Κάποτε είχαμε κι εμείς εδώ στην Αθήνα την δική μας Δούκισσα. Σήμερα είναι απλώς ένα πολύπλοκο για τους ξένους όνομα σε κάποιον σταθμό Μετρό των βορείων προαστίων. Κάποτε υπήρξε μία από τις πιο σαγηνευτικές και ισχυρές γυναίκες της Ελλάδας του 19ου αιώνα. Για δεκάδες χρόνια η ζωή και ο θάνατος της υπήρξαν ένα μυστήριο, ελκυστικό και σκοτεινό όπως όλα τα μυστήρια, και μία ιστορία πάνω στην οποία ο καθένας έμοιαζε να έχει μία δική του φήμη να προσθέσει.
Η Δούκισσα της Πλακεντίας πέρα από τον μύθο ο οποίος την περιβάλλει υπήρξε η όμορφη κόρη ενός εύπορου και ισχυρού διπλωμάτη και αντιπρόσωπου του Λουδοβίκου ΙΕ' της Γαλλίας, του Φραγκίσκο Μπαρμπέ – Μπαρμπουά και εγγονή του διοικητή της Πενσυλβάνια των Ηνωμένων Πολιτειών Φραγκλίνου Μουρ. Γαλλίδα από τη μεριά του πατέρα του, Αμερικανίδα από την πλευρά της μητέρας της η Σοφία Μπαρμπέ, όπως ήταν το κατά κόσμον όνομα της, ήρθε στην Ελλάδα στις αρχές του 19ου αιώνα όταν παντρεύτηκε σε νεαρή ηλικία τον Κάρολο Λεμπρέν, Δούκα της Πλακεντίας και προστατευόμενο του Ναπολέοντα. Ο ζευγάρι έζησε μαζί για 10 χρόνια αλλά χώρισε χωρίς να πάρει, όμως ποτέ διαζύγιο. Καρπός της σχέσης τους μία κόρη, η Ελίζα,στην οποία η Δούκισσα δεν είχε απλώς αδυναμία, αλλά μία αρρωστημένη, παθολογική αγάπη, μία αγάπη που κατέληξε να γίνει τραγική ιστορία που την συνόδευσε με φρικτό τρόπο μέχρι το τέλος της ζωής της.
Η Σοφία Λεμπρέν υπήρξε μία από τις πιο αγαπητές γυναίκες της περιόδου της ελληνικής επανάστασης. Λίγοι άνθρωποι αγάπησαν την χώρα μας τόσο πολύ και έδωσαν τόσα πολλά στον αγώνα της απελευθέρωσης. Χάρη στο σημαντικό της αγώνα, στην γενναιοδωρία της αλλά και την στενή σχέση που ανέπτυξε με τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας (μία σχέση που κατά πολλούς υπήρξε κάτι περισσότερο από φιλική) η Δούκισσα έγινε σύμβολο ηρωϊσμού και μία λαμπερή προσωπικότητα που όλοι θαύμαζαν και λάτρευαν.
Σε αυτό το σημείο όμως αρχίζει το μυστήριο. Η Δούκισσα που μετακόμισε για λίγο στο Ναύπλιο την περίοδο που ο Καποδίστριας, παλιός της φίλος από την εποχή που εκείνος ήταν ακόμα Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, ήταν τελικά εκείνη που μετά την ξαφνική δολοφονία του έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα κυκλοφόρησε φυλλάδιο στο οποίο υπερασπιζόταν με δικό της κείμενο τους δύο δολοφόνους της και τον αποκαλούσε «αηθή». Πολλοί υποστήριξαν ότι πίσω από τη δολοφονία του πολιτικού κρυβόταν η Σοφία και αυτές οι φήμες ήρθαν να προστεθούν στην ήδη επιβλητική γοητεία της, κάνοντας της κάτι το τρομακτικό και απρόσιτο στα μάτια των πολλών.
Στη σκοτεινή ζωή της ήρθε να προστεθεί ακομά ένα περιστατικό, το πιο σοβαρό που της συνέβη ποτέ, όταν κατά την διάρκεια ενός μακρινού ταξιδιού στην Ανατολή η αγαπημένη της κόρη πέθανε αιφνίδια όταν προσβλήθηκε από τον ιό της πανώλης. Οι λεπτομέρειες του θανάτου της δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ και μάλλον ξεχάστηκαν κάτω από το βάρος της τραγικής φιγούρας της Δούκισσας, η οποία απαρηγόρητη επέστρεψε στην Αθήνα, φέρνοντας μαζί της ταριχευμένη την σωρό της κόρης της.
Η αίγλη της κάποτε εντυπωσιακής γυναίκας που οι φήμες την θέλουν να υπήρξε ακόλαστη και βουτηγμένη σε μία σειρά από σεξουαλικά σκάνδαλα με επικίνδυνους άντρες (ανάμεσα τους και ο Λήσταρχος Νταβέλης) θάφτηκε κάτω από το πένθος και τον πόνο. Η Σοφία δεν μπόρεσε ποτέ να ανακάμψει από το ξαφνικό χτύπημα της απώλειας και πέρασε 10 χρόνια της ζωής της στο υπόγειο του σπιτιού της, δίπλα στην ταριχευμένη κόρη της, κλαίγοντας και παρακαλώντας την να σηκωθεί και να της μιλήσει.
Μάλιστα, λέγεται ότι μία λαμπάδα έκαιγε μέρα νύχτα δίπλα στη σωρό της κοπέλας, ενώ η Δούκισσα από φόβο μήπως κάποιος πειράξει το πτώμα είχε βάλει στην είσοδο του υπογείο ένα τεράστιο άσπρο σκυλί, την Λεύκη για να το φυλάει. Οι κραυγές της ακούγονταν συχνά από το σπίτι, ενώ τις περισσότερες ώρες της ημέρας της τις ξόδευε στο χαμηλής θερμοκρασίας υπόγειο του σπιτιού όπου είχε τοποθετήσει το ξύλινο φέρετρο και τη σορό της Ελίζας την οποία περιέλουζε συχνά με οινόπνευμα.
Το πιο γοητευτικό όμως και ξεκάθαρα επιβεβαιωμένο δεδομένο σχετικά με την πολυτάραχη ζωή της Δούκισσας είναι πως στο σπίτι της στην Αθήνα στεγάζεται σήμερα το Βυζαντινό Μουσείο της πόλης. Εκτός από το διάσημο εξοχικό της στο Χαλάνδρι, το Καστέλο της Ροδοδάφνης όπως το αποκαλούσε η ίδια και οι σύχρονοι της, ένα πανέμορφο απομακρυσμένο σπίτι που είχε θέα την πεδιάδα της λεωφόρου Μεσογείων, η Σοφία κάποτε έδωσε εντολή να χτιστεί για την ίδια και την κόρη της ένα εντυπωσιακό αρχοντικό στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας 22. Εκεί πέρασε και τα τελευταία χρόνια της ζωής της, χωρίς την αγαπημένη της Ελίζα, και με την κατάσταση της υγείας της να χειροτερεύει όλο και περισσότερο.
Σύμφωνα με το μύθο, η Δούκισσα της Πλακεντίας ήταν μία γυναίκα παθιασμένη με την εξωτερική της εμφάνιση σε σημείο που απέφευγε το φαγητό και έτρωγε αποκλειστικά και μόνο προκειμένου να μην αρρωστήσει. Μετά τον χαμό της κόρης της κατέληξε σκιά του εαυτού της, απαρνήθηκε τον Χριστανισμό και ασπάστηκε τον Ιουδαϊσμό, ενώ όταν το 1847 το σπίτι στης στο κέντρο πήρε φωτιά με αποτέλεσμα να καεί η σωρός της Ελίζας η Σοφία αισθάνθηκε να χάνει οριστικά και το τελευταίο κράτημα που την διατηρούσε στη ζωή. Πέθανε τελικά μόνη της και εντελώς απομονωμένη, στις 2 Μαϊου του 1854 και τάφηκε μαζί με την τέφρα της κόρης της, όπως ήταν άλλωστε και η τελευταία της επιθυμία. Επίσης είχε ζητήσει να σκοτώσουν τα δύο σκυλιά της, τα οποία και θάφτηκαν κοντά στον τάφο της. Οι κάτοικοι του Χαλανδρίου, όπως και οι μοναχοί της μονής Πεντέλης, συντρόφεψαν την ιδιόρρυθμη δούκισσα στην τελευταία κατοικία και απέτισαν φόρο τιμής, καθώς την είχαν αγαπήσει ιδιαίτερα, παρά τις μυστηριώδεις φήμες που σημάδεψαν ολόκληρη την ζωή της.
