-Όταν ακούτε την λέξη Μύκονος τι εικόνες είναι αυτές που σας έρχονται στο μυαλό;
«Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό μου είναι το νησάκι, το ταπεινό, το απλό, που η φτώχεια είχε κυριέψει. Από την άλλη μεριά, η άλλη εικόνα, τότε που κατάφερα κατάφερα (λόγο Ελένης Βλάχου) να φέρω την Αυτοκράτειρα Σοράγια που γνώρισα στην Ελβετία, την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, τον Ωνάση, κ.α. σημαντικών ανθρώπων που ήταν φίλοι μου. Επειδή εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ξενοδοχεία, ούτε club-bar, τίποτα απολύτως. Αναγκάστηκα και έκανα ένα μικρό και χαριτωμένο bar, Seven 6 Bar λεγόταν, και τους έκανα ένα event, σε όποιον και εάν ερχόταν… Ο Φιλιππόπουλος που ήταν τότε διευθυντής στο Έθνος και στην Απογευματινή μου έκανε αφιερώματα, αντιγράφοντας πάντα την αείμνηστη Ελένη Βλάχου που με βοήθησε πάρα πολύ και ερχόντουσαν όλοι αυτοί που προανέφερα, κ.α πολλοί που συνεργαζόμασταν σε ωραία concept και πράγματα… Επίσης μία άλλη εικόνα που έχω είναι να σχεδίαζα ρούχα, για φιλμ, κυρίες κ.α παραγωγές, αφήνοντας την μεγάλη μου αγάπη την ζωγραφική... Θυμάμαι επίσης στα παιδικά μου χρόνια να πουλάω βοτσαλάκια που ζωγράφιζα σε μία βάρκα για μαγαζί, κάτω στην παραλία. Μετά άφησα την ζωγραφική και έγινα σχεδιαστής μόδας διότι οι άνθρωποι εκείνη την εποχή δεν αγόραζαν έργα τέχνης και αναγκάστηκα λοιπόν, με την βοήθεια των τεσσάρων αδερφών μου και της μητέρας μου, να κάνω την πρώτη μου collection 18 χρονών… έχω πολλές εικόνες, θα μπορούσα να μιλάω ώρες ατελείωτες για την Μύκονο της καρδιάς μου».
-Από όλες αυτές τις προσωπικότητες ποια είναι αυτή που θυμάστε πιο έντονα;
«Την Αυτοκράτειρα Σοράγια περισσότερο απ΄όλους γιατί ερχόταν κάθε καλοκαίρι... Μετά τον Έντι Φίσερ και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, που ήταν η πρώτη μου πελάτισσα, μόλις ξεκίνησα στην φωλίτσα μου, το μικρό μου μαγαζί αυτό, θυμάμαι κόντευα να πνιγώ όταν πήγαινα να την υποδεχτώ με το μικρό αυτό βαρκάκι και έστειλε το κρις-κραφτ, με το lost wind του Νομικού, μία πολύ σπουδαία, συναρπαστική και θαρραλέα πράξη, μία πολύ ωραία και έντονη εμπειρία που είχα στην ζωή μου».
«Έχω έναν σπουδαίο συνεργάτη 50 χρόνια σχεδόν, που συντηρεί και δουλεύει το μαγαζί μου. Εγώ δεν θέλω να μπαίνω μέσα, ούτε να πουλήσω, δεν πούλαγα ποτέ στην ζωή μου, μισούσα τα χρήματα και όσο τα μισούσα τόσο έρχονταν. Έχω και ένα πρόβλημα δεν μπορώ να μετράω χρήματα».
-Τον πρώτο λόγο έχει η Μύκονος στη ζωή σας, έτσι δεν είναι;
«Ναι φυσικά, πρωταγωνιστεί σε όλη μου την ζωή… Σαν σχεδιαστής μόδας μόδας κατάφερα και πήρα την πρωτιά με το μεγάλο βιβλίο που μου έκανε το κράτος “Για μία μόδα Ελληνική” αυτή ήταν η μεγαλύτερη μου επιτυχία, γιατί το έστειλαν σε όλο τον κόσμο (πρεσβείες κτλ), αυτό έγινε το 1981 και παράλληλα το βιβλίο μου “Η Μύκονος και Εγώ”. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω το τραγούδι που έγραψα για την Μύκονο “Το Ασπρονήσι” που με έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο και έγινε εθνικός ύμνος του νησιού και της νεολαίας. Δύο διεθνή κανάλια μάλιστα κάναν γύρισμα γι΄ αυτό το τραγούδι σε όλη την Μύκονο και έκανε τον γύρω του κόσμου. Ο Guy Laroche, o Dior, ήρθαν στο Seven 6 και τους έδειξα τα σχέδια μου και μου έδωσαν μεγάλο θάρρος, όλα από Ελληνικά υφαντά, 70 υφάντρες που είχα, τους έδωσα και μου έδωσαν ψωμί. Έτσι καθιερώθηκα σαν “εθνικός σχεδιαστής της Ελλάδας” (έτσι με έλεγαν τότε), άλλοι με λένε ο “Άρχοντας του Νησιού”... Έχω πολλούς τίτλους και συγκινούμε με αυτό. Μέχρι και σήμερα όλοι λένε ότι έχω πολύ καλή ενέργεια, αυτή μου την δίνει η Μύκονος μου, όλοι με πολύ ευγενικό τρόπο με πλησιάζουν, μου μιλάνε, θέλουν να βγάλουν μία φωτογραφία για να με έχουν κοντά τους. Πρόσφατα μάλιστα που πήγα στην Τήνο (διότι έχω και εκεί ένα σπίτι ) το διασκέδασα πάρα πολύ, διότι περίμεναν ουρές κόσμου, που τόσο αγαπώ, να βγάλουν μία φωτογραφία μαζί μου και ένας φίλος μου έλεγε για αστείο “θα θυμώσει η Παναγία, κοντεύεις να την φτάσεις σε θαυμασμό”. Δεν πρόδωσα ποτέ το νησί μου και ότι έχω διατηρήσει (σπίτια, μαγαζί κτλ), το έχω διατηρήσει με τον παραδοσιακό μυκονιάτικο τρόπο. Έλεγα εάν θέλετε να αγοράσετε δημιουργίες μου θα έρθετε στο νησί μου, το βοήθησα πάρα πολύ και με βοήθησε επίσης πάρα πολύ, διότι τότε πριν 50-55 χρόνια ο κόσμος εδώ πέθαινε από την πείνα. Διατηρούμαι σαν μικρό παιδί γιατί η οικογένεια με συγκρατεί και με στηρίζει και έχω λόγο να ζω γι΄ αυτήν και φυσικά για τη Μύκονο μου. Έμεινα ο τελευταίος των Μοϊκανών στη Μύκονο».
-Πάμε τώρα σε ένα θέμα της επικαιρότητας. Πείτε μου πως βιώνετε τις διαρρήξεις και τις λεηλασίες που γίνονται στην Μύκονο αυτή την εποχή;
«Πραγματικά φοβόμαστε και έχουμε τρομοκρατηθεί εδώ στο νησί, δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε και είναι και ένα ακόμα ένα μεγάλο πλήγμα για τον τουρισμό μας. Εύχομαι να σταματήσει αυτός ο εφιάλτης το συντομότερο το δυνατόν».
-Τι θα λέγατε για την εξέλιξη που έχει πάρει η Μύκονος τα τελευταία χρόνια;
«Παράγινε. Μες στην ποσότητα χάθηκε η ποιότητα. Δηλαδή δεν είναι πλέον το νησάκι που θυμάμαι, έγινε ένα γλεντονήσι. Δεν είναι του Καραγάτση και των διαφόρων διάσημων που ερχόντουσαν να ηρεμήσουν και να εμπνευστούν. Εδώ δεν ηρεμείς ποτέ, 24ώρες το 24ωρο, είναι ανοικτά τα μαγαζιά, γίνεται χαμός. Δυστυχώς ξεχάστηκε αυτό το γραφικό νησάκι και έγινε ένα κοσμοπολίτικο κέντρο και αυτό με προβληματίζει πάρα πολύ».
-Μιλήστε μου για την καθημερινότητα σας στην Μύκονο...
«Ζωγραφίζω, σχεδιάζω για τα παιδιά μου, τα βαφτιστήρια μου (που τα θεωρώ και αυτά παιδιά μου), έχω έναν σπουδαίο συνεργάτη 50 χρόνια σχεδόν, που συντηρεί και δουλεύει το μαγαζί μου. Εγώ δεν θέλω να μπαίνω μέσα, ούτε να πουλήσω, δεν πούλαγα ποτέ στην ζωή μου, μισούσα τα χρήματα και όσο τα μισούσα τόσο έρχονταν. Έχω και ένα πρόβλημα δεν μπορώ να μετράω χρήματα. Είχα αυτές τις 5 γυναίκες μου (μάνα και αδερφές μου) που με στήριξαν και συνεχίζουν να με στηρίζουν, τους περισσότερους τους έχασα αλλά συντηρώ την μνήμη και είμαι ευτυχισμένος που έχω τόσες ωραίες αναμνήσεις και ευχαριστώ τον θεό. Είμαι ένας άνθρωπος συγκροτημένος, δεν καβάλησα ποτέ το καλάμι, δεν ήθελα ποτέ να σηκώσω μπαϊράκι. Χαίρομαι για την αγάπη του κόσμου, την αγάπη για την Μύκονο, την αγάπη στην οικογένεια μου, την αγάπη για την ζωή γενικότερα και φυσικά για τα παραδοσιακά σπίτια που συντηρώ, γιατί τα κέρδισα με την δουλειά μου και όχι από κάποια περιουσία».
-Τι θα θέλατε να πείτε αντί για επίλογο;
«Να σε ευχαριστήσω για την πολύ ωραία κουβέντα μας. Με συγκίνησες πάρα πολύ, διότι μου θύμησες ωραία πράγματα, επίσης όλους τους δημοσιογράφους που με κρατάνε στην επικαιρότητα και με στηρίζουν όλοι με την αγάπη τους. Φυσικά την Έλλη Στάη που την αγαπώ και την εκτιμώ πάρα πολύ. Eπίσης κλείνοντας θέλω να πω στους αναγνώστες σας ότι “όταν χαμογελάς, τότε η ζωή σε ανταμείβει, ποτέ δεν γερνάς και μένεις ζωντανός στον χρόνο”».
