο να τον αναγκάζουν οι καταστάσεις να τη χάσει. Ο εργασιακός χώρος της τηλεόρασης είναι ένα από τα μέσα που λειτουργούν βιαίως στην απώλεια της όποιας αθωότητας μπορεί να σου έχει απομείνει. Στα θετικά θα βάλω το βήμα που σου δίνει να πεις πράγματα τα οποία δεν ξελέγονται, ειδικά αν είσαι σε ζωντανή εκπομπή. Αρκεί να μην το κάνεις εν βρασμώ και πεις πράγματα που θα μετανιώσεις. Να το κάνεις μετά από σκέψη και με επιχειρήματα».
-Το γεγονός ότι έγινες «αναγνωρίσιμη» σου αρέσει; Πιστεύεις ότι μπορείς να το αξιοποιήσεις με κάποιο τρόπο;
«Είναι κάτι που λειτουργεί ως δίκοπο μαχαίρι και υπάρχουν στιγμές που θα προτιμούσα να είμαι διάφανη, δεν θα σου πω ψέματα. Από εκεί και πέρα όμως, από τη στιγμή που συμβαίνει, θα ήθελα να το αξιοποιήσω ως βήμα για να κάνω πράγματα που με τη σειρά τους θα κάνουν άλλους ανθρώπους να σκεφτούν και να ανοίξουν τους ορίζοντές τους. Αν η αναγνωρισιμότητα μπορεί να επηρεάσει ανθρώπους που σε θαυμάζουν για να μάθουν περισσότερα πράγματα και να δουν κάποια θέματα με διαφορετικό μάτι, τότε αυτό θα ήθελα να πετύχω. Διαφορετικά δεν βρίσκω νόημα να προσπαθείς να γίνεις γνωστός για να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου ή να βγάλεις περισσότερα χρήματα από χορηγούς που θα κερδίσεις μαζεύοντας χιλιάδες followers στα social media. Για μένα αυτό είναι ξεφτίλα και ξεπούλημα του εαυτού σου. Σίγουρα θα υπάρξουν ανταλλάγματα και συνεργασίες με εταιρείες αλλά το απόλυτο ξεπούλημα της εικόνας σου χωρίς καμία εσωτερική βάση, βλέπε Κιμ Καρντάσιαν για να μιλήσω με όρους της σόουμπιζ, είναι αστείο. Βεβαίως αν μέχρι εκεί φτάνουν οι ικανότητές σου, κάπως πρέπει να ζήσεις κι εσύ, τι να πω. Όπως και να 'χει πάντως δεν σέβομαι καθόλου αυτούς τους ανθρώπους και θα ήθελα κάποτε, όταν φύγω από αυτόν τον κόσμο, να με θυμούνται με σεβασμό για τη δουλειά μου και όχι για τα ταγκαρισμένα προϊόντα επάνω μου».
Μ' αρέσει η Αντιγόνη. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους χωρίς να πικάρει. Την ακούς και αυτά που λέει τα σκέφτεσαι. Μιλάει όπως γράφει: Με «γεμάτο» λόγο, σαφήνεια και άποψη. Αυτό το τελευταίο όμως, η άποψη, δοκιμάζεται στους καιρούς μας. Στους καιρούς της διαδικτυακής δημοσιογραφίας. Ευκαιρία να το συζητήσουμε το θέμα.
-Ξέρω καλά ότι η καρδιά σου χτυπά δυνατά για τα ωραία κείμενα. Η ταχύτητα του ίντερνετ πιστεύεις ότι έχει ισοπεδώσει την ποιότητα των κειμένων;
«Σε τεράστιο βαθμό. Αλλά θαυμάζω τους ρομαντικούς και τους ευαίσθητους, νέους ή μεγαλύτερους, που ακόμη κι έτσι παλεύουν για την ποιότητα και όχι την ποσότητα. Υπάρχουν ακόμη αυτοί οι δημοσιογράφοι και κάποια -ελάχιστα- ηλεκτρονικά μέσα που προσπαθούν (και αυτά επιλέγω και εγώ ως μέσον έκφρασής μου) δυστυχώς όμως η αδηφάγος κοινωνία μας και τα συμφέροντα των μίντια δεν επιτρέπουν να ζήσουν όλοι αυτοί, πλέον, ανθρώπινα από τον μόχθο τους. Τα περισσότερα μέσα προτιμούν να προσλάβουν άπειρους γραφιάδες που μπορούν να ξεπετούν 10 τσαπατσούλικα κείμενα την ώρα, παρά δημοσιογράφους με πείρα και γνώσεις που θα απογειώσουν ένα κείμενο. Ή δεν δίνουν λεφτά για να προσλάβουν επιμελητές κειμένων και διορθωτές. Κοιτούν πόσα "χτυπήματα" θα κερδίσουν μέσα σε μία ώρα παρά το πόσο θα μαγέψει ένα κείμενο με την ποιότητα και την άποψή του και πόσο θα σε βάλει στη διαδικασία να σκεφτείς και όχι απλώς να γελάσεις και να κάνεις χαβαλέ με τους φίλους σου επειδή π.χ. μία τύπισσα έκανε χαμό στο ίνσταγκραμ με τους γλουτούς της. Βαριέμαι».
-Τι θα φέρει κατά τη γνώμη σου το μέλλον στη δημοσιογραφία;
«Τώρα σκέφτηκα να σου πω ένα σκέτο χαχαχα και να το αφήσω εδώ για να είμαι ειλικρινής. Φαντάσου ότι όταν η αδερφή μου πέρασε στον Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει δημοσιογραφία, της είπα “Μην το κάνεις, θα υποφέρεις. Δεν είναι τα πράγματα όπως ήταν κάποτε”. Πραγματικά σκέφτομαι να αλλάξω επάγγελμα και να συνεχίσω να γράφω από χόμπι. Από ανάγκη να εκφραστώ και να επικοινωνήσω και να μεταδώσω όποιες γνώσεις μπορεί να έχω και όχι για να ζήσω από αυτό, πολύ απλά γιατί δεν πιστεύω ότι ένας δημοσιογράφος με ήθος και ευαισθησίες (όσοι έχουν απομείνει έστω), μπορεί να αντέξει για πολύ ακόμη να δουλεύει για κρεατομηχανές. Από την άλλη δεν πρέπει να παραδώσουμε και τα όπλα έτσι, γι' αυτό λέω, ακόμη και αν δεν μπορούμε πλέον να ζήσουμε από τη δουλειά μας, ας κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλά, ως χόμπι. Γιατί αν χαθούν κι αυτοί που έχουν σοβαρές απόψεις και μείνουν οι γραφιάδες της ξεπέτας και των εύκολων "χτυπημάτων", τότε δεν θα μείνει πραγματικά τίποτα όρθιο».
Φαντάσου ότι όταν η αδερφή μου πέρασε στον Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει δημοσιογραφία, της είπα “Μην το κάνεις, θα υποφέρεις. Δεν είναι τα πράγματα όπως ήταν κάποτε”
Η καλή πλευρά του ανακατέματος της τράπουλας και των αξιών είναι ότι τα παλιά στερεότυπα καταρρέουν και ότι στη θέση στους εμφανίζονται καινούργια ιδανικά. Η Αντιγόνη πρωτομάστορας της νέας αυτής πραγματικότητας.
-Σε είδα στη φωτογράφιση του Down Town αλλά και στο talk show του Αρναούτογλου να παίρνεις θέση υπέρ του size plus. Γνωρίζοντάς σε ξέρω ότι το εννοείς.
«Φυσικά και το εννοώ και όχι μόνο για το plus size αλλά και για το petite size και για όλα τα τα sizes».
-Τι σε εξοργίζει σε σχέση με το θέμα αυτό;
«Ότι τα αρνητικά σχόλια για την εμφάνιση κάποιου προέρχονται από ανθρώπους που δεν έχουν καμία ουσία μέσα τους και όποιος δει τι συμβαίνει στην ψυχή και το μυαλό τους, θα βρει μόνο σανέλ και σαπίλα. Προέρχονται από ανθρώπους εσωτερικά μόνους, δυστυχισμένους, παγιδευμένους μόνο στην εικόνα τους και την επιφάνεια γιατί αυτά πιστεύουν ότι είναι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή. Κάποια στιγμή πρέπει να θυμηθούμε ότι το πιο σημαντικό πράγμα σε αυτή τη ζωή είναι η ελευθερία. Δεν θα μου τη στερήσει κανένας κομπλεξισμός ανθρώπων ρηχών».
Στο σημείο αυτό, ας μου επιτρέψει η όποια οικειότητα έχω με την Αντιγόνη να δηλώσω ένα, δύο, τρία πράγματα για αυτήν: 1) Έχει πλάκα. Και γελάει με ένα γέλιο που ξεκινάει από μέσα προς τα έξω, ζεστό. 2) Είναι άνθρωπος της διασκέδασης και του «έξω καρδιά». Αν βγει θα ξεφαντώσει. 3) Λατρεύει τις γάτες. Και τους σκύλους.
-Τι σε κάνει χαρούμενη; Με τι φτιάχνεσαι;
«Ο γάτος μου, η αδερφή μου, οι πραγματικοί φίλοι, η καλή μουσική, οι ευφυείς συζητήσεις που ακονίζουν το μυαλό, ο χρόνος για σκέψεις και ανακαλύψεις, η ελεύθερη έκφραση δημιουργίας, η αγάπη και η τρυφερότητα. Από και προς όλα τα πλάσματα»
-Συμπλήρωσε τη φράση «έχουμε έρθει σε αυτό τον κόσμο για...»
«...να φύγουμε με καθαρή συνείδηση, ελεύθεροι και ευτυχισμένοι που δώσαμε και πήραμε αγάπη και γνώσεις. Όλα τα άλλα είναι τόσο ανούσια».
-Ποια είναι η πιο τρελή σου επιθυμία;
«Καμία επιθυμία δεν είναι τρελή. Όλα μπορούν να γίνουν, στα πλαίσια του πραγματικού και όχι της φαντασίας. Αν και ακόμη και εκεί δεν ξέρεις πού μπορείς να φτάσεις. Οπότε τα όρια είναι τόσο σχετικά, χαχα. Η επιθυμία που είχα από μικρό κορίτσι είναι να τραγουδάω και να ταξιδεύω τον κόσμο με τη μουσική μου και τους στίχους μου. Τότε όμως ήμουν πιο εσωστρεφής και δεν τόλμησα ποτέ, ίσως γι' αυτό προτίμησα να προσπαθήσω να ταξιδέψω τον κόσμο με τον γραπτό λόγο μου, μακριά από τα δυνατά φώτα. Τώρα που είμαι πιο επικοινωνιακή και έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση μπορεί και να το δοκιμάσω. Ποτέ δεν είναι αργά για να κυνηγάς τα όνειρά σου. Μπορεί βέβαια και να μην το ήθελα ποτέ και τόσο πολύ γι' αυτό και να μην προσπάθησα ιδιαίτερα. Θα δούμε».
