Ο Γιώργος Μαλεκάκης είναι old school φωτογράφος, με λατρεία στην κλασσική δομή της εικόνας και ταυτόχρονη αγάπη για οτιδήποτε καινούργιο. Με μεγάλη πορεία στα glossy έντυπα της χρυσής εποχής των μίντια αλλά και πολλά προσωπικά πρότζεκτ αναζήτησης της ουσίας πίσω από ένα κάδρο. Με τη σειρά έργων του «I Love Athens» καταγράφει την πόλη του, τις σκιές της και τις φωταγωγημένες στιγμές της.
Πως το βλέπεις το μέλλον, τον ρωτάω. Τρεις τελείες, αποσιωπητικά, μου λέει. Παρόλα αυτά είναι αισιόδοξος, έχει εξηγήσει μέσα του, το πως και το γιατί η φωτογραφία μόδας πέρασε την αισθητική κρίση, παρέα με την άλλη, την οικονομική, πως το ίντερνετ και το clopy/paste χτύπησε το κύρος των καθιερωμένων φωτογράφων και τα λοιπά, και τα λοιπά. Η συζήτηση με τον Γιώργο είναι άκρως απολαυστική και διασαφηνιστική.
-Πες μου λίγα λόγια για σένα. Από που έρχεσαι και που πας;
«Άνθρωπος που ψάχνομαι, προχωράω, ζω, γνωρίζω, μαθαίνω. Καλλιτέχνης, όχι όπως συνήθως μεταφράζεται ο όρος στις μέρες μας, ως δημοσιοσχεσίτης επαγγελματίας δηλαδή, αλλά από τους άλλους τους παλιούς τους αγνούς. Πάω προς την εξέλιξη».
-Πως και πότε ξεκίνησε η σχέση σου με το φακό;
«Όταν παράτησα τα οικονομικά που σπούδαζα και μέσα στην αναζήτηση μου εμφανίστηκε η φωτογραφία και μετά η μόδα, την οποία υπηρέτησα με έναν δικό μου τρόπο, ιδιαίτερο θα έλεγα».
-Πες μου λίγα λόγια για το πρότζεκτ σου «I Love Athens».
«Θεωρώ ότι είναι αισθητική ανικανότητα να μην μπορείς να δημιουργήσεις εικόνες στον τόπο σου και να μην αποδέχεσαι την αισθητική του περιβάλλοντος που ζεις και να πρέπει να γυρίζεις τον κόσμο για να μπορέσεις να σηκώσεις την μηχανή να τραβήξεις ένα κάδρο... Παλιά, στα περιοδικά μας απαγόρευαν να δείξουμε την Αθήνα μας και την Ελλάδα μας στην μόδα. Έπρεπε να τη φωτογραφίσει η γαλλική Vogue το 2004 για να την αποδεχτούμε ξανά. Εγώ όμως, από το 2003, ξεκίνησα να την φωτογραφίζω και το έκανα ένα πρότζεκτ που πλέον είναι trend. Και να σου πω και κάτι; Θεωρώ ότι συνέβαλα αρκετά σε αυτό»
-Τι έχει γίνει με τη φωτογραφία μόδας στην Ελλάδα; Υπάρχει; Δεν υπάρχει;
«Η μόδα υπήρχε και θα υπάρχει πάντα. Η φωτογραφία στην έκφρασή της έχει αλλάξει, έχει γίνει ψυχρή, άφυλλη και όχι τόσο φωτογραφία πλέον, περισσότερο τέχνη θα έλεγα με βάση το στάιλινγκ. Η φωτογραφία απουσιάζει, αλλά κάποια στιγμή, πιστεύω ότι θα αναζητηθεί ξανά η old school φωτογραφία και έτσι θα επιστρέψουν οι φωτογράφοι στην μόδα».
-Τι σε έχει διδάξει η μέχρι τώρα φωτογραφική σου πορεία;
«Όλη μου η ζωή έχει διαμορφωθεί μέσα από τη φωτογραφία. Ό,τι έχω ζήσει έχει γίνει με φόντο την τέχνη μου, όμορφα και άσχημα, καλά και κακά, τα πάντα».
-Πόσο έχει χτυπήσει τη φωτογραφία το ίντερνετ και το clopy/paste;
«Πάρα πολύ. Τόσο επαγγελματικά, όσο και οικονομικά, χτυπώντας ουσιαστικά το κύρος των φωτογράφων. Έχει απαξιωθεί η φωτογραφία πια, λόγω της υπερπροσφοράς και της ευκολίας αλλά και της αισθητικής κρίσης... όμως that's life. Από την άλλη, η φωτογραφία σαν τέχνη δεν επηρεάζεται. Αντέχει, παραμένει, επιμένει».
-Τι αναπολείς από την εποχή των περιοδικών και των φιλόδοξων editorial μόδας;
«Την ανεμελιά, την ελευθερία, τη διάθεση για δημιουργία χωρίς μοναδικό γνώμονα τα λεφτά. Υπήρχε ένα διάχυτο χαϊλίκι, με την καλή έννοια, κατά τη γνώμη μου. Άλλοι το μετέφρασαν ως κατάχρηση και ασυδοσία».
-Συμπλήρωσε τη φράση «η φωτογραφία για μένα είναι...»
«Η φωτογραφία για μένα είναι state of mind».
