Γράφει ο Στάθης Σαμαντάς
Τα ιδανικά μας στην ζωή είναι αυτά που κανείς μας δεν παίζει κορώνα-γράμματα και είναι αυτά που τα προστατεύουμε και παλεύουμε γι’ αυτά. Αυτό συμβαίνει διότι τα ιδανικά είναι οι κολώνες της οικοδομής, οι κολώνες του ψυχισμού μας και είναι εκείνα τα οποία μας προσφέρουν την χαρά διότι είναι τα πρότυπα μας, το ποιοι θέλουμε να είμαστε. Με λίγα λόγια, είναι μια ιδανική κατάσταση ζωής και καταστάσεων που θα θέλαμε να ζούμε και δουλεύουμε για να τα κατακτήσουμε και να ζήσουμε ευτυχισμένοι (...εν περιλήψει)
Φανταστείτε όλα αυτά τα ωραία να τα βλέπουμε να καθρεφτίζονται στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που μόλις γνωρίσαμε και μας έκανε ένα περίεργο κλικ που κάποιος άλλος δεν μας έκανε. Αυτό το κλικ κατά την γνώμη μου είναι οι ασυνείδητοι λόγοι για τους οποίους επιλέγουμε τους συντρόφους μας και κατ’ επέκταση όλες μας τις επιλογές στην ζωή. Δεν βρίσκεται τυχαία ο/η σύντροφός μας δίπλα μας. Έχουμε κοινά κομμάτια με εκείνον ή με εκείνη αλλά δεν το γνωρίζουμε. Δεν μιλάω για τα ίδια γούστα στον κινηματογράφο αλλά για ψυχικά θέματα. Τέλος πάντων, μεγάλη κουβέντα αυτή!
«Ο άνδρας σου και τα ψηλοτάκουνα είναι επιλογή σου, γι’ αυτό μην παραπονιέσαι» διάβασα κάπου. Να σημειώσω πως αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία διαφορά για άνδρες και γυναίκες αμφιφυλόφιλους/ες ή ομοφυλόφιλους/ες. Τα ίδια ισχύουν. Η καρδιά μία είναι σε όλους τους ανθρώπους. Όταν λοιπόν κάνουμε μια επιλογή τα βλέπουμε όλα ρόδινα και πως βρήκαμε τον άνθρωπο μας και πως όλα θα πάνε προς το καλύτερο και υπάρχει ένα γενικό κλίμα αισιοδοξίας. Όλα αυτά τα καλά μαζί λέγεται εξιδανίκευση. Δηλαδή δίνω στον άνθρωπο αυτόν την ταυτότητα του ιδανικού ανθρώπου για μένα, τον κάνω τέλειο στα μάτια μου και ακόμα περισσότερο στο μυαλό μου. Η εξιδανίκευση των ανθρώπων έχει και καλά και κακά θέματα. Τα καλά τα είπαμε, πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας. Τα κακά είναι πως τα καλά, είναι αυτά που δεν μας αφήνουμε να δούμε τα κακά.
Δίνω στον άνθρωπο αυτόν την ταυτότητα του ιδανικού ανθρώπου για μένα, τον κάνω τέλειο στα μάτια μου και ακόμα περισσότερο στο μυαλό μου.
Πολύς κόσμος πέφτει με τα μούτρα, κάνει κακούς χειρισμούς προς το άλλον αλλά και προς τον ίδιο του τον εαυτό, το άγχος της μοναξιάς, πολύς καιρός που είναι κανείς μόνος του, η αναζήτηση της συντροφικότητας, οι ανθρώπινη παθολογία όπως εγωισμοί και επιθετικότητα, δεν αφήνουν τελικά όχι μόνο να προχωρήσουν τα πράγματα αλλά και να μπορέσει κανείς να δει τελικά στ’ αλήθεια, περί τίνος πρόκειται όχι μόνο ο άλλος άνθρωπος αλλά και ποια είναι η δική του θέση απέναντι στις καταστάσεις και απέναντι σε έναν άλλο άνθρωπο για τον οποίο ενδιαφερόμαστε πολύ.
Με λίγα λόγια δεν μπαίνουμε σε μία σχέση αλλά σε δύο. Μία είναι εκείνη με τον άλλο άνθρωπο και μία είναι εκείνη με τον εαυτό μας και πιστεύω πως η πιο σημαντική από τις δύο είναι η δεύτερη. Αυτή με τον εαυτό μας διότι είναι η μοναδική σχέση που θα κληθούμε να εξετάσουμε πολλές φορές μέσα στην ζωή. Οπότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να εξετάσουμε τον εαυτό μας, τι θέλουμε εμείς από εμάς και κατ’ επέκταση από τους άλλους. Να μην αδικούμε τους εαυτούς μας αλλά να μην τους υπερτιμάμε. Να μην ζητάμε πράγματα από ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να μας τα δώσουν και να μην υποκρινόμαστε στο συναίσθημα μας. Να έχουμε το σθένος να δεχόμαστε πως ακόμα και τα πιο παράλογα κομμάτια μας είναι δικά μας και θα πρέπει να τα χειριστούμε.
Σκέφτομαι πως έτσι θα μπορέσουμε ναι μεν να χαρούμε τον έρωτα χωρίς την άγνοια που έχουν τα μικρά παιδιά για την πραγματικότητα αλλά με μια σιγουριά για το άλμα που πάμε να κάνουμε. Άλμα και σιγουριά, συμβαδίζουν;
Ναι. Αυτό λέγεται πίστη...