Κανείς δεν έχει μπορέσει να ξεπεράσει τον μαγνητισμό του Έλβις Πρίσλεϊ στη σκηνή, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Με το θρυλικό του κούρεμα και προικισμένος με βλέμμα που μπορούσε να αιχμαλωτίσει τους πάντες και κυρίως με τη χαρακτηριστική μπάσα εκπληκτική φωνή του, το αγόρι από τον Νότο γεννήθηκε για να διαγράψει μια φαντασμαγορική πορεία.
Ένα ντροπαλό παιδί του Νότου
Ο Έλβις γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου του 1935 στην πολιτεία του Μισσισιπή. Γονείς του ήταν ο Βέρνον Έλβις και η Γκλάντις Λοβ, ενώ είχε επίσης έναν δίδυμο αδερφό, ο οποίος ωστόσο γεννήθηκε νεκρός. Η οικογένεια ζούσε σ’ ένα μικρό σπιτάκι που είχε φτιάξει ο πατέρας του με τα χέρια του και η επιβίωση τους εξαρτιόταν συχνά από τα επιδόματα και τη βοήθεια της γειτονιάς. Ωστόσο, λέγεται πως υπήρχε πολλή αγάπη για τον Έλβις τόσο από τους γονείς του, όσο και από την ευρύτερη οικογένειά του. Η μητέρα του, την οποία λάτρευε ο ίδιος, ήταν υπερπροστατευτική, καθώς φοβία μήπως χάσει και το άλλο της παιδί.
Ο Έλβις ήταν εσωστρεφής και είχε λίγους φίλους την περίοδο που ζούσε στο ανατολικό Τουπέλο, την πόλη όπου γεννήθηκε, ενώ οι καθηγητές του τον θυμούνται ως ένα "γλυκό συνηθισμένο παιδί". Η μουσική φαίνεται όμως πως τον μαγνήτιζε από μικρό, αφού θρυλείται πως ήταν μόλις 2 ετών όταν ξέφυγε από την αγκαλιά της μητέρας του στην εκκλησία για να πάει και να σταθεί και εκείνος ανάμεσα στη χορωδία.
Επίσης ήταν ένα παιδί με ευαισθησίες και ενσυναίσθηση. Κατανοούσε τα οικονομικά προβλήματα και τις δυσκολίες των γονιών του (ας μην ξεχνάμε πως γεννήθηκε εν μέσω της Παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης). Πίστευε δε ότι εκείνος όφειλε να διορθώσει την κατάσταση και έλεγε στη μητέρα του πως "όταν μεγαλώσω, θα σου πάρω ένα ωραίο σπίτι και θα πληρώσω όλα τα χρέη στον μπακάλη και θα πάρω δύο Κάντιλακ- μία για εσένα και τον μπαμπά και μία για εμένα".
Τα πρώτα δείγματα του ταλέντου του αποκαλύφθηκαν τον 1945 σε ένα διαγωνισμό σε μια αγροτική έκθεση στο Μισισιπή, σε ηλικία 10 ετών, όταν τραγούδησε χωρίς μουσική συνοδεία μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους. Ήρθε πέμπτος τότε στον διαγωνισμό. Λίγο αργότερα πήρε την πρώτη του κιθάρα, ενώ συγγενείς όπως και ο πάστορας της περιοχής τον βοήθησαν να αντιμετωπίσει την ντροπαλοσύνη του και να συμμετάσχει σε ένα νέο σόου.
Εκείνος κουβαλούσε την κιθάρα του κάθε μέρα στο σχολείο. Οι συμμαθητές του θυμούνται πως έπαιζε στα διαλείμματα και όποτε είχαν κενό. Ωστόσο, κάποια παιδιά του άρπαξαν την κιθάρα και έκοψαν τις χορδές της. Οι συμμαθητές του όμως στενοχωρήθηκαν κι έκαναν μεταξύ τους έρανο και τού αγόρασαν μια καινούργια. Για να ανταποδώσει τη γενναιόδωρη κίνησή τους διοργάνωσε μια μικρή συναυλία για εκείνους, λίγο πριν μετακομίσουν με τους γονείς του στο Μέμφις του Τενεσί, τον Νοέμβριο του 1948.
Ο Έλβις κρατούσε χαμηλό προφίλ και στο Λύκειο
Μόλις ξεκίνησε στο νέο του σχολείο, στο οποίου φοιτούσαν 1.600 μαθητές και από το καινούργιο περιβάλλον φορτίστηκε τόσο πολύ συναισθηματικά που έτρεξε πίσω στο σπίτι λίγη ώρα αφότου τον είχε αφήσει ο πατέρας του εκεί.
Την επόμενη μέρα γύρισε προσπαθώντας να γίνει ένα με τους συμμαθητές του και να συνηθίσει τον χώρο. Όμως, δεν έφερνε μαζί του την κιθάρα του. Παιδιά από το σχολείο τού πετούσαν φαγητά και φρούτα επειδή έμοιαζε διαφορετικός από εκείνους, επειδή ήταν δηλαδή ήσυχος και αποτραβηγμένος, τον έλεγαν μαμόθρεφτο.
Ο Έλβις έχτισε τον δικό του κόσμο στη γειτονιά του, στις εργατικές κατοικίες. Έκανε φίλους εκεί παιδιά της ηλικίας του και έκανε επίσης μαθήματα κιθάρας από έναν νεαρό, ταλαντούχο δάσκαλο. Διοργάνωνε δε αυτοσχέδιες παραστάσεις έξω στη γειτονιά για να τους διασκεδάσει.
Τα δυο τελευταία χρόνια του σχολείου οι φίλοι και οι συμμαθητές του πρόσεξαν αλλαγές σε εκείνον. Μολονότι παρέμενε ντροπαλός και μελίρρυτος άρχισε να ζητά προσοχή φορώντας εντυπωσιακά τζάκετ, και υφασμάτινα παντελόνια και να αφήνει μακριές τις διάσημες φαβορίτες του. Και πάλι λοιπόν διαφορετικός.
Έτσι, μια μέρα τον περικύκλωσαν νταήδες στο μπάνιο του σχολείου με τον πρόθεση να τον κουρέψουν, όμως τα σχέδια τους ανέτρεψε ο αθλητής Ρεντ Γουέστ που επενέβη δυναμικά. Όλα άλλαξαν όμως για τον Έλβις τον Απρίλιο του 1953 όταν συμμετείχε στο φεστιβάλ του σχολείου ως "Έλβις Πρίσλεϊ" και άφησε όλους άφωνους τραγουδώντας το "Till I Waltz Again With You" της Teresa Brewer. "Όταν ανέβηκα στη σκηνή άκουγα ανθρώπους να ψιθυρίζουν, γιατί κανείς δεν ήξερε καν τι τραγουδούσα" είχε δηλώσει εκείνος. "Είναι απίστευτο πόσο δημοφιλής έγινα μετά από αυτό".
Ο τραυματικός χορός της αποφοίτησης
Ακολούθησε ένας περίεργος χορός αποφοίτησης στο Humes High School, στον οποίο πήγε με την Ρέγκις Γουίλσον, 14 ετών τότε εκείνη και ερωτευμένη με το αγόρι με τα λαμπερά ρούχα. "Εμφανιζόταν και ήταν τόσο φανταχτερά τα ρούχα του που άνοιγα την πόρτα και τα μάτια μου θάμπωναν" είχε πει εκείνη σε ένα βιβλίο της Αλάνα Νας για τις γυναίκες της ζωής του περφόμερ.
Ο Έλβις λοιπόν πέρασε και την πήρε φορώντας ένα μπλε κοστούμι και όντως μπλε σουέντ παπούτσια (όπως το τραγούδι του), έχοντας νοικιάσει μια μπλε Chevrolet με τα χρήματα που είχε κερδίσει ως ταξιθέτης σε σινεμά της περιοχής. Φτάνοντας στον χορό κάθισαν σε ένα τραπέζι, της έφερε αναψυκτικό και της ζήτησε συγγνώμη "γιατί δεν ήξερε να χορεύει". Επίσης έβγαλαν μια χαρακτηριστική φωτογραφία εκείνη τη βραδιά- μία για εκείνον, και μία για εκείνη. Της υποσχέθηκε όμως ότι θα περνούσαν καλά αργότερα σε ένα πάρτι που είχαν κανονίσει με φίλους τους, όμως όταν έφτασαν εκεί, δεν υπήρχε κανείς. Φάνηκε απογοητευμένος και τελικά, την γύρισε σπίτι. Μέρες μετά πήγε να την επισκεφθεί αλλά η οικογένεια είχε μετακομίσει, είχε εξαφανιστεί. Το κορίτσι όμως δεν του είχε πει τίποτα επειδή ντρεπόταν που έπρεπε να φύγουν για οικονομικούς λόγους και να πάνε να ζήσουν με συγγενείς στη Φλόριντα. Η κοπέλα έχασε τη φωτογραφία τους κατά τη μετακόμιση, εκείνος όμως όχι.
Το ίδιο καλοκαίρι ο Έλβις θα έμπαινε στο Sun Records studio, για την πρώτη του ηχογράφηση. Τα επόμενα βήματα έμειναν στην ιστορία.
Ακολουθήστε το womantoc στο Instagram
