Ο διάσημος και πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Στίβεν Σπίλμπεργκ δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί το μέλλον του, όταν στα 11 του χρόνια έδειχνε την πρώτη του ταινία στους φίλους του, στους προσκόπους. Κι όμως από εκείνη την τρυφερή στιγμή ξεκίνησε η πορεία του που μας χάρισε ταινίες όπως η Λίστα του Σίντλερ, Λίνκολν, West Side Story, Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιν, ΕΤ, Τα σαγόνια του καρχαρία, η σειρά Indiana Jones κ.ά- η καθεμία συναρπαστική για τους δικούς της λόγους.
Στη νέα του ταινία The Fabelmans που "άνοιξε" μάλιστα το 36ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης αφηγείται την ιστορία του έρωτά του με τον κινηματογράφο, αλλά και τη δύσκολη παιδική του ηλικία. Στην ταινία πρωταγωνιστεί μάλιστα η Μισέλ Γουίλιαμς στον ρόλο της μητέρας του.
Μια μέρα στην Αριζόνα
Ο Σπίλμπεργκ γεννήθηκε στο Σινσινάτι το 1946 και μετακόμισε με την οικογένειά του στο Νιού Τζέρσεϊ όταν ήταν τριών ετών. Εκεί είδε την πρώτη του ταινία στην τηλεόραση- που για την εποχή ήταν φαινόμενο. Η δική του ενασχόληση ξεκίνησε όταν ήταν 11 ετών και βρισκόταν πλέον στην Αριζόνα το 1957.
Αν και το να γυρνάς ταινιάκια ως έφηβος τις δεκαετίες του 1950 και 1960 δεν ήταν ό,τι πιο διαδεδομένο, ο Στίβεν είχε βρει τον σκοπό της ζωής του από τότε. Στις 24 Μαρτίου του 1964 προβλήθηκε σε ένα τοπικό σινεμά η πρώτη του ταινία, το Fireflight. Μια ταινία που γυρίστηκε με 600 δολάρια. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη που γύριζε, καθώς είχε ξεκινήσει 7 χρόνια πριν. "Ήξερα από το τρίτο ή τέταρτο 8 mm ταινιάκι μου πως αυτή επρόκειτο να είναι η καριέρα του, πως δεν ήταν μόνο ένα χόμπι" όπως έχει πει ο ίδιος.
Για τον ίδιο η ενασχόληση με τον κινηματογράφο υπήρξε και μια διέξοδος όταν ήταν παιδί, καθώς έπρεπε να ανταπεξέλθει στην πραγματικότητα ενός απόμακρου πατέρα και στην αποτυχία του γάμου των γονιών του.
Το πρώτο του κοινό: οι πρόσκοποι
Οι γονείς του, Λία και Άρνολντ, τού παραχώρησαν την κάμερά τους προκειμένου να καταγράφει εκείνος τις οικογενειακές εκδρομές τους, όταν ακόμα ζούσαν στην Αριζόνα.
Παράλληλα ο Στίβεν λάτρευε τους προσκόπους, στα πλαίσια των οποίων έπρεπε να κερδίζει και κονκάρδες- επαίνους για τα επιτεύγματά του. Έτσι, ήταν ο πατέρας του που του πρότεινε να κερδίσει την κονκάρδα φωτογραφίας φτιάχνοντας μια ταινία. Το αποτέλεσμα ήταν μια ταινία 9 λεπτών (Gunfight) που ενθουσίασε τους φίλους του. Δεν κέρδισε μόνο την κονκάρδα, αλλά και το δικαίωμα να καταγράφει εκείνος τις εκδρομές- αποστολές των προσκόπων εφεξής. Κυρίως όμως ήταν η πρώτη φορά που εισέπραξε τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό του κοινού.
Ο Στίβεν απέκτησε αυτοπεποίθηση με τις ταινίες του
Όσο βρισκόταν στην Αρίζονα, ο Σπίλμπεργκ αισθανόταν παρίας. Ένα εβραιόπουλο που ήταν "αδύνατο και καθόλου δημοφιλές". Κάποιοι συμμαθητές του τον φώναζαν "Spielbug".
Ωστόσο, φτιάχνοντας ταινίες βρήκε την αφορμή να πλησιάσει τα άλλα παιδιά και τους ανθρώπους γύρω του ζητώντας τους να συμμετάσχουν στα γυρίσματα. Μάλιστα, ανάμεσα στα παιδιά της γειτονιάς ήταν και η Λίντα Κάρτερ που θα γινόταν αργότερα διάσημη ηθοποιός.
Το 1959 καταπιάστηκε με ένα φιλόδοξο πρότζεκτ: να κάνει μια ταινία για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Fighter Squad. Η ταινία θα συνδύαζε πραγματικές σκηνές από πολεμικά αεροπλάνα και σκηνές που είχε τραβήξει ο Στίβεν, ενώ ακολούθησε και η ταινία Escape to Nowhere, ως σίκουελ. Ο Σπίλμπεργκ είχε τέτοιο έλεγχο στα γυρίσματα και συγκέντρωση που μπόρεσε μάλιστα να σκηνοθετήσει και το παιδί που τού έκανε πριν bullying.
"Μεταμορφώθηκε σε ένα εντελώς διαφορετικό άνθρωπο, τόσο που εντυπωσιάστηκα- ήμασταν ακόμα μαθητές. Είχε συγκεντρώσει όλους τα παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο, αλλά και τους πιο "σοβαρούς" και έλεγε σε όλους τι να κάνουν. Μια ώρα πριν ήταν άγνωστος" θυμάται ένας από τους συμμαθητές του που είχε συμμετάσχει στα γυρίσματα.
Όλη η οικογένεια στο πλευρό του
Όσο ήταν ακόμα παιδί, ο Στίβεν μισούσε τον πατέρα του επειδή δούλευε τόσο πολύ. Στα δικά του μάτια ήταν εκείνος που ευθυνόταν για την πορεία του γάμου του με τη μητέρα του.
Παρά τη δυναμική αυτή, ο πατέρας του υπήρξε ο νούμερο 1 υποστηρικτής του Στίβεν, όσον αφορά τον κινηματογράφο. Του χάρισε την πρώτη του κάμερα, τον βοηθούσε οικονομικά να γυρίσει τις ταινίες του και τον βοηθούσε επίσης να βγάζει όλες τις άδειες που χρειαζόταν για τα γυρίσματά του, όπως το να πάρει πλάνα από ένα αεροπλάνο της πολεμικής αεροπορίας. Το ίδιο βέβαια και η μαμά του, που του έγραφε δικαιολογητικά σημειώματα για το σχολείο, κάθε φορά που ήθελε να απουσιάσει.
Τι άλλο έκανε; Καλούσε στο σπίτι του παιδιά για να προβάλει ταινίες του Ντίσνεϊ, αλλά πριν τους έβαζε να δουν τις δικές του μικρού μήκους ταινίες. Τα όποια χρήματα συλλέγονταν ως εισιτήρια τα πρόσφεραν τα παιδιά σε Ινστιτούτο για παιδιά με νοητικές δυσκολίες.
Οι τρεις αδερφές του πουλούσαν αναψυκτικά κατά τη διάρκεια αυτών των προβολών. Από αυτά τα έσοδα είχαν δικαίωμα να κρατούν λίγα χρήματα για τις ίδιες και τα υπόλοιπα πήγαιναν στο ταμείο για τις ταινίες του αδερφού τους.
Καλύτερα το σινεμά, παρά οι μούσες
Το πρώτο ραντεβουδάκι του Στίβεν δεν πήγε και τόσο καλά. Γιατί όταν ο πατέρας του οδηγούσε προκειμένου να πάει το ζευγαράκι εκεί που ήταν να βγει, πρόσεξε πως το κορίτσι είχε γείρει το κεφάλι της στον ώμο του και μετά οι γονείς του τον μάλωσαν μιλώντας του περί ηθικής. Έτσι, όταν ήταν έφηβος δεν έβγαινε και τόσο με κοπέλες, επικεντρώθηκε στην αγαπημένη του ασχολία.
Το μεγαλύτερο πρότζεκτ ήταν το Firelight, μια ιστορία με απαγωγές από UFO. Μάλιστα κατόρθωσε να πείσει διάφορους οργανισμούς για να του επιτρέψουν να κάνει γυρίσματα. Όπως τοBaptist Hospital αλλά και τις American Airlines που του έδωσαν άδεια να πάρει πλάνα μες στο αεροσκάφος όσο περίμεναν να ξεκινήσουν την επόμενη πτήση.
"Ήταν μία από τις χειρότερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ" δήλωσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης ενώ ένας θεατής είπε "η πλοκή, η δράση και όλα τα βασικά υλικά της ταινίας ήταν πολύ πιο σωστά από ορισμένες ταινίες του Χόλιγουντ". Όσο καλή ή κακή κι αν ήταν, υπήρξε όμως η πρώτη ταινία του στους κινηματογράφους. Κι αυτό ήταν η αρχή μιας επικής πορείας.
Ακολουθήστε το Womantoc στο Instagram
