Ο Άγγελος Σικελιανός γνώρισε την Άννα Καραμάνη (Σικελιανού) την άνοιξη του 1938, ερωτεύθηκαν παράφορα και έπειτα από δύο χρόνια ανταλλαγής επιστολών, παντρεύτηκαν και έζησαν μαζί έως την τελευταία του πνοή.
Το 1938 το ζεύγος Καραμάνη γνωρίζει τον Άγγελο Σικελιανό.
Η Άννα θα πει για αυτήν την γνωριμία: "Το ύφος της γλώσσας του με διαπέρασε και συνεννοήθηκα μαζί του τόσο φυσικά, όπως το παιδί που έμαθε να κολυμπά και για χρόνια στερήθηκε τη θάλασσα, μα μόλις άκουσε τη βουή του πελάγου ξαναρίχτηκε στο γνώριμό του στοιχείο".
Ο Σικελιανός γνωρίζει την δυσκολία που θα αντιμετωπίσει μαζί της. Είναι παντρεμένη και αφοσιωμένη σε αυτό που κάνει μαζί με το σύζυγο στο σανατόριο. Όμως ο έρωτας του Σικελιανού για εκείνην θα την ξενυχτήσει νύκτες. Θα την σκοτώνει τις ημέρες. Είναι δύσκολες εποχές εκείνες για τις γυναίκες που θέλουν να τολμήσουν να ζήσουν το μεγάλο έρωτα, πόσο μάλλον για τις παντρεμένες γυναίκες.
Ο Σικελιανός επιμένει.
"Όποιος δεν έχει γνωριστεί με την προσωπικότητα και το έργο του Άγγελου και διαβάσει αυτά τα γράμματα μπορεί να τα θεωρήσει υπερβολές ενός ερωτευμένου άντρα και τότε θα πρέπει να αναβάλει αυτή την ανάγνωση, ώσπου να πειστεί πως ό,τι έγραφε τότε το υπαγόρευε το ήθος του και η πίστη του στον Έρωτα… Αυτά τα γράμματα είναι ένας πύρινος διάλογος με μένα, ή καλύτερα ένας μονόλογος, και πολλές φορές μου εξομολογιέται τη βιολογική αναζήτηση του Είναι του, τον επίμονο πόθο του για την πληρότητα στην ένωσή του με το Θεό, με τη Ζωή και με το Θάνατο…" - Άννα Σικελιανού
2 Ιουλίου 1939, Αθήνα
"Είσαι Δική μου, είμαι Δικός Σου! Αυτό μονάχα με γεμίζει, αυτό μονάχα με στυλώνει, αυτό μονάχα με κρατάει στη γη! Οι ρίζες του είναι μας είναι μπλεγμένες κάτου από το χώμα κι ολοένα μπλέχονται και σμίγουνε κι αναζητιώνται και τυλίγονται και πιάνονται κι ένας χυμός μονάχα ανηφορίζει βουίζοντας στις φλέβες μας κι ένας καημός ανοίγει αδιάκοπα σ’ αυτό το χωρισμό την αγκαλιά μας! Α, πώς δουλεύει μέρα – νύχτα μέσα μου, στο σώμα μου όλο, από τα νύχια στην κορφή, αυτή η αδιάκοπη αναζήτηση του νου μου για το νου Σου, των ματιών μου για τα μάτια Σου, της πνοής μου για την πνοή Σου, των ριζών μου για τις ρίζες Σου. Ούτε δευτερόλεπτο δεν σταματά η αδιάκοπη, η ακοίμητη αίσθησή της. Και μήτ’ έχω μέσα μου άλλη αίσθηση ζωής! Να Σε ζητώ μ’ όλες τις ίνες μου όλες τις στιγμές, να κολυμπάω αντίστροφα στο ρέμα της απόστασης για να Σε ‘γγίξω. Αυτή είναι τώρα η φοβερή, η ακοίμητη, η απόλυτη ζωή μου. Και θα τη ζήσω, όσο που ρίζες, κλώνοι και κορμός θα γίνουν αιώνια Ενα κι η πνοή του Σύμπαντος στα φρένα μας μια μόνη Μουσική…"
Νύχτα 5 – 6.8.1942 (Αθήνα)
"Κλέβω, Πνοή μου, από τις ώρες της νυχτός, γιατί και ’δω αγρυπνώ, αγρυπνώ στη σκέψη Σου που ’ναι για με ό,τι η αφή σ’ ένα τυφλό!… …Ένα χτυποκάρδι είν’ όλη μου η ύπαρξη για Σένα, τίποτ’ άλλο!"
Άγγελος Σικελιανός- Άννα Σικελιανού "Γράμματα στην Άννα"
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
