Η Scully μένει σε μια μονοκατοικία στον Χολαργό. Οι ιδιοκτήτες της την αφήνουν πολλές ώρες μόνη στον κήπο. Τα κάγκελα είναι αρκετά κοντά για το ευλύγιστο κορμί της. Συχνά, παίρνει φόρα και περνάει με ένα πήδο από πάνω τους. Τρέχει, βγαίνει στην κεντρική λεωφόρο και με κίνδυνο την ζωή της φτάνει στον παρακάτω δρόμο, στο σπίτι μιας γειτόνισσας. Η Scully δεν το κάνει αυτό μόνο γιατί ξέρει ότι η κυρία που μένει στο παραδίπλα στενό της έχει πάντα ένα μεζέ φυλαγμένο αλλά περισσότερο γιατί της λείπουν τα χάδια. Και επειδή έχει κουραστεί να περιμένει τους συγκατοίκους της, πηγαίνει και βρίσκει φροντίδα και αγάπη εκεί που μπορεί. Εκεί, που ξέρει ότι πάντα υπάρχει κάποιος για να της προσφέρει αυτό που έχει ανάγκη. Την Scully την μαζεύουν οι γείτονες και την επιστρέφουν με ασφάλεια σπίτι. Οι ιδιοκτήτες της ούτε που ξέρουν τι κάνει όταν λείπουν. Και εκείνη συνεχίζει να το σκάει χωρίς να νιώθει καμιά τύψη. Και γιατί όχι; Αν είχε αυτά που ήθελε δεν θα έμπαινε ποτέ στην διαδικασία να τα ψάξει αλλού.
Δεν ξέρω πολλές ανάλογες ιστορίες με τετράποδα. Αντίθετα, έχω ακούσει αρκετές, ανάλογες ιστορίες που αφορούν ανθρώπους. Γυναίκες και άντρες που αναζητούν την αγάπη και το ενδιαφέρον του συντρόφου τους και όταν δεν τον βρίσκουν, πηδούν από τα κάγκελα και τρέχουν.
Αλήθεια, εσύ έχεις σκεφτεί αν έχεις ποτέ πρωταγωνιστήσει σε μια τέτοια ιστορία; Αν έχεις κάνει κάποιον να τρέχει κρυφά μακριά σου αναζητώντας αυτά που θέλει να πάρει από εσένα και εσύ δεν του δίνεις; Πραγματικά, έχεις σκεφτεί ποτέ αν αφιερώνεις σημαντικό χρόνο σε εκείνον που αγαπάς; Ή ακόμα πιστεύεις ότι ο χρόνος όταν είναι «ποιοτικός» μπορεί και να είναι λίγος. Και την «ποιότητα» ποιος αλήθεια την ορίζει; Μήπως, τελικά, και εσύ έχεις μεταμορφώσει σε Scully κάποιον άνθρωπο στην ζωή σου και δεν το ξέρεις;
Οι ιστορίες έχουν πάντα δύο όψεις και οι απατημένοι μπορεί να έχουν εκείνοι πρώτα εξαπατήσει τον άλλον και να μην τον έχουν καν καταλάβει.
Συνηθίζουμε να χαλαρώνουμε μέσα στις σχέσεις. Εφησυχαζόμαστε. Αναλωνόμαστε στην απαιτητική καθημερινότητα και περιμένουμε από τον άλλο να μας κατανοεί και να μην μας προβληματίζει. Ξεχνάμε πολλές φορές ότι έχει ανάγκες. Δεν τις θυμόμαστε καν. Θεωρούμε ότι του είναι αρκετό να υπάρχουμε στην ζωή του. Πιστεύουμε ότι μπορεί, πάντα, να περιμένει και να αντέχει αφού μας αγαπάει. Πέφτουμε από τα σύννεφα όταν μαθαίνουμε ότι έχει αναζητήσει αλλού νιάσιμο, προσοχή και χάδι. Σπεύδουμε να τον κατηγορήσουμε και να τον εξοντώσουμε. Ξαφνικά βρίσκουμε χρόνο για να βγάλουμε την χολή μας πάνω και γύρω του. Ξεχνάμε πως εκείνος ζήταγε αλλά δεν έπαιρνε. Πάντα πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να περιμένει λίγο ακόμα.
Υπάρχουν διάφορες ιστορίες απιστίας. Τα κίνητρα είναι πολλά και ποικίλουν. Δεν νιώθω καμιά ανάγκη να υπερασπίσω έναν άνθρωπο που εξαπατά έναν άλλον. Αλλά, βλέποντας για μια ακόμη φορά την Scully να τρέχει στον δρόμο σήμερα, μπήκα σε μια διαδικασία περίεργων σκέψεων και άρχισα να αναρωτιέμαι τί ακριβώς μπορεί να συμβαίνει στην ψυχή μας όταν νιώθουμε έντονη ανασφάλεια ή όταν κάποιος μας βάζει στην διαδικασία να ζητάμε συνεχώς την προσοχή και το χάδι του. Να μου πεις, αν δεν σε καλύπτει κάποιος μπορείς να φύγεις. Να εξηγηθείς ντόμπρα και σταράτα μαζί του και να αποχωρήσεις από το σκηνικό. Αν, όμως, δεν θέλεις να φύγεις; Αν μένεις γιατί πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα καταλάβει ότι σου στερεί αυτά που θέλεις και, τελικά, στα δώσει; Αν αυτές οι έκτακτες αποδράσεις είναι μόνο ένα ξέσπασμα και μια θυμωμένη αντίδραση σου; Αν δεν θέλεις να τα γκρεμίσεις όλα και απλώς θέλεις κάποιες στιγμές ευδαιμονίας που τόσο σου έχουν λείψει; Αν μέσα σου δεν νιώθεις καμιά τύψη για αυτές τις μικρές ανάσες ζωής που παίρνεις γιατί αυτός που θέλεις δεν είναι ποτέ εκεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες σου;
Η Scully, οι σχέσεις, οι άνθρωποι, οι ανάγκες, οι επιθυμίες, ο χρόνος, ο πόνος και το χάσιμο. Μεγαλώνοντας έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η αλήθεια είναι μια σχετική έννοια. Το δίκαιο είναι καθαρά υποκειμενικό. Οι ιστορίες έχουν πάντα δύο όψεις και οι απατημένοι μπορεί να έχουν εκείνοι πρώτα εξαπατήσει τον άλλον και να μην τον έχουν καν καταλάβει.
Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι οι άνθρωποι που αγαπάμε έχουν την ανάγκη της παρουσίας μας. Χρειάζονται το χάδι μας. Φωτίζονται με το βλέμμα μας. Περιμένουν να ακούσουν την φωνή μας. Κρίμα να τους στερούμε όσα πραγματικά λαχταρούν απλώς και μόνο επειδή το ξεχνάμε ή δεν βρίσκουμε τον χρόνο για να το κάνουμε.