Δεν είναι εύκολο να κυκλοφορείς με φαντάσματα. Περπατάς, τα κρατάς από το χέρι και άλλοτε σε τραβάνε από εδώ, άλλοτε από εκεί και άλλοτε σε κρατάνε κάτω, να μην μπορείς να κάνεις βήμα, να μην θέλεις να σηκώσεις κεφάλι, να σέρνεσαι και να κυλιέσαι στα χειρότερα πατώματα της ζωής σου. Το χειρότερο είναι πως τα φαντάσματα αυτά τρομάζουν τον κόσμο. Μπορεί εσύ να πιστεύεις ότι δεν γίνονται αντιληπτά και αυτό να συμβαίνει κάποιες φορές αλλά τις περισσότερες, τα φαντάσματα σου, βρίσκουν τρόπο και κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Συνήθως, για να το καταφέρουν αυτό, σε χρησιμοποιούν. Μιλάνε μέσα από την φωνή σου, σκέφτονται μέσα από το μυαλό σου, καθορίζουν τις αποφάσεις σου και σχηματίζουν γκριμάτσες στο πρόσωπο σου. Θα μπορούσες, βέβαια, να τα είχες αφήσει πίσω σου. Να μην είχες επιτρέψει να στοιχειώσουν την ζωή σου. Θα μπορούσες να μην τα είχες δημιουργήσει καν. Γιατί δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά τα φαντάσματα είναι δικά σου δημιουργήματα. Σαφέστατα, μπορείς να αντιδράσεις και να το αρνηθείς αυτό. Εξάλλου, δεν είναι καθόλου εύκολο να παραδεχτείς κάτι τέτοιο. Μπορεί και να μην θυμάσαι καν πότε τα γέννησες. Η αλήθεια είναι ότι δημιουργούνται τις στιγμές που δεν είσαι ή δεν θέλεις να είσαι καθόλου ο εαυτός σου.
Θα μπορούσες, βέβαια, να τα είχες αφήσει πίσω σου. Να μην είχες επιτρέψει να στοιχειώσουν την ζωή σου. Θα μπορούσες να μην τα είχες δημιουργήσει καν. Γιατί δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά τα φαντάσματα είναι δικά σου δημιουργήματα.
Και όταν λέμε φαντάσματα δεν εννοούμε, φυσικά, τα μεγάλα ψυχικά τραύματα που μπορεί να έχουν δημιουργηθεί στην ζωή σου και έχουν προκληθεί από το εξωτερικό σου περιβάλλον. Δεν εννοούμε κάποιες ιδιαίτερες καταστάσεις στις οποίες μόνο η επιστήμη θα μπορούσε να βοηθήσει. Τα εν λόγω φαντάσματα είναι περισσότερο εμμονές. Είναι μικρές, μαύρες τρύπες στην ιστορία σου που ξέχασες να γεμίσεις. Περιστατικά κα γεγονότα που σου δημιούργησαν μια κόμπλα, μια δυσαρέσκεια ή ένα οξύ πόνο στο κεφάλι τον οποίο δεν αντιμετώπισες έγκαιρα με ένα παυσίπονο. Αυτά τα φαντάσματα, που στην αρχή έμοιαζαν να μην έχουν υπόσταση, έγιναν σιγά-σιγά μια ατελείωτη ημικρανία. Μια σφιχτή αγκαλιά που σε έπνιγε. Ένα τροχοπέδη και μια αγωνία. Ένας λόγος για να μην μπορείς να είσαι όσο θέλεις και όσο μπορείς ο εαυτός σου. Και πριν μιλήσουμε για τα επικά φαντάσματα των ανθρώπων που πέρασαν από την ζωή μας, ας σκεφτούμε κάποια άλλα πονηρά και περίεργα που μπορεί να επηρεάζουν την σκέψη μας. Αυτά μπορεί να είναι ανούσια και ανώδυνα γεγονότα που φυλακίστηκαν στην μνήμη μας επειδή έτυχε να συμβούν την στιγμή που οι κεραίες μας ήταν ανοιχτές, οι ευαισθησίες μας οξυμένες και οι αντιστάσεις μας οκνηρές και αδύναμες. Και όσο και αν σου φαίνεται χαζό αλλά μπορεί να υπάρχει φάντασμα ακόμα και για εκείνη την μπάλα παγωτού που γλίστρησε από το χωνάκι όταν ήσουν μόλις 4 χρονών και από τότε σε έκανε να επιλέγεις μόνο κυπελάκια στερώντας από τον εαυτό σου το απολαυστικό κρατσάνισμα που σου δίνει το μπισκοτένιο χωνάκι.
Ναι, αυτού του είδους τα φαντάσματα δεν είναι τόσο σημαντικά. Σημαντικό για μένα είναι ότι για κάποιο λόγο δεν έχεις εκπαιδεύσει τον εαυτό σου να ξεπερνάει γεγονότα και να μην κολλάει πάνω σ’ αυτά. Σημαντικό είναι ότι στερείς από τον εαυτό σου εμπειρίες γιατί έχεις πιστέψει ότι η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται. Και αυτός ο τρόπος σκέψης και αντιμετώπισης των γεγονότων σου γίνεται τρόπος ζωής. Και μπορεί αυτά τα μικρά γεγονότα να είναι peanuts και να μην επηρεάζουν εξαιρετικά την ζωή σου αλλά έχουν το κακό ότι ανοίγουν το δρόμο για να έρθουν κοντά σου τα πιο μεγάλα φαντάσματα. Εκείνα τα επικά φαντάσματα των ανθρώπων που για κάποιο λόγο θεώρησες ότι πρέπει πάντα να κουβαλάς μέσα σου ακόμα και όταν έχουν φύγει από την πραγματικότητα σου. Εκείνα τα φαντάσματα με τα οποία επιμένεις να ζεις μια παράλληλη, εικονική ζωή που καταπιέζει και συνθλίβει την όποια σου προσπάθεια σου να ζήσεις μια όμορφη και απλή ζωή με κανονικούς ανθρώπους. Αλήθεια έχεις σκεφτεί ποτέ αν υπάρχει κανείς που μπορεί να αντέξει τον διπλό εαυτό σου και τις δεύτερες ή τρίτες σκέψεις που τρέχουν στο μυαλό σου;
Το καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να πολεμήσεις αυτά τα φαντάσματα που έφτιαξες μόνος και που έχεις αφήσει πολλές φορές να αποκτήσουν μεγαλύτερο ύψος από το δικό σου. Οι ισχυρές μνήμες και οι εντυπώσεις από ανθρώπους που αγάπησες, ερωτεύτηκες ή απλώς έζησες ένα κομμάτι της ζωής σου μαζί τους αφήνουν μεγάλη σημάδι μέσα μας. Το ζήτημα είναι πως ό,τι τελειώνει, τελειώνει. Μπορεί να μην τον καταλαβαίνεις αλλά είναι ανώφελο να αρνείσαι να γυρίσεις σελίδα και να εμμένεις να ζεις ξανά και ξανά ιστορίες που ο κύκλος τους έχει κλείσει. Το κόλλημα δεν βοηθάει ποτέ σε τίποτα. Και αυτό ισχύει είτε είσαι προσκολλημένος σε ένα καλό φάντασμα και στις υπέροχες στιγμές που ζήσατε μαζί είτε σε ένα κακό φάντασμα και στην οδύνη που σου είχε δώσει.
Κάνε ένα προσωπικό εξορκισμό στην σκέψη σου και βρες την δική σου γαλήνη. Σκέψου τι όμορφο είναι να ζεις κάτι με τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς. Φαντάσου πόσο ανάλαφρα θα είναι όταν δεν θα έχεις τα βαρίδια μέσα σου.
Σκέψου. Στην περίπτωση που το φάντασμα είναι καλό και η ζωή που είχατε μοιραστεί όμορφη, εσύ συνεχίζεις την πορεία σου ψάχνοντας κάτι που να του μοιάζει. Απορρίπτεις ελαφρά τη καρδία οτιδήποτε σου φαίνεται ξένο προς αυτόν και περνάς ώρες αναπολώντας μια ζωή που πια δεν υπάρχει.
Στην άλλη περίπτωση που είχες μια άσχημη εμπειρία και μια μεγάλη δόση πόνου από ένα κακό φάντασμα, πορεύεσαι με μαγκωμένα συναισθήματα και με έναν τρόμο για το τι θα συναντήσεις στην συνέχεια. Προκατειλημμένος και ανίκανος να δεις καθαρά τους άλλους ανθρώπους γύρω σου, σπεύδεις να τελειώνεις κάτι πριν καν αρχίσει. Έτσι νιώθεις ασφαλής. Έτσι μπορείς να υπάρχεις. Πόσα χρόνια, όμως, μπορείς να συμπορεύεσαι με αυτά τα φαντάσματα; Πόσο νομίζεις ότι μπορείς να αντέχεις τα φορτία σκέψεων και εικόνων που ανήκουν στο παρελθόν; Και πως είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι μπορείς να επιβάλλεις στους γύρω σου την δοκιμασία να παλεύουν με τα δικά σου φαντάσματα όταν, μάλιστα, δεν έχουν και καμιά επαφή μαζί τους; Κάνε μια προσπάθεια και ξεφόρτωσε τα παλιά φορτία από μέσα σου. Άφησε το παρελθόν πίσω και πρόχωρα με νέα σκέψη. Διώχνε κάθε ανάμνηση που εισβάλλει στην σκέψη σου και προσπαθεί να ορίσει τις αποφάσεις σου. Πρόσφερε στους ανθρώπους που προσπαθούν να έρθουν κοντά σου το καινούριο σου εαυτό και το δικαίωμα να ζήσουν μαζί σου μια ιστορία που δεν έχει κανένα λόγο και καμιά ουσιαστική ουσία να συγκριθεί με κάποια άλλη.
Κάνε ένα προσωπικό εξορκισμό στην σκέψη σου και βρες την δική σου γαλήνη. Σκέψου τι όμορφο είναι να ζεις κάτι με τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς. Φαντάσου πόσο ανάλαφρα θα είναι όταν δεν θα έχεις τα βαρίδια μέσα σου. Αναλογίσου πόσο πιο ελεύθερα θα νιώθουν όλοι γύρω σου όταν θα καταλάβουν ότι δεν τους περνάς πια από μικροσκόπιο και δεν στέκεσαι σκωπτικά απέναντι στην κάθε τους λέξη και σκέψη. Θυμήσου ότι δεύτερη ζωή δεν έχει. Μήπως θα ήταν πιο σοφό να ζεις κάθε μέρα σαν καινούρια από το να επιβάλλεις στον εαυτό σου να ζεις στο repeat στιγμές; Δεν θέλεις να ξυπνήσεις ένα πρωί και να νιώσεις τον εαυτό σου μέρος του αύριο και όχι του χθες; Στην τελική, όσοι ασχολούνται με τα παλιά είναι παλιάνθρωποι. Πρέπει να πληρώσεις ακριβά για να το καταλάβεις;
