Οι παραστάσεις στην Αθήνα όπως όλα δείχνουν και φέτος θα ξεπεράσουν τις χίλιες. Μπορεί να υποστηρίζουν κάποιοι ότι ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλά η άλλη άποψη υποστηρίζει ότι από το πολύ προκύπτει και το ευ. Η κατάσταση -με ελάχιστες εξαιρέσεις- έχει ως μόνιμο μότο το «λεφτά δεν υπάρχουν» αλλά οι καλλιτεχνικές προσπάθειες και παραγωγές σε ένα ποσοστό που μόνο κακό δε θεωρείται σε πολύ δύσκολους καιρούς αποδεικνύουν ότι το θέατρο αποτελεί όχι μόνο μια σοβαρή διέξοδο αλλά και είναι ένας από τους πιο σοβαρούς πόλους ψυχαγωγίας.
Φάουστ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Ο Φάουστ που σκηνοθέτησε η Κατερίνα Ευαγγελάτου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ήταν μια από τις καλλιτεχνικές και εισπρακτικές επιτυχίες της περασμένης χρονιάς. O Φάουστ» του Γκαίτε, έργο-ορόσημο της παγκόσμιας δραματουργίας, παρουσιάζεται σε επανάληψη για 20 παραστάσεις από τις 21 Σεπτεμβρίου. Στο ρόλο του Φάουστ ο Νίκος Κουρής, ενώ τον Μεφιστοφελή υποδύεται ο Αργύρης Πανταζάρας. Ο Φάουστ αποτελεί γέννημα του διλήμματος και της αλλαγής, σύμβολο της αξιακής και ανθρωπιστικής κρίσης. Εκτυλίσσεται στην μεταιχμιακή καμπή του Μεσαίωνα προς την Αναγέννηση. Το συντηρητικό συνδέεται με το ανεπιθύμητο, το λογικό με το τετριμμένο, το χριστιανικό με το ανούσιο, ενώ φωτίζεται ο «αμαρτωλός» δρόμος των επιθυμιών και του δυτικού τρόπου ζωής. Το έργο σκιαγραφεί μια διαφορετική ευρωπαϊκή κρίση. Όπως και σήμερα έτσι και τότε προλειαινόταν το έδαφος των μεγάλων αλλαγών. Ο Μεσαίωνας έδυε, και οι παλαιές αντιλήψεις εξαϋλώνονταν. Ο διχασμός επέφερε κρίση, όχι οικονομική, αλλά ανθρωπιστική.
Η μυθιστορηματική συνάντηση Χίτλερ -Φρόϊντ
Στις 3 Οκτωβρίου ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, το άγνωστο μέχρι σήμερα στην Ελλάδα έργο του Άρνολτ Μπέρνφελντ, «Ο μικρός Χίτλερ». Ο Γεράσιμος Μιχελής και ο ΓιώργοςΧριστοδούλου, συστήνουν μια εκδοχή του «Μικρού Χίτλερ» στο ελληνικό κοινό, ενσαρκώνοντας τους δύο ήρωες και υπογράφοντας παράλληλα τη σκηνοθεσία. Ο Γερμανός συγγραφέας με τη μυστική ταυτότητα και το ψευδώνυμο Άρνολτ Μπέρνφελντ, στο έργο του «Ο μικρός Χίτλερ», δίνει ζωή σε μια φανταστική συνάντηση μεταξύ δύο σημαντικών προσωπικοτήτων της ιστορίας. Συνδυάζοντας τα πραγματικά γεγονότα με τη μυθοπλασία, με δόσεις χιούμορ και φιλοσοφίας, φέρνει αντιμέτωπες δύο μορφές παγκοσμίως αναγνωρίσιμες, τον Φρόιντ και τον Χίτλερ, σε μια μεταβατική και κρίσιμη φάση τόσο της ζωής τους, όσο και της ίδιας της Ιστορίας. Στο έργο ανάμεσα σε άλλα μπαίνουν ερωτήματα όπως Θα γραφόταν, άραγε, διαφορετικά η ιστορία του 20ου αιώνα αν αυτή η συνάντηση είχε υπάρξει; Η πορεία της ανθρωπότητας θα έπαιρνε άλλη κατεύθυνση; Η μήπως δεν θα άλλαζε απολύτως τίποτα;
Η κόρη του Τσάπλιν με το Αόρατο Τσίρκο στο Παλλάς
Ο μύθος λέει ότι ο Τσάπλιν όταν η κόρη του αγάπησε τον ...κλόουν Ζαν Μπατίστ Τερριέ δε μπορούσε να τη συγχωρήσει. Η Βικτόρια Τσάπλιν σαράντα χρόνια αργότερα απέδειξε την αντοχή της σχέσης της και την καλλιτεχνική της άνθιση χάρη στη γνωριμία της με τον τεριέ. Έκαναν μαζί το «Αόρατο Τσίρκο», ένα θέαμα χωρίς ζώα, αλλά με πολλά ταχυδακτυλουργικά, ιδανικό για μικρούς και μεγάλους και περιοδεύουν με τις μαγικές τους παραστάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Καταφέρνουν να κάνουν φαντασμαγορικές παραστάσεις αυτοί οι δυο καλλιτέχνες που έρχονται στο Παλλάς για τέσσερις μόνο παραστάσεις, από τις 20 έως τις 23 Οκτωβρίου. Η χαρισματική χορεύτρια – ακροβάτισσα Βικτόρια Τσάπλιν, και ο εκπληκτικός κλόουν – μάγος, Ζαν Μπατίστ Τιερέ, μας παρασύρουν σ’ έναν ανεμοστρόβιλο σουρεαλιστικών μεταμορφώσεων, με όχημα το άπλετο χιούμορ, την κορυφαία δεξιοτεχνία και την υψηλή αισθητική. Προσφέρουν το απόλυτο θέαμα για όλη την οικογένεια με την νέα τους παράσταση που φαίνεται να δικαιώνει τον εντυπωσιασμό της διεθνούς κριτικής.
Ο Θεατροποιός που γοήτευσε το κοινό
Από τις 2 Οκτωβρίου και για δέκα παραστάσεις επαναλαμβάνεται στο θέατρο Πόρτα ο “Θεατροποιός”, η κωμωδία του Τόμας Μπέρνχαρντ σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση και το Νίκο Χατζόπουλο σε ένα ρόλο-σταθμό στην πορεία του, χαρακτηρίστηκε από κοινό και κριτικούς ως ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά γεγονότα της περσινής σεζόν και ένας φόρος τιμής σε όσους κάνουν θέατρο στις μέρες μας. Ο θεατροποιός Μπρουσκόν φτάνει με τον περιπλανώμενο θίασό του, δηλαδή το γιο, την κόρη και τη γυναίκα του, στο πανδοχείο μιας λιλιπούτειας κοινότητας, προκειμένου να παίξουν για ένα μόνο βράδυ το μοναδικό έργο του Μπρουσκόν, τον “Τροχό της Ιστορίας”. “Μιλώ άρα υπάρχω”. Όλα τα έργα του παράδοξου Αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ είναι ένας αενάως συνεχιζόμενος μονόλογος. Ήρωες που μιλούν ακατάπαυστα σε μια σκυταλοδρομία χιλιάδων λέξεων. Στο “Θεατροποιό”, αυτός ο μέγας σαρκαστής του μεταπολεμικού κόσμου καταπιάνεται και πάλι με το αγαπημένο του θέμα: μιλώντας για το θέατρο και τους ανθρώπους του, κάνει το πικρό του σχόλιο πάνω στο ίδιο το θέατρο, την ιλαροτραγική του διάσταση, τη ματαιότητά του.
Δεύτερος γύρος για το Θεό της Σφαγής
Μια κωμωδία σκοτεινή, θανάσιμα υπονομευτική σκηνοθέτησε πέρσι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στο θέατρο Αθηνών, το «Θεό της σφαγής» της Γιασμίν Ρεζά. Ο ίδιος και άλλοι τρεις από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς τους, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, η Στεφανία Γουλιώτη και η Λουκία Μιχαλοπούλου θα συναντηθούν για δεύτερη χρονιά επί σκηνής για να υποδυθούν δυο ανώριμα, αλαζονικά και εγωκεντρικά ζευγάρια που με πρόσχημα τον καβγά των παιδιών τους και την ειρηνική λύση που επιθυμούν να δώσουν αλληλοσπαράσσονται. Οι παραστάσεις του έργου θα επαναληφθούν από τις 5 Οκτωβρίου. Έχει λοιπόν χαθεί «η τέχνη της ειρηνικής συνύπαρξης»; Είναι μάταιο να προσπαθούμε να ζήσουμε πολιτισμένα; Υπάρχει άλλος θεός στην δυτική κοινωνία σήμερα, εκτός απ’ τον Θεό της Σφαγής; Αναρωτιέται η Ρεζά. Στην ιστορία δύο εντεκάχρονα αγόρια τσακώνονται στο πάρκο και το αποτέλεσμα του καβγά τους είναι μώλωπες, σκισμένα χείλη και δυο κατεστραμμένα δόντια. Οι γονείς του θύματος καλούν τους γονείς του θύτη στο σπίτι τους. Τα ζευγάρια επιτίθενται το ένα στο άλλο, οι γυναίκες στους άνδρες, οι άνδρες στις γυναίκες, ώσπου στο τέλος είναι όλοι εναντίον όλων. Ο Θεός της Σφαγής εμφανίζεται και κάθε ενήλικη, πολιτισμένη συμπεριφορά δίνει τη θέση της στον ανήλικο εαυτό και στα ζωώδη ένστικτα που οι τέσσερις ήρωες κρύβουν μέσα τους.
Δυο ντίβες συναντιούνται στη σκηνή
Το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Ντον Νίγκρο ανεβάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα οι σκηνοθέτιδες και ηθοποιοί Μίνα Αδαμάκη και Μαρία Κατσανδρή, από τις 20 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο «Αγγέλων Βήμα». Αρκετά χρόνια μετά τον τελευταίο τους μεγάλο ρόλο, δύο ξεπεσμένες ντίβες του σινεμά δέχονται την πρόταση να πρωταγωνιστήσουν στην αναβίωση του θρίλερ «Τι απέγινε η Μπέιμπυ Τζέιν», όμως τα πράγματα περιπλέκονται όταν η ζωή τους αρχίζει να θυμίζει την ταινία. Η Ρούθι και η Μίλντρεντ, δύο ηθοποιοί πριν από τη δύση της καριέρας τους, κάνουν μια ύστατη προσπάθεια να υπάρξουν στο καλλιτεχνικό στερέωμα παίζοντας ακόμη και τη ζωή τους για ένα Οσκαρ! Μια πολύχρωμη μαύρη κωμωδία που κινείται ανάμεσα στη σάτιρα και το γκροτέσκο!
Φθινόπωρο με άρωμα Ρωσίας
Από τις 19 έως τις 22 Σεπτεμβρίου θα βρίσκεται στην Αθήνα το διεθνώς αναγνωρισμένο ρωσικό φεστιβάλ Saint Petersburg Theatre Season, το οποίο θα φιλοξενηθεί στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» στο Θέατρο Ρεξ. Το Θέατρο Priyut Komedianta θα ανεβάσει μια διαφορετική εκδοχή των «Αδελφών Καραμάζοφ» του Ντοστογιέφσκι, με τίτλο «Brothers», το Baltic House καταπιάνεται με τον «Μάκβεθ» και το Θέατρο Lensovet παρουσιάζει το έργο «The city. The marriage. Gogo».
Δημητριάδης στο Θέατρο Τέχνης
Την παράσταση, που «εγκαινίασε» τον περασμένο Ιανουάριο τις εκδηλώσεις για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης στο Βρότσλαβ της Πολωνίας, θα φιλοξενήσει από τις 22 έως τις 25 Σεπτεμβρίου η κεντρική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης. Ο Πέτρος Σεβαστίκογλου υπογράφει τη σκηνοθεσία του «Ιnsenso» του Δημήτρη Δημητριάδη, με την Αλεξάνδρα Καζάζου στον ρόλο της γυναίκας που παρανοεί από έρωτα. Για τον Δημητριάδη το «Insenso», που σημαίνει ολοσχερής ήττα της φρόνησης, εξουθενωτικός θρίαμβος των αισθήσεων, ακροβασία στα όρια της λογικής, είναι «σαν μια όπερα χωρίς μουσική, όπου ο λόγος και το ανθρώπινο σώμα αποτελούν τα μοναδικά όργανα». Πρωταγωνίστριά του, είναι η Ελληνοπολωνή ηθοποιός Αλεξάνδρα Καζάζου. Μόνη επί σκηνής, θα υποδυθεί μια γυναίκα που «παραφρονεί» από έρωτα, που ο έρωτας την εξωθεί πέρα από τη λογική, πέρα από κάθε αποδεκτό όριο. Άλλωστε, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο σημείωμα της παράστασης, για τον θεατρικό συγγραφέα και μεταφραστή «ο έρωτας είναι από τα πιο επαναστατικά στοιχεία της ζωής. Μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από ό, τι έχουμε μάθει, να σπάσουμε τα όρια του καθώς πρέπει, για να μπορέσουμε να δούμε καλύτερα. Το “Insenso” είναι αυτή η παράλογη, μη λογική, προσπάθεια να γκρεμιστούν οι τοίχοι που χτίζουμε γύρω μας, σε μια τολμηρή πορεία προς την “άλλη πλευρά”. Με ρίσκο, με πόνο να διεκδικήσουμε το ανέφικτο. Να βυθιστούμε στο μη κοινωνικά και ηθικά αποδεχτό».
