Έχουν περάσει οι πρώτες μέρες της άνοιξης. Αγχωτικά και δύσκολα. Κάτι μου κόβει την αναπνοή και σίγουρα δεν είναι μια αιφνιδιαστική αλλεργία που έχει κλείσει τα ρουθούνια μου και έχει δυσκολέψει τους πνεύμονες μου. Ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που αυτές τις μέρες τις διένυσα με το ίδιο συναίσθημα που έχουν οι άνθρωποι που πιέζονται να ζήσουν μια ξαφνική ευτυχία τα Χριστούγεννα ακόμα και όταν όλα γύρω τους έχουν καταρρεύσει.
Αυτές οι πρώτες μέρες του Μάρτη, αυτό ακριβώς μου έφεραν στο μυαλό. Την πιεσμένη ευτυχία, την φορτισμένη χαρά, την ατελείωτη πίεση εκείνων των ημερών που οι άνθρωποι αισθάνονται ότι πρέπει με κάθε τρόπο να είναι χαρούμενοι.
Έκανα και εγώ τα πάντα για να μπω στο κλίμα. Αναζήτησα ανθισμένες αμυγδαλιές και τις βρήκα. Προσπάθησα να κάνω focus μόνο στα μπλε κομμάτια του ουρανού και τα κατάφερα εξαιρετικά πετυχημένα. Έστρωσα το στόμα μου σε χαμόγελα και έπεισα τους γύρω μου. Γλύκανα την φωνή μου και δυσκολεύτηκα να την αναγνωρίσω. Διάβασα ποίηση. Άκουσα μουσικές. Αισθάνθηκα τον έρωτα, ενέτεινα το πάθος, κυλίστηκα σε κρεβάτια και.. τελικά έπεσα. Έπεσα στην πραγματικότητα. Και δεν ήταν καθόλου ευχάριστη η πτώση. Γιατί η βεβιασμένη ευτυχία έχει τα ρίσκα της. Και μάλλον έκανα πως το είχα ξεχάσει αυτό.
Πως γίνεται την μια μέρα να θρηνούμε τα πτώματα παιδιών στο Αιγαίο και την άλλη μέρα να ψάχνουμε που θα πάμε το τριήμερο της Κ. Δευτέρας;
Αλήθεια, πόσο εύκολο είναι να είσαι ευτυχισμένος σε μια άνοιξη που έχει περισσότερο γκρι παρά ροζ; Πόσο εύκολα μπορείς να προσποιείσαι ότι όλα πάνε καλά όταν δεν πάνε. Πραγματικά, τι μας έχει συμβεί; Γιατί πρέπει σώνει και ντε να είμαστε ευτυχισμένοι όταν η φωνή μας ανεβαίνει σαν οργή μέσα στο στόμα μας;
Πως γίνεται την μια μέρα να θρηνούμε τα πτώματα παιδιών στο Αιγαίο και την άλλη μέρα να ψάχνουμε που θα πάμε το τριήμερο της Κ. Δευτέρας; Πως μπορούμε την μια στιγμή να αναζητούμε τα καλύτερα cocktail για να ποστάρουμε στον, πάντα, ενημερωμένο λογαριασμό μας στο Instagram και την επόμενη στιγμή να κάνουμε share τους πρόσφυγες που στοιβάζονται στις πλατείες μας χωρίς να έχουν ένα στρώμα να ησυχάσουν ένα βράδυ; Αυτά τα βράδια πως γίνεται να τα περνάμε ήσυχοι όταν οι μέρες μας κρύβουν τόσο μεγάλο πόνο και τόσο τεράστια αγωνία;
Ποιοι είμαστε αλήθεια; Πως καταφέραμε να βρούμε τον τρόπο να συντηρούμε μια διπλή προσωπικότητα μέσα σε ένα σώμα; Με ποιον τρόπο χώρεσαν τόσο αντιφατικά συναισθήματα στο μυαλό μας; Πως γίνεται να ζούμε καθημερινά αυτή την σύγκρουση χωρίς να γίνεται η έκρηξη;
Αλήθεια, πιστεύουμε ότι θα αποφύγουμε να γίνει αυτή η έκρηξη;
Δεν ξέρω κατά πόσο θα καταφέρω να το παίζω ευτυχισμένη αυτή την άνοιξη. Ακόμα και αν αυτό είναι εξαιρετικά βοηθητικό για να υπάρχω και να συνυπάρχω με τους γύρω μου, νομίζω ότι έχω χρέος να πετάξω την μάσκα της εικονικής ευτυχίας και να αφήσω από μέσα μου να βγει αυτός ο αγνός, βαθύς και άκρως ειλικρινής αναστεναγμός που αφορά ότι ζω σε μια χώρα σε δεινή κατάσταση που δύσκολα θα την βγάλουμε καθαρή.
Πιθανότατα, αυτό να μην μπορεί να αποτυπωθεί με εκείνο τον τρόπο και εκείνες τις λήψεις που θα συγκεντρώσουν τα περισσότερα likes. Μου είναι σχεδόν σίγουρο ότι πολλοί γύρω μου δεν θα αντέξουν την όποια περιγραφή προβληματισμού και αγωνίας.
Οι άνθρωποι αγαπούν τους ανθρώπους που είναι χαρούμενοι. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Κανονικά, οι άνθρωποι θα έπρεπε να αγαπούν τους ανθρώπους που ζουν με την αλήθεια τους. Ίσως αυτή την άνοιξη να πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να το καταφέρουμε αυτό. Διαφορετικά, το gap θα είναι τεράστιο. Μπορεί και να μας ρουφήξει.