Μία βδομάδα πριν, στο Χόλιγουντ, οι διάσημες γυναίκες του κόκκινου χαλιού φορούσαν μαύρα εις ένδειξη πένθους, με πράσινα κοσμήματα και μοβ σκιές στα μάτια σαν φόρο τιμής στα αγωνιστικά χρώματα των σουφραζέτων των αρχών του 20ου αιώνα, διεκδικώντας με τον τρόπο τους ίση μεταχείριση. Μία βδομάδα μετά, στο θέατρο Χυτήριο της Αθήνας, ο Μάνος Παπαγιάννης σπρώχνει και χτυπάει τη Σοφία Παυλίδου, γιατί δεν του έδωσε πάσα στην ατάκα, αποτίοντας φόρο τιμής στους απανταχού Κρις Μπράουν. Ανάμεσα στα δύο αυτά γεγονότα υπάρχει ένα πολιτιστικό χάσμα και ένας Ατλαντικός ωκεανός.
Κι ενώ πολλοί κάτοικοι αυτής της πόλης αγνοούν το όνομα και την ύπαρξη του ηθοποιού Μάνου Παπαγιάννη μετά από αυτόν τον θεαματικό ξυλοδαρμό, αναγκάζονται να τον μάθουν. Έτσι είναι, όταν δεν είσαι ικανός να κάνεις αισθητή την παρουσία της προσωπικότητάς σου φροντίζεις να κάνεις αισθητή την απουσία αυτής. Η Σοφία Παυλίδου μεταφέρεται στο νοσοκομείο και η ιστορία παίρνει το δρόμο των δικαστηρίων. Εκατέρωθεν μηνύσεις και ψελλίσματα για γρατζουνιές στο πρόσωπο από την πλευρά του νταή. «Μου επιτέθηκε πρώτη» ισχυρίστηκε.
Η επαχθής γεύση κάθεται στο στόμα σαν πολυκαιρισμένος καφές που έχει κόψει το γάλα. Αυτό που ακολουθεί είναι ακόμα πιο απογοητευτικό. Το αντίθετο της έμπνευσης. Το φρένο της ψυχικής ανάτασης. Η γυναίκα και μητέρα των δύο παιδιών του Παπαγιάννη, η Αγγελική Δαλιάνη, στηρίζει τη φαιδρότητα της ανδραγαθίας της κολώνας του σπιτιού της, παίρνει τη θέση της Παυλίδου στο θέατρο -ήξερε το ρόλο από πέρυσι που τον υποδυόταν- και ανεβάζει δήλωση αισθητικής ψαγμένης χαρτοπετσέτας και συζύγου στο φέισμπουκ: «Όχι, δεν είναι μάθημα αρχαίων ελληνικών, είναι μάθημα ζωής: να μην δικάσεις κανέναν αν δεν ακούσεις και τις δύο πλευρές».
Την ίδια ώρα που ακόμα και οι φίλοι της τσιμπιούνται να δουν εάν όλο αυτό είναι μια κακοστημένη φάρσα γραμμένη, στο πόδι, από κάποιον τσαρλατάνο βραζιλιάνικης σαπουνόπερας, μία άλλη γυναίκα του κύκλου του Παπαγιάννη ποιεί την νήσσαν, αποφεύγοντας τεχνηέντως να αμαυρώσει το προφίλ του και να πάρει θέση ως όφειλε. «Δεν είμαι δικαστήριο και δεν είμαι αστυνομία» σημείωσε μεταξύ άλλων η ηθοποιός και ιδιοκτήτρια του Χυτηρίου, Βάσια Παναγοπούλου.
«Καλά της έκανε», «φαντάσου πόσο στρίγγλα είναι που ούτε ο Φερεντίνος δεν την άντεξε», «πρέπει να έβαλε το χεράκι της για να συμβεί όλο αυτό, πολύ μουλωχτή την κόβω». Το λαϊκό δικαστήριο των σόσιαλ μίντια κατακλύζεται από σχόλια υποστήριξης του μάγκα -τα περισσότερα με την υπογραφή γυναικών. Κλασικά εικονογραφημένα. Το αυτονόητο χάνει το νόημά του μπροστά στη δυνατότητα του ηλεκτρονικού λιθοβολισμού. Το τρολ του μισογυνισμού αγκαζέ με τη γυναικεία εγγενή αντιπάθεια προς το ίδιο μας το φύλο κυκλοφορεί περήφανο και ημίτρελο.
Και το ερώτημα παραμένει: Θέλουμε ή δε θέλουμε να ισιώσουμε, επιτέλους, την μπούκλα κυρίες μου;