Βλέπω το βίντεο από το Scream, το οποίο θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2017 και πιάνω τον εαυτό μου να περιμένει να δει το τέλος, σαν σε ταινία. Η Angelika, μια σύγχρονη ηρωίδα, μια Αντιγόνη που ισορροπεί ανάμεσα σε λογική και συναίσθημα, μια ρόκερ που τσαλαβουτάει από την απόγνωση στην οργή και από την οργή στον πόθο. Αναρωτιέμαι όμως. Που πηγαίνει όλος αυτό ο δυναμισμός της Angelika στο τετ-α-τετ; Η επαφή μαζί της είναι γλυκιά, απαλή, πουδρέ. Νιώθεις, βέβαια, ότι με μια κίνηση των μαλλιών της μπορεί να πυροδοτηθεί πυροτέχνημα. Είναι, μάλλον, χαρακτηριστικό των ανθρώπων που μετριούνται με την αιωνιότητα μέσα από τη δουλειά τους, των καλλιτεχνών που τολμούν γερά πατήματα on stage.
Το λεκτικό πινγκ-πονγκ της ταιριάζει πολύ. Βαριέται τις μακροσκελείς συνεντεύξεις, το ίδιο κι εγώ, οπότε είπαμε να παίξουμε. Τακ-τουκ. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε το Σάββατο στο Six Dogs*.
-Τι κάνεις όταν όλα πηγαίνουν ανάποδα;
«Αυτοσαρκάζομαι. Έχω και ένα μαγνητάκι στο ψυγείο που λέει “now panic and freak out”. “Ζήσε το”».
-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
«Να μη χάσω τους ανθρώπους που αγαπάω και μην ξαναχτυπήσει αυτοκίνητο το σκυλί μου. Α, και οι ακρίδες. Τρόμος».
-Ποια ατάκα από κάποιον διάσημο μουσικό σε εκφράζει απόλυτα;
«Ο Jimi Hendrix είχε πει “three chords and the truth”. Πολλές φόρες όταν κάθομαι στο πιάνο να γράψω ένα τραγούδι, παίζω τις πιο άπλες συγχορδίες. Αλλά γράφοντας την αλήθεια στους στίχους και τραγουδώντας μελωδίες που πηγάζουν από μέσα μου, καταφέρνω κάτι που είναι αυθεντικό. Αυτό το σενάριο βέβαια δεν ισχύει με την jazz».
-Όταν δεν τραγουδάς τι κάνεις;
«Βλέπω ταινίες με δολοφόνους, φυσικές καταστροφές, καρχαρίες. Ψυχοπαθής δηλαδή! Μ’ αρέσουν σειρές όπως το “True Detective”, το “Criminal Minds” και ταινίες όπως το “Into the Storm”, το “Seven” κλασική και αγαπημένη. Πρόσφατα διάβασα και ευχαριστήθηκα τις “Αυτοκρατορικές Απολαύσεις” του Μπρετ Ίστον Έλις, ενώ τώρα βρίσκομαι στη μέση της “Μεγάλης Χίμαιρας” του Καραγάτση. Έχω μεγάλη αγωνία για το πώς θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία μέχρι το τέλος».
-Πότε πήγες τελευταία φορά στα μπουζούκια;
«Πριν 10 ημέρες, στη μια και μοναδική Άννα Βίσση. Είμαι μεγάλη φαν. “Ό,τι έχω ζήσει το ’χει πει η Βίσση” που λένε; Ε, αυτό!».
-Ποιο λαϊκό άσμα σου έχει κολλήσει σαν τσίχλα τελευταία;
«Δεν μου έχει κολλήσει κάποιο λαϊκό αλλά ένα παραδοσιακό. Το “Μήλο μου κόκκινο ρόιδο βαμμένο”. Άρχισε να το τραγουδάει ο κολλητός μου σε ένα ταξίδι που είχαμε πάει οι δυο μας στο Μαϊάμι. Φαντάσου τώρα σκηνικό, να είμαστε σε ενα μοντέρνο δωμάτιο ξενοδοχείου στον 24ο όροφο ενός ουρανοξύστη, θέα τη θάλασσα και την πόλη και να τραγουδάμε το “Μήλο το ρόιδο βαμμένο” χορεύοντας με μια πετσέτα στο χέρι. Σουρεάλ».
-Ποια είναι η πιο ωραία συμβουλή που σου έχουν δώσει σε ερωτική απογοήτευση;
«Πάμε να τα πιούμε».
-Συμπλήρωσε τη φράση: «φιλία για μένα σημαίνει...»
«Να συμμερίζονται τη χαρά μου. Οι φίλοι στις χαρές φαίνονται, όχι στις λύπες. Και είναι ελάχιστοι αυτοί που μπορούν να συγκινηθούν με την ευτυχία, την επιτυχία, την πρόοδο σου».
-Τι σε εκνευρίζει στη ζωή στα social media;
«Με εκνευρίζει ότι τα social media είναι πλέον μέρος της ζωής μας, κάθε λεπτό της ημέρας. Δεν είναι δυνατόν να βγαίνω για φαγητό ή καφέ με παρέα και να κοιτάνε οι μισοί τα κινητά τους. Τι το τόσο σημαντικό υπάρχει που δε μπορεί να περιμένει για μια ώρα αργότερα; Εντάξει, κι εμένα έχει γίνει προέκταση του χεριού μου το κινητό, αλλά έχω επίγνωση της αδυναμίας μου αυτής και προσπαθώ να τη διορθώσω. Και όταν είμαι με τους φίλους μου δεν το κοιτάω καν γιατί νιώθω ευτυχισμένη μαζί τους».
-Ποιο τραγούδι ταιριάζει στην Ελλάδα του 2017 και γιατί;
«Μου έρχεται το “Κομμένα πια τα δανεικά” του Ρέμου. Για προφανείς λόγους...»
-Τι θα έκανες εάν κάποιος άγνωστος σου χάριζε ξαφνικά λουλούδια;
«Θα χαμογελούσα και θα ήθελα πολύ να τον γνωρίσω. Όταν αυτά τα πράγματα γίνονται αυθόρμητα και αυθεντικά, χωρίς δόλο, είναι πολύ όμορφα. Θυμάμαι μια φορά ήμουν στο καράβι για Πάτμο, ξέρεις αυτό που κάνει 30 ώρες να φτάσει, και καθόμουν σε μια καρέκλα μόνη στο πλάι του καταστρώματος, με τα πόδια πάνω στα κάγκελα και ατένιζα τη θάλασσα. Ήρθε ένας τύπος και μου είπε “μπορώ να καθήσω να σου κάνω παρέα” και του είπα “εννοείται” και απλώς καθίσαμε για όλη τη διαδρομή και μιλούσαμε».
-Πώς αντιδράς στην αυστηρή κριτική;
«Αχ, την αποζητώ! Ακούγεται παρανοϊκό αλλά τη θέλω όσο θέλω και την καλή κριτική. Στη δασκάλα της φωνητικής μου, ας πούμε, λέω ότι θέλω να ξέρω τι κάνω λάθος. Στους μουσικούς της μπάντας μου το ίδιο, για να βελτιώνομαι. Όχι όμως συνέχεια, μη βάλουμε και τα κλάματα, στο τέλος».
-Συμπλήρωσε τη φράση: «η μουσική μου μοιάζει με...»
«Με έναν μαύρο πάνθηρα που έχει μελαγχολικά μάτια και ψυχή».
-Ποιο trend της μόδας δε θα φορούσες ποτέ και για κανένα λόγο;
«Τις Ugg. Είναι παντόφλες, για το Θεό! Και καθόλου σέξι! Επίσης τα τσόκερ που ξαναήρθαν στη μόδα. Έχω κολάρα και τα φοράω στο σκύλο μου».
-Δώσε μου μια εικόνα σου σε 20 χρόνια από τώρα.
«Θα έχω σίγουρα περισσότερα τατουάζ γιατί συνεχώς κάνω και από ένα καινούριο. Θα ντύνομαι με τον ίδιο τρόπο, δερμάτινα παντελόνια, μαύρα, γκρι και άσπρα χρώματα, μακριά μαλλιά και πολλά δαχτυλίδια. Θα τραγουδάω ακόμα και θα έχω γράψει άλλα 1000 τραγούδια, σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου. Θα έχω 7 σκύλους, τέσσερις μεγάλους και τρεις μικρούς».
*Η Angelika Dusk εμφανίζεται στο Six Dogs για τρεις ξεχωριστές live εμφανίσεις, στις 4 Φεβρουαρίου, 4 Μαρτίου και 1 Απριλίου.
+ Ιδού και το βίντεο από το τραγούδι της Angelika Dusk, "Drown Out The Light", που ακούγεται στα ραδιόφωνα της πόλης και που θα ακούσουμε στο Six Dogs:
