Όλα ξεκίνησαν λίγες πριν να πάω στη Τεχεράνη για δουλειά. Στη διεθνή έκθεση τουρισμού. Χμ, κάτι θυμόμουν για μαντήλα αλλά μέχρι εκεί. Φυσικά και είχα παρακολουθήσει και την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών σχετικά με τη σχέση που δημιουργείται μεταξύ της χώρας μας και του Ιράν.
Η αναζήτηση πληροφοριών ήταν σχετικά εύκολη. Να 'ναι καλά το ίντερνετ. Γιατί κάποια γνωστή να είχε επισκεφτεί τη χώρα δεν υπήρχε. Μεταξύ άλλων, να θυμάμαι να απλώνω εγώ το χέρι μου για χειραψία σε άνδρα. Γιατί εκείνος απαγορεύεται να το κάνει πρώτος.
Το dress code σαφές: να φοράω φαρδιά ρούχα. Να είναι μακριά. Να μη διαγράφεται το σώμα. Το παντελόνι είναι υποχρεωτικό. Να φαίνεται γυμνό μόνο το πρόσωπο και τα χέρια. Από το καρπό και κάτω βεβαίως. Το μαντό επιβάλλεται. Δηλαδή, τι εννοούν; το leather jacket δε μπορώ να το βάλω; Και πόσο μακρύ το σακάκι; Και τι σημαίνει λουζ παντελόνι;
Ανασκαφή στη ντουλάπα και εκεί συνειδητοποίησα ότι από τα ρούχα μου λείπει ύφασμα. Στις φούστες λείπει μήκος ή φάρδος, στα παντελόνια το ίδιο. Οι μπλούζες ή δεν έχουν μανίκια, ή έχουν ντεκολτέ ή δεν έχουν ώμους ή δεν έχουν πλάτη... Λίγη ώρα μετά και με τη λογική του layering, και ενός μαντό της μαμάς μου νομίζω είμαι έτοιμη.
Στη Τεχεράνη βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους, επομένως δεν έχω tips τουριστικών αξιοθέατων. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι οι Ιρανοί είναι ευγενέστατοι, φιλικοί και μας αγαπούν πολύ. Έχουν φινέτσα, μόρφωση και πολιτισμό. Οι γυναίκες είναι πανέμορφες και έχουν καταφέρει να κάνουν τη μαντήλα fashion statement. Εγώ απέναντι τους και με τα μαύρα που φόραγα έφερνα σε νίντζα ή σε θείτσα. Τη μαντήλα μετά τη πρώτη μέρα και αφού κατάλαβα ότι για να μη γλιστράει στο κεφάλι πρέπει να μαζεύεις, έστω τα μισά μαλλιά σου ψηλά, τη θυμόμουν μόνο όταν έβλεπα το είδωλό μου σε καθρέπτη ή τζαμαρία.
Οι Ιρανές είναι «κανονικές» γυναίκες. Που φοράνε μαντήλα σε δημόσιους χώρους. Εργάζονται. Οδηγούν. Βγαίνουν για καφέ, κάνουν βόλτες, χαζεύουν βιτρίνες, ψωνίζουν, πάνε βόλτες τα παιδιά τους, και όχι δεν συνάντησα κανέναν που να έχει παντρευτεί πάνω από μια γυναίκα. Τα κορίτσια βγάζουν συνέχεια σέλφις, δεν έχουν Facebook, αλλά έχουν Telegram και Instagram.
Στα δυο malls που βρέθηκα για συναντήσεις στη Βόρεια Τεχεράνη, «over a coffee» είχαν υπέροχα εμπορικά καταστήματα, food courts, καφέ και εστιατόρια. Τα ραντεβού δεν κλείνονται ακριβώς, «ραντεβού στις 2.00» πχ, αλλά «ραντεβού μεταξύ 2.00 και 3.00». Η κίνηση είναι πραγματικά ανυπόφορη. Όπως και τα ταξί.
Tα αγγλικά τους είναι αδύναμα. Προσπαθούν να τα βελτιώσουν αλλά είχα και ατυχείς στιγμές όπως να παραγγείλω ένα σνακ με κοτόπουλο και να μου έρθουν πένες με άσπρη σάλτσα. Είναι μια πόλη με μια παράξενη γοητεία. Είναι «εξωτική» αλλά ταυτόχρονα και σύγχρονη. Ήπια καφέ μόνη έξω, και ένιωσα ακριβώς όπως εδώ. Καμία αμηχανία. Καμία ανησυχία.
Το Ιράν είναι μια τεράστια χώρα. Σε έκταση, σε πληθυσμό, σε ιστορία. Η Τεχεράνη έχει 15 εκατομμύρια κατοίκους και είναι απολύτως ασφαλής. Η θέα στα βουνά, που οι κορφές τους είναι χιονισμένες είναι θαυμάσια -μια υπέροχη παρέα για να κάνεις ένα τσιγάρο έξω γιατί φυσικά, το κάπνισμα δεν επιτρέπεται στα εστιατόρια. Ως επαγγελματίας δεν ένιωσα ούτε για μια στιγμή ότι οι άνδρες συνομιλητές μου δε με σέβονται ή δε με αντιμετωπίζουν ισότιμα. Καταρρίφθηκε αυτό το στερεότυπο. Οι γυναίκες είναι παντού.
Δείχνει χώρα με προοπτική και δυναμική. Το γεγονός ότι την διεθνή έκθεση τουρισμού την επισκέφτηκαν σχολεία, δείχνει τη πρόθεσή τους να στρέψουν τη ματιά τους προς τα έξω. Ο τρόπος που υποδέχτηκαν όλες τις ξένες χώρες, δείχνει την διάθεσή τους και να ταξιδέψουν στο κόσμο αλλά και να υποδεχτούν ξένους στη χώρα τους.
Στην ερώτηση αν θα ξαναπήγαινα η απάντηση είναι «ξεκινάω άμεσα φαρσί».