«Καλά, όλη την κοινωνικότητα σου εδώ θα την διοχετεύσεις; Δεν κρατάς λίγη και για την Αθήνα, που ζεις μέσα από το Assassin's Creed;» λέει ο Χρίστος σχολιάζοντας την εγκαρδιότητα του Αλέξανδρου με τους άγνωστες γείτονες, της Κώμης, του χωριού που μας φιλοξενούσε. «Είναι όλοι εξαιρετικά φιλικοί, ρε φίλε» απαντάει ο Άλεξ.
Πράγματι, το ηθικό χρέος της φιλοξενίας, δεν μένει στους μύθους του Ξένιου, γίνεται καθημερινό χαμόγελο, γλυκιά επαφή και απρόσκοπτο τρατάρισμα. Κάθε μέρα βρίσκαμε στο τραπέζι μας καλούδια, άλλοτε σύκα και δαμάσκηνα, άλλοτε λεμόνια και ντομάτες, άλλοτε μελιτζάνες και κολοκυθάκια. Τα τελευταία, δε, στον φούρνο με αλατοπίπερο είναι μεζές πρώτης. Άριστη συνοδεία για τη ρακή του Μαθιού, δικό του απόσταγμα. Ο Μαθιός και η Ελένη, οι ιδανικοί οικοδεσπότες. Πρώτη φορά έβαζαν το σπίτι τους airbnb. «Μακάρι να κάναμε καλό ποδαρικό» τους είπαμε μέσα σε όλες τις άλλες χαρές που ανταλλάξαμε.
Φτάνοντας στην Τήνο, στο λιμάνι, κουτουλάς με την εφαρμοσμένη ορθοδοξία. Ντόινγκ. Γονυπετείς και άλλοι σταυροκοπημένοι ανηφορίζουν το δρόμο της Μεγαλόχαρης, δεξιά και αριστερά τα εκκλησιαστικά σουβενίρ καταμετρούν τα βήματά τους. Αυτή είναι η πρώτη εικόνα. Πίσω από αυτήν, στην άλλη μεριά του νησιού, στην παραλία της Λυχναφτιάς ας πούμε ή της Λιβάδας η θρησκεία φλερτάρει με τον παγανισμό και η αδάμαστη ομορφιά της φύσης έχει, κάθε μέρα, τη γιορτή της. Τα βράχια, τα βουνά, τα νερά και ο κεντρικός κάμπος -έστω και μικρός- της Τήνου σε αγκαλιάζουν όπως πουθενά αλλού στις Κυκλάδες. «Τείνω να πιστέψω πως είμαι στην Τήνο» παίζει με τις λέξεις ο Δημήτρης.
Κι ενώ όλα μοιάζουν οικεία, είναι ταυτόχρονα τόσο μοναδικά, τόσο ασύγκριτα, χωρίς να το έχουν πάρει διόλου πάνω τους. Η Τήνος δεν έχει, για παράδειγμα, το θεϊκό κάλλος της Μυκόνου, ούτε την γκλάμορους τσαχπινιά της Πάρου, ούτε τη σοφιστικέ χαλαρότητα της Αντιπάρου. Έχει τον δικό της αέρα, που μπορεί να είναι πολλών μποφόρ, αλλά καταπραΰνει το τσι. Ηρεμεί τα τσάκρα. Η Τήνος μοιάζει με μια έμπειρη δασκάλα γιόγκα που ξέρει πως να σε βοηθήσει να πάρεις τις σωστές ανάσες και τελικά τις σωστές αποφάσεις.
«Φυσάει», «φυσάει πολύ», δύο λέξεις που ακούς σαν μάντρα στο νησί. «Είναι καλός ο αέρας, τον έχουμε ανάγκη» λέει ο Μαθιός, που είναι παλιός και ξέρει. Πράγματι, μια μέρα δε κουνήθηκε ούτε φύλλο, η άπνοια ακινητοποίησε τα πάντα. Η ζέστη έπεσε πάνω μας σαν εγκάρδια μαρμελάδα στο ψωμί. «Αχ, να φυσήξει λίγο» είπε κάποιος από την παρέα, βουτώντας στη μυστική θάλασσα της Απηγανιάς και οι υπόλοιποι ήμασταν σίγουροι ότι ο Μαθιός χαμογελούσε πονηρά στη βεράντα του. «Τι σημαίνει μπορεί;» ρωτάει ο Μπόρις από το Εκουαδόρ, ο οποίος ακούει παράτονα το όνομά του να αναπαράγεται σχεδόν σε κάθε φράση μεταξύ των Ελλήνων. «Ίσως, Μπόρις, αυτό σημαίνει». «Ίσως, ε; Ούτε ναι, ούτε όχι. Η πιο σοφή απάντηση σε όλα» συμπληρώνει.
Ίσως να είναι υπερβολή, αλλά το καλοκαίρι σετάρει με τα άκρα: Ο έρωτας με το νησί περνάει πρώτα από το στομάχι. Η κουλτούρα της γεύσης είναι από τα πρώτα πράγματα που μπορείς να απολαύσεις, μαζί με τη νιρβάνα και την έλλειψη πόζας. Αμέσως μετά έρχεται η σχεδόν μεταφυσική αίσθηση ότι τα θαύματα συμβαίνουν και ότι σύγχρονη εκδοχή του παραμυθιού θα μπορούσε κάλλιστα να είναι «Η Αλίκη στα χωριά της Τήνου». Κάθε χωριό και μια ιστορία, μια αρχιτεκτονική περιπλάνηση, μια συναρπαστική συμφωνία με το απρόσμενο. Πολλά χωριά, πολλές ιστορίες κι άλλες τόσες διαδρομές. «Δεν μας φτάνουν οι μέρες. Θα ξανάρθουμε» συμφωνούν ο Μπίλυ και η Χαρά.
Το τελικό βάπτισμα γίνεται στην Κολυμπήθρα, την παραλία που ξεπλένει όλες τις αμαρτίες. Μεγάλη, φουριόζα και κυματιστή. Σαν τα μαλλιά του Ποσειδώνα. Τα μαγικά μανιτάρια-ομπρέλες δε βρίσκονται εκεί τυχαία. Όπως τυχαία δεν βρίσκεται κανένας από τους πάμπολλους γνωστούς και φίλους που αποβιβάστηκαν φέτος στο νησί. Όλοι ξέρουν.
