Ο Αντώνης Λιαμής, «Αντουάν» για εμένα και κάποιους άλλους αγαπημένους συναδέλφους, από την εποχή του περιοδικού Diva, έχει ένα υπερατού: ανεξάντλητο χιούμορ. Αναδεικνύει τη σημαντικότητα του ασήμαντου και στην ασημαντότητα του σημαντικού, καταφέρνοντας να κάνει κάθε στιγμή ευχάριστη. Ευλογία για όποιον δουλεύει δίπλα του. Γέλιο μέχρι δακρύων. Έμπνευση και παρηγοριά.
Ξαφνικά, εκεί που μέχρι τότε ανταλλάσαμε σχόλια και καρδούλες στο φέισμπουκ, εμφανίζεται μία φωτό του με φόντο το ποτάμι Χάντσον. Μάλιστα, λέω μέσα μου, ο Αντουάν σε νέες περιπέτειες.
-Πες μου με λίγα λόγια την ιστορία της ζωής σου.
«Ρεμάλι» των media και των περιοδικών από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να δουλεύει. Λάτρης της Αθήνας μέσα από σπουδές , παρέες, εργασία , γάμο και οικογένεια. Γραφίστας, Photo Editor, Art Director, Photo Director, Web Developer, UX/UI Designer και αναμφισβήτητα συντάκτης της Lifestyle αρθρογραφίας του φωτορεπορτάζ σε print και digital μέσα ενημέρωσης είναι ο μικρός μου εργασιακός κύκλος σε μια περίοδο που η δημιουργία , οι ώρες εργασίες και το ομαδικό πνεύμα έφτανα στο peak τους καθώς η δουλειά ήταν εξαντλητική αλλά και οι απολάβές έφταναν για να κάνεις ζωή χαρισάμενη χωρίς να προβλέπεις θέματα κρίσης στον κοντινό ορίζοντα. Περνάγαμε καλά, that’s all.
-Πώς βρεθήκατε οικογενειακώς στη Νέα Υόρκη;
Και ένα όμορφο πρωί εκεί που βρίσκομαι στην ίδια καθημερινότητα με τα δύο παιδιά μου, το σπίτι και τους φίλους μου, μελετώ τις επόμενες διακοπές μου, λυπάμαι για την μιζέρια της δουλειάς μου, την κατήφεια των απολυμένων φίλων μου, παίρνω την απόφαση να κάνω reset και να ξεκινήσω κάτι που για πολλούς φαινόταν ηρωισμός.
Η πηγή έμπνευση τόσων χρόνων στα φρέσκα layouts των περιοδικών, οι φωτογράφοι με τις θεαματικές παραγωγές τους, τα πρότυπα μας στην μουσική, οι ατέλειωτες ώρες κινηματογράφου και τηλεοπτικών σειρών στους δέκτες μας, τα στυλ ένδυσης ο τρόπος ζωής, οι νέες ατάκες της νεολαίας και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς είχαν μια βάση προέλευσης, μια πατρίδα. Πήρα λοιπόν την απόφαση να κάνω την υπέρβαση και να βαφτιστώ και εγώ μετανάστης , όπως τόσοι άλλοι γνωστοί και φίλοι. Ο αμερικάνικος comfort τρόπος ζωής ήταν κάτι που πάντα ήθελα να δοκιμάσω και ας ήξερα ότι μπορεί να φαντάζει ουτοπικός. Το επιδίωξα όμως συνειδητά και παίρνοντας πολλά προσωπικά ρίσκα.
Γνωρίζοντας όλα τα στραβά και ανάποδα που εκ των υστέρων έβλεπα ότι για αυτή την χώρα αντιμετωπίζεις προκειμένου να έχεις την νόμιμη παραμονή σου, κατάφερα να λύσω όλα τα σημεία που θα δημιουργούσαν ανασφάλειες και αναμονές. Τα βασικότερα η εύρεση εργασίας, η άδεια εργασίας, η smooth ένταξη των παιδιών σε δίγλωσσα σχολεία και η όσο πιο decent και οικονομική εύρεση κατοικίας έχοντας υπόψιν ότι αυτό θα είναι το πιο πολυδάπανο έξοδο στην πόλη που το real estate δεν έχει ταβάνι. Κούραση αναμενόμενη αλλά σε διάστημα λογικό ενός έτους ήταν All set όπως λένε και οι Αμερικάνοι.
-Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έκανε εντύπωση εκεί;
Tο μεγάλο wow για αυτή την πόλη ακούστηκε πολλά χρόνια πριν όταν βρισκόμουνα εκεί σε επαγγελματικά ταξίδια και έτυχε λόγω της δουλειάς μου να συναναστραφώ με καταξιωμένους επαγγελματίες φωτογράφους και εκδότες εκείνης της εποχής (Mario Testino Ellen von Unwerth ,Βrigitte Lacombe) με τους οποίους έπρεπε τότε να συνεργαστώ για κλείσω συμφωνίες για παραγωγές που ενδιέφεραν τα δικά μας life style περιοδικά. Δεν ήθελε και πολύ για να ψωνιστείς όταν είχες την ευκαιρία να εργαστείς στα γραφεία των Times του Time Life και της Getty News και να έρθεις σε επαφή με ανθρώπους των media που δεν φανταζόσουν ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα. Αυτή την φορά όμως δεν ήταν έτσι. Βρέθηκα ίδια πόλη όμως με άλλα μετρά και σταθμά. Είναι διαφορετικά να την επισκέπτεσαι σαν τουρίστας και διαφορετικά να την ζεις σαν εργαζόμενος και δη ως οικογενειάρχης.
Αυτό που σίγουρα μέχρι στιγμής έχω διαπιστώσει στις συναναστροφές με κόσμο, είναι ότι το πιο τρελό σχέδιο ή πιο τολμηρή ιδέα που έχει κάποιος επιχειρησιακή είτε καλλιτεχνική μπορεί να πραγματοποιηθεί πολύ εύκολα. Ίσως επειδή είναι εφικτό να συναντήσεις το πιο απίθανο άνθρωπο στην πιο απίθανη γωνιά της πόλης. Οι γνωριμίες είναι τόσο easy going και οι συνεργασίες πανεύκολο να επιτευχθούν. Είναι σημαντικό όμως να πλασάρεις το εαυτό σου για αυτό που πραγματικά είσαι γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα γελάσουν και τα κοκόρια μαζί σου. Γενικά η cool συμπεριφορά εδώ περνάει και θεωρείται και asset στο success story σου.
-Πώς είναι η ζωή στην μεγαλύτερη μητρόπολη του κόσμου για έναν Έλληνα;
Δε γνωρίζω πως φαίνεται η Νέα Υορκη σε ένα Ιταλό σε ένα Αλβανό ή σε ένα Μεξικάνο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι ένας Έλληνας κάθε άλλο παρα νοσταλγία νιώθει. Το να ακούσεις ελληνικά στο δρόμο και να συναναστρέφεσαι με την ελληνική ομογένεια είναι το πιο σύνηθες πράγμα.
Επιπλέον η πόλη θεωρείται χωνευτήρι λαών και πολιτισμών. Είναι τόσο έντονη και ταυτόχρονα αρμονική η συνύπαρξη λαών που πραγματικά δεν το βλέπει κανείς σε κανένα μέρος του κόσμου .Aσφαλώς και βλέπεις περιοχές εθνικ όπου οι λαοί κουβαλούν της κουλτούρα της πατρίδας τους και νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος που μόνο Αμερική δεν το λες με τον συντηρητικό όρο που γνωρίζουμε . Όμως όλοι αυτοί τάσσονται κάτω από μια μεγάλη νέο υορκεζικη ομπρέλα, ακολουθούν πιστά την νομοθεσία της πολιτείας και συνυπάρχουν αρμονικά με θεαματικό τρόπο. Όταν κάποια στιγμή ο γιός μου με ρώτησε στο μετρό γιατί αυτά τα δύο αγόρια φιλιούνται στο στόμα, κατάλαβα πως έπρεπε να ντιλάρω με την διαφορετικότητα και να το περάσω όσο πιο smooth γίνεται και στα παιδιά.
Ένας Έλληνας λοιπόν που θέλει να αναμιγνύεται σε αυτό το melting pot εθνικοτήτων και που θέλει τα παιδιά του αλλά και ο ίδιος να πάρουν διεθνής παιδεία στην μουσική στις τέχνες στην κουζίνα στην κουλτούρα, στον τρόπο σκέψης , τότε βρίσκεται στην σωστή πόλη. Η αλήθεια είναι ότι και γω στις διαπροσωπικές σχέσεις με τους Έλληνες, τους διαχώρισα συνειδητά σε Έλληνες δύο ταχυτήτων. Σε αυτούς πρίν την κρίση και σε αυτούς μετά κρίσης. Οι τελευταίοι είναι αυτοί που θα μπορούσαν να ταυτιστούν στην ίδια συχνότητα με την δική μου περίπτωση. Νέες οικογένειες με ικανοποιητικό μορφωτικό επίπεδο που συμβαδίζουν οι στόχοι μας και μακράν μπορείς να συναναστραφείς με αυτούς. Όμως οι Έλληνες πρώτης δεύτερης γενιάς και σε όσους ήρθα σε επαφή μαζί τους ,με ελάχιστες εξαιρέσεις, θα μπορούσε να πει κανείς ότι βρίσκονται σε ένα κακό πάντρεμα αμερικάνικης και ελληνικής υποκουλτούρας και παράλληλα έχουν χάσει πολλά επεισόδιά από την μετεξέλιξη του συγχρόνου Έλληνα.
-Τι δεν αντέχεις στον τρόπο ζωής της πόλης;
Α. Διατροφή
Φαίνεται ότι για να βρεις κανείς φρέσκο ψάρι, φρέσκα φρούτα, ποιοτικό κρέας, οργανικά γαλακτομικά, φρέσκο ψωμί, πρέπει να επισκεφτείς τουλάχιστον 4 με 5 μαγαζιά σε αποστάσεις τεράστιες που αν δεν έχεις αμάξι, έχεις φάει όλη την μέρα σου στους δρόμους. Οι περισσότεροι τρώνε έξω. Δεν μαγειρεύουν σπίτια τους. Αλλα και αν κάποιον ακούσεις να λέει ότι τρώει σπιτικό φαγητό ,εννοεί ότι βρήκε εστιατόριο με home made food..Tα προϊόντα είναι χιλιάδες, δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Αν πέσεις όμως στην παγίδα και παίρνει για να δοκιμάζεις μέχρι να βρεις το καλύτερο, έχεις μείνει τάπι. Χρειάζεται χρόνος να διαβάζεις συστατικά για να μην φας μεταλλαγμένα. Στη καλύτερη παίρνεις ότι γράφει organic και κοιμάσαι ήσυχος, αν και σε αυτή την περίπτωση οι τιμές των βιολογικών είναι στα ύψη.
Β. Πλύσιμο Ρούχων
Υποχρεωτικό πλύσιμο σε πλυσταριό Laundromat. Ποτέ δεν πίστευα ότι στα 40 + μου θα κάνω το Άγιο Βασίλη μια φορά την εβδομάδα με το σακί διασχίζοντας avenues για πλένω σώβρακα και σεντόνια .Και όλα αυτά στην πιο δυτική πιο καπιταλιστική χώρα του κόσμου μέσα στο κέντρο της τεχνολογίας. Τα πλυντήρια εδώ στα σπίτια θεωρούνται παράνομα, προφανώς για λόγους στατικότητας ή δεν ξέρω τι άλλο.
Γ. Subway
Από τα πιο δαιδαλώδη και πιο βρώμικα μετρό του κόσμου με τους αρουραίους να ξεπροβάλλουν από παντού και οι καθυστερήσεις των δρομολογίων ανεπανάληπτες , οι σταθμοί χωρίς κλιματισμό και τα βαγόνια παγερά με απίστευτο συνωστισμό σε ώρες αιχμής. Ασανσέρ για καρότσια ή ανάπηρους μόνο στους κεντρικούς κόμβους. Σαν μπαμπάς λοιπόν μεταφέροντας το καρότσι πάνω κάτω υποφέρω ήδη από θέματα μέσης. Αυτό που το σώζει είναι το πόσο ευγενικοί τυγχάνει να είναι οι περαστικοί, όπου πάντα υπάρχει προθυμία για βοήθεια. Κρατούν πάντα τις αποστάσεις, ζητάνε συγγνώμη για το πιο απλό πράγμα και στο τυχόν φτέρνισμα σου ακούς bless you από παντού.
Δ. Η πόλη της ευκαιρίας
Ναι θα μπορούσα να συμφωνήσω αλλά για φτάσεις σε σημείο να σου αρέσει αυτό που κάνεις πρέπει να προετοιμαστείς για σκληρή δουλειά, τρελά ωράρια, υποτυπώδης διακοπές, τρομερή οργάνωση και πολλές προσωπικές θυσίες. Μπορεί το σύστημα να σε προωθήσει και να βρεθείς ξαφνικά κάνοντας παρέα με υψηλά κοινωνικά στρώματα. Μπορεί να σε επιβραβεύσει για το πιο μικρό σου βήμα αλλά παράλληλα πρέπει να έχεις υπόψιν ότι δεν βρίσκεσαι στην Σκανδιναβία . Το σωσίβιο του κράτους Πρόνοιας δεν υπάρχει και αν δεν προσέξεις μπορείς να βρεθείς σε μια γωνία έξω από το Macy’s και να ζητιανεύεις.
E. Real Estate
Η κατάσταση με τις ενοικιάσεις σπιτιών έχει ξεφύγει για τα καλά. Η ποιότητα κατοικίας σε σχέση με την τιμή ενοικίου δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Οι χώροι και τα δωμάτια μικρά τα κτίρια ετοιμόρροπα, και τα υποτιθέμενα ανακαινισμένα διαμερίσματα είναι τραγικά σε σχέση με αυτά που έχουμε το μυαλό μας στην Ελλάδα. Βέβαια υπάρχουν και τα χλιδάτα loft στο Μανχάταν αλλά δεν συμπεριλαμβάνονται αυτά στον μέσο όρο ούτε είναι κάτι που μπορεί να προσεγγίσει ένα μεσαίο πορτοφόλι.
-Εάν δεν υπήρχε οικονομική κρίση στην Ελλάδα θα φεύγατε;
Αν με ρώταγες προ κρίσης δεν θα το σκεφτόμουνα καν να κάνω μια τέτοια απόπειρα ειδικά έχοντας δύο παιδιά που πρέπει να προσαρμοστούν σε άλλες συνθήκες και σε άλλο τρόπο ζωής. Κακά τα ψέματα είμασταν βολεμένοι επαγγελματικά και οι μισθοί εν συγκρίσει με τους μισθούς της Ελλάδας του σήμερα δεν έχουν καμία σχέση. Δουλεύαμε πολύ δεν λέω αλλά η δημιουργικότητα μας στο χώρος εργασίας και η αλληλοϋποστήριξη μεταξύ συναδέλφων ήταν στο peak τους . Ένιωθες σιγουριά και είχες γρήγορη προσωπική ανέλιξη αν ήσουν δουλευταράς και προσπαθούσες για αυτό που επαγγελματικά ήσουν εντεταλμένος να κάνεις. Όμως τα πράγματα και οι συνθήκες αλλάξαν άρδην ως γνωστόν. Έχουμε περάσει σχεδόν 10 χρόνια από την κατάρρευση αυτού του μοντέλου εργαζόμενου και τα πράγματα δεν είναι και τόσο αισιόδοξα.
Από την άλλη σκεφτόμουν ότι ίσως θα μπορούσε να είναι και συγκυριακό μιας και η κρίση συν έπεσε με την στροφή στον ψηφιακό κόσμο ειδικά για μας που δουλεύαμε στα media. Πιστεύω ότι αυτή η κρίση κάποιους τους έκανε καλύτερους και κάποιους τους ισοπέδωσε. Νομίζω ότι ανήκω στην πρώτη κατηγορία μιας και δεν μετάνιωσα αυτή την προσπάθεια μου που φαίνεται να έχει αίσιο αποτέλεσμα .Βέβαια οποιονδήποτε και να ρώταγες εκείνη την χρυσή εποχή δεν υπήρχε περίπτωση να σου πει ότι δεν θέλει να εργαστεί σε μια πόλη όπως την Νέα Υόρκη, όπου τα περισσότερα ξεκινάνε από δω και αργότερα μεταφέρονται στον ελληνικό τρόπο ζωής. Θυμάμαι τον εαυτό μου που ανοίγαμε τα νέα life style αμερικάνικα περιοδικά που προμηθευόμασταν από τον ξένο τύπο και περιμέναμε με αγωνία να δούμε καινούρια gossip ,καινούριες φωτογραφήσεις, καινούρια layouts , καινούριε μόδες, ξεφυλλίζοντας τα με μανία και μυρίζοντας τις αρωματισμένες τους σελίδες. Σε όλους είχε καρφωθεί στο μυαλό ότι το Μεγάλο Μήλο είναι το όνειρο ζωής για τον καθένα. Η ατάκα «αμερικανιά» ήταν αρνητικός και κιτς όρος, άλλα όλοι μας κατά βάθος ήμασταν συνδεδεμένοι με αυτήν.
-Πιστεύεις ότι τα παιδιά σου θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες εκεί;
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο μιας και από την αρχή της άφιξης μας στην Νέα Υορκη ασχολούμαστε με τις δραστηριότητες και την ενσωμάτωση τους στη μόρφωση που παρέχει αυτή ή πόλη. Με μεγάλη έκπληξη, πάρα τα εκατομμύρια πληθυσμών που κατοικούν σε αυτή την πόλη, καταλήξαμε στο ότι είναι άκρως φιλική στα παιδιά. Εθνικά Μουσεία. Πάρκα, Λούνα Παρκ , εστιατόρια, καφέ, γκαλερί όλα έχουν ειδική μεταχείριση στα παιδιά αφιερώνοντας ειδικά προγράμματα sessions, workshops, εκπομπές και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Δεν ξέρω αν θα μείνω μέχρις ότου τα παιδιά μεγαλώσουν και ενταχθούν πλήρως στον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Το σίγουρο είναι ότι για τα επόμενο χρόνια σίγουρα θα έχουν αποκομίσει τρομερά οφέλη από αυτή την πολυπολιτισμική πόλη, η οποία τους παρέχει τρομερές ευκαιρίες αλλά και ταυτόχρονα δεν τους στερεί την ταυτόχρονη ελληνική μόρφωση που μπορείς να βρεις σε πολλά ελληνικά ιδιωτικά σχολεία ( πλέον γίνονται μεγάλες προσπάθειες ένταξης των ελληνικών και στην δημόσια παιδεία).
-Πες μου μερικά αγαπημένα σου σημεία στην πόλη.
Είναι τόσα πολλά τα αγαπημένα σημεία αυτής της πόλης. ΟΙ ατέλειωτες βόλτες στο Central Park θεωρείται από τα πιο αγαπημένα μου locations. Από τα καλύτερα burger που έχω φάει μέχρι στιγμής είναι το Shake Shack που μπορεί να βρείς κανείς Madison Square από τις πιο όμορφες με πραγματικό νεουορκέζικο στυλ πλατείες. Είναι must να πάρεις brunch στην επίσκεψη μιας γνωστής Diner που συνήθως θα τύχει να ανήκει σε Έλληνα. Είναι κάτι που το κάνουμε συχνά όλοι αυτοί που έχουμε μικρά παιδιά μιας και ο χώρος τους ενδείκνυται για μπόμπιρες. Όλα τα μαγαζάκια στην Chistopher street στο Noho ειδικά σε happy hour time έχουν μια ιδιαίτερη αισθητική. Συγκεκριμένα το small Jazz club είναι ένας χώρος για να απολαύσεις εξαιρετικούς καλλιτέχνες της τζαζ .Επιπλέον το νέο trend των τελευταίων χρόνων, όπως έμαθα είναι να βρίσκεις γνωστό καλλιτεχνόκόσμο στα πιο απίθανα underground στέκια, στα οποία ανακαλύπτεις τα πιο ασυνήθιστα cocktails σε αρκετά οικονομικές τιμές. Από τα αγαπημένα μου είναι το Mr Fongs στην περιοχή του financial district. Στο Lower Manhattan υπάρχουν οι δρόμοι με τα ρυζογαλάδικα, αγαπημένο σημείο με ιδιαίτερες γεύσεις σε φοβερό ιντριγκαδόρικο χώρο για αυτό που πουλάει είναι το Rice to Riches στην Spring street. Από τα αγαπημένα μου speakeasy μαγαζιά που έχω πάει είναι το Βahtub Gin στο περιοχή του Chelsea , καθώς το συνδυάζω πάντα με πια επίσκεψη στις αναρίθμητες αλλά και πιο ενδιαφέρον galleries του κόσμου. Tέλος μια ποδηλατάδα με ένα citibike στην γέφυρα του Williamsburg και μετά ποτάκι στα στενά της ίδιας περιοχής (θυμίζει έντονα Ψυρρή) είναι αυτό που με γοητεύει να κάνω, όταν βρω χρόνο.
Τελικά αν θα με ρωτούσες αν γουστάρω ή όχι αυτή την πόλη θα σου έλεγα ότι την αγαπω-μισώ. Η βρωμιά, οι περίεργες παρέες, η κούραση, οι χαοτικές αποστάσεις, η ηχορύπανση, ο συνωστισμός είναι στοιχεία που σε κάνουν να τρομάζεις. Πάντα όμως καταλήγω στο τέλος να λέω ότι την λατρεύω. Μέσα από μια μουσική μπάντα στο δρόμο, από ένα parade ή ένα happening σε κάθε γωνιά που θα βρεθώ, ξεχνώ τα προβληματικά σημεία και κρατάω τις καλύτερες στιγμές. Είναι ένα περίεργο συνονθύλευμα αντιθέσεων που από την μια νιώθεις πολύ τυχερός που ζεις στην πιο μεγάλη μητρόπολη του κόσμου αλλά από την άλλη η σαπίλα της και αυτοί οι ρυθμοί εγρήγορσης στην καθημερινότητα σου σε εξωθούν σε μια σχέση αγάπης και μίσους. Αλλά κάπως έτσι δεν είναι και οι παθιασμένες σχέσεις;
