Το δικό μου Λονδίνο το νιώθω στο underground. Όταν με χτυπά κατάμουτρα η μυρωδιά του. Όταν στο ίδιο βαγόνι βρίσκομαι με μια drag queen με τεράστιες βλεφαρίδες που έτσι όπως ανοιγοκλείνει τα μάτια της, νομίζω θα πετάξει, με δυο-τρεις άλλες γυναίκες με τσαντόρ, και κάποιους Αμερικανούς τουρίστες που τους λέω το παλιό αστείο ότι «η μόνη διαφορά μεταξύ Αμερικανικής και Αγγλικής γλώσσας, είναι η γλώσσα».
Το δικό μου Λονδίνο είναι η half pint που πίνω -γιατί αυτό το μέγεθος παίρνουν οι γυναίκες- σε κάποια συνοικιακή παμπ που θα τρυπώσω για να παίξω darts και να χάσω, ενώ οι οθόνες δείχνουν αγώνες ποδοσφαίρου.
Το δικό μου Λονδίνο με κάνει να μη νιώθω «ξένη». Είμαι ένας από όλους. Κανείς δεν ασχολείται με μένα. Ασχολούνται και κουτσομπολεύουν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας. Είναι και πολλοί δαύτοι.
Στο δικό μου το Λονδίνο υπάρχουν μαύροι που φοράνε τα καλά τους τις Κυριακές για να πάνε στην Εκκλησία, περνώντας μπροστά από ένα τζαμί. Οι μπαμπάδες βγάζουν υπέροχες φωτογραφίες στα πάρκα τους γιους τους, οι άνθρωποι ξαπλώνουν στο γκαζόν να διαβάσουν ένα βιβλίο. Στο δικό μου Λονδίνο μπαίνουν με τα τεράστια σκυλιά τους στο τρένο και κανείς δεν στραβοκοιταζει ούτε τον άνθρωπο, ούτε το σκύλο του.
Οι πιο ενδιαφέρουσες συναντήσεις γίνονται σε μαγαζιά vintage στο Soho. Ένας τενόρος με το στυλίστα του ψάχνουν ασημί με πιέτες μπέρτα μακριά. Ενώ, η άλλη μάσκα αλόγου (!) για να κάνει έκπληξη στο φίλο της.
Το δικό μου Λονδίνο είναι γεμάτο υπέροχες γυναίκες. Τι και αν είσαι στρογγυλή σα τσουρέκι φρεσκοψημένο. Φοράς το κατακόκκινο βελουδένιο κολλητό σου φόρεμα με γοβάκια με τετράγωνη αγκράφα. Ανεβάζεις τα ξανθά μαλλιά σου, και την αυτοπεποίθησή σου μαζί, σε ένα κότσο για να αλωνίσεις τη μητρόπολη. Και αν μια μέρα γουστάρεις να βάλεις το νυφικό σου μπορείς. Βάζεις ένα μποτάκι λιωμένο από κάτω και έφυγες.
Στο δικό μου Λονδίνο οι γυναίκες μεγαλώνουν κανονικά. Δεν είναι τραβηγμένες, δεν μοιάζουν στον τζόκερ, ούτε τα χείλια τους φέρνουν σε παπί.
Στο δικό μου Λονδίνο, ανοίγω, μόλις ανοίγω τα μάτια μου το BBC. Πρωινές εκπομπές χωρίς πολλές ξανθιές. Στο κινητό μου βρίσκεται το BBC4.
Στο δικό μου Λονδίνο έχει ήλιο κυρίως. Έχει ελευθερία. Έχει μουσικούς στους δρόμους και στις όχθες του Τάμεση. Μπάντες ολόκληρες. Οι άνδρες υπάλληλοι στις τράπεζες αν γουστάρουν φοράνε μπριγιάν και στα δυο αυτιά τους και «γυναικείο» βραχιόλι με το sur mesure μαύρο κουστούμι τους.
Στο δικό μου Λονδίνο με σώζει το 24ωρο Tesco από λιμοκτονία ακόμη και σήμερα.
Το δικό μου Λονδίνο είναι επίσης το Mayfair και τα χειροποίητα αντρικά παπούτσια, τα καπέλα και τα κασμιρένια παλτό. Το “honey” του οδηγού λεωφορείου που με βοηθά να βρω το δρόμο μου. Είναι το βιβλιοπωλείο που αφήνει το φοιτητή στα πατώματα να κρατάει σημειώσεις στο λαπ τοπ του από κάποιο βιβλίο που δεν μπορεί να αγοράσει.
Το δικό μου Λονδίνο δεν το αλλάζω με καμία πόλη στο κόσμο. Γιατί αν το Λονδίνο ήταν άνθρωπος θα ήταν ο David Bowie.
ΥΓ: Εύχομαι στα γεννημένα το 2000 παιδιά (Ελληνάκια, Αγγλάκια, Κινεζάκια, Γιαπωνεζάκια, Ρωσάκια, Αμερικανάκια, Καταριανάκια, Ρουμανάκια, Σουηδάκια, Αφγανιστάκια, Ινδιάκια κλπ κλπ) που μόλις προσγειώθηκαν με μια βαλίτσα όνειρα, αγωνίες, στόχους, φόβους, όρεξη και επιθυμίες να λιώσουν τα παπούτσια τους από μουσείο σε μουσείο, από live σε live, από βιβλιοθήκη σε βιβλιοθήκη και από πάρκο σε πάρκο στο υπέροχο, χαοτικό Λονδίνο.