Από τον Βασίλη Δημαρά
Αύγουστος και έχω ξεμείνει στην πόλη. Μια πόλη ήρεμη, ήσυχη, χαλαρή. Μια πόλη που μοιάζει να απολαμβάνει τα φαντάσματα της και να το χαίρεται. Μόνη παραφωνία… η ζέστη που φέτος έχει χτυπήσει κόκκινο και δεν λέει να σταματήσει. Κατηφορίζω από το Σύνταγμα και πιάνω την Πραξιτέλους. Προορισμός μου το The Clumsies. Έχω δώσει ραντεβού με τον Πάνο Κανατσούλη, νικητή του φετινού Ελληνικού World Class για να πιούμε ένα δροσερό aperitivo. Είναι και αυτός στην πόλη. Δεν θα μπορούσε και διαφορετικά αφού σε λίγες μέρες θα φύγουμε για το Μεξικό και τον τελικό του World Class και οι ετοιμασίες είναι στο πικ τους. «Βαλίτσα έφτιαξες;» με ρωτάει με το που με βλέπει. Κουνάω αρνητικά το κεφάλι και ανταποδίδω την ερώτηση. Λαμβάνω την ίδια αρνητική απάντηση.
Φαίνεται ήρεμος και χαλαρός. «Να ανησυχώ;» τον ρωτάω. Κουνά και πάλι αρνητικά το κεφάλι του χαμογελώντας. Δείχνει ότι έχει τον έλεγχο και αυτό είναι θετικό. Ο Πάνος, από όσο τον ξέρω, δεν είναι και ο πλέον ήρεμος άνθρωπος. Το άγχος του ήταν πάντα κακός φίλος και σύμμαχος του. Όμως τώρα δείχνει πιο σίγουρος. «Έχω ετοιμαστεί σκληρά. Όλα είναι σχεδόν έτοιμα και απλά πιστεύω στον εαυτό μου» θα μου πει. Και το δείχνει. Αρχίζουμε να μιλάμε για το πότο, τον τελικό στην Πόλη του Μεξικού που πλησιάζει και τις δοκιμασίες. Μου αναλύει με λεπτομέρειες αυτό που έχει σκεφτεί να παρουσιάσει και το πάθος του φαίνεται σε κάθε του λέξη. Και μου αρέσει! Πρωτότυπες ιδέες που έχουν μελετηθεί και έχουν δουλευτεί καλά. Αυτή την εντύπωση μου αφήνει.
Τα δύσκολα πότε δεν τρόμαζαν τον Πάνο. Ούτε τότε που έφευγε από την Ελλάδα για να πάει στο Ντουμπάι. Ήταν χρόνια πίσω. Το 2013 όταν σε μια βαλίτσα έκλεισε το ταλέντο του και τα όνειρα του και έφυγε από την Ελλάδα. «Δεν είχα βρει τίποτα, απλά έκλεισα ένα εισιτήριο και έφυγα» θα μου πει. Την έχω ακούσει αυτή την ιστορία πολλές φορές και πάντα μένω να θαυμάζω το θάρρος του. Βλέπετε με τον Πάνο γνωριζόμαστε χρόνια. Δουλεύαμε κάποια στιγμή και μαζί. Χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε. Εδώ στην Ψαροκώσταινα. Και τώρα θα πάμε και μαζί στο Μεξικό. Σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι και στην εμπειρία του τελικού του World Class.
Του εκμυστηρεύομαι ότι έχω αγχωθεί και γελάει. «Εγώ θα έπρεπε να είμαι έτσι» θα μου πει. Και έχει ένα μέρος δίκιο. Εκείνος είναι που θα διαγωνιστεί, εκείνος είναι που θα πρέπει να περάσει τις δύσκολες και απαιτητικές δοκιμασίες, εκείνος είναι… αλλά εγώ είμαι μέσα στο στρες. Οξύμωρο. Όντως!
Το δεύτερο Americano έρχεται για να διακόψει λίγο την συζήτηση και μου δίνεται η ευκαιρία να αλλάξω και εγώ θέμα. Ρωτάω για διακοπές και τα σχετικά αν και γνωρίζω από πριν την απάντηση. «Μέχρι τον τελικό δεν έχει διακοπές. Μετά θα έρθει και η σειρά τους. Η αλήθεια είναι ότι τις έχω ανάγκη. Ήταν μια κουραστική χρόνια. Μια γεμάτη χρονιά και ακόμα δεν έχει τελειώσει» μου λέει. «Όπως ξέρεις ο διαγωνισμός του World Class είναι αρκετά έντονος και αρκετά απαιτητικός. Σε κάνει να φτάνεις τα όρια σου και να τα ξεπερνάς. Και αυτό είναι και το ενδιαφέρον. Σε σπρώχνει στο να δημιουργήσεις πράγματα που ίσως να μην φαντάζεσαι ότι μπορείς να τα κάνεις. Πέρα όμως από αυτό, το να δουλεύεις στον ένατο καλύτερο bar του κόσμου, δεν σου δίνει περιθώρια να επαναπαύεσαι. Αξιολογήσε καθημερινά. Όχι όμως από κριτές, αλλά από πελάτες που μερικές φορές είναι ακόμα πιο σκληροί» θα μου προσθέσει και δεν έχει άδικο.
Ξαφνικά θυμάται κάτι και με αφήνει για λίγο μόνο. Μένω να παρατηρώ για λίγο γύρω μου. Λίγες παρέες και οι περισσότεροι τουρίστες. Τελικά έχουν φύγει όλοι από αυτή την πόλη. Γυρίζω και πάλι προς το μπαρ για να πιώ τις τελευταίες γουλιές από το Americano μου. Ο Πάνος έχει επιστρέψει και έχει πάρει θέση πίσω από την μπάρα. «Θα σου ετοιμάσω το κοκτέιλ μου. Δεν είναι φυσικά 100% έτοιμο μιας και μου λείπει ένα ακόμα υλικό αλλά θέλω να μου πεις την γνώμη σου» μου λέει και μου κλείνει το μάτι. Το ουίσκι είναι ο πρωταγωνιστής που συμπληρώνεται από μια ωραία οξύτητα και μια ευχάριστη κάψα στο τέλος. Ποτό για σκέψη του λέω και χάνομαι για λίγο σε αυτές. Μου γεννιέται η περιέργεια να δω πως θα είναι ολοκληρωμένο. Θα πρέπει όμως να περιμένω λίγες μέρες και να κάνω ένα ταξίδι μέχρι την Πόλη του Μεξικού. «Πάω να φτιάξω βαλίτσα» του λέω «θα τα πούμε στο αεροδρόμιο» συμπληρώνω και τον χαιρετώ. Δεν κρατιέμαι. Η περιπέτεια του Μεξικού μας περιμένει και τολμώ να πω ότι θα μας επιφυλάσσει χαρούμενες εκπλήξεις… Viva México λοιπόν και «A por ellos Pano»!
