Αγγίζοντας τα επίπεδο του μυθικού, κάτι αντίστοιχο με τον μανιασμένο έρωτα της Μαρίας Πολυδούρη για τον Κώστα Καρυωτάκη, η αγάπη της Πηνελόπης Δέλτα για τον Ίωνα Δραγούμη, μία στην ουσία πλατωνική και ανεκπλήρωτη αγάπη με πολλά εμπόδια και δυσκολίες, ήταν αυτή που τελικά την «σκότωσε» εν μέσω του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου.
Είχαν προηγηθεί άλλες δύο απόπειρες αυτοκτονίας, αφού η Δέλτα που πονούσε τρομερά για το γεγονός ότι αδυνατούσε να αφήσει τον άντρα της, Στέφανο Δέλτα και τα τρία τους παιδιά, για να φύγει με τον μεγάλη της έρωτα.
Το τελειωτικό χτύπημα για την σπουδαία συγγραφέα ήρθε όταν έμαθε, το 1912, για τη σχέση του αγαπημένου της Ίωνα με την Μαρίνα Κοτοπούλη. Τότε ντύθηκε στα μαύρα από πάνω μέχρι κάτω και κλείστηκε στο σπίτι.
Το τέλος ήρθε τελικά αρκετά χρόνια αργότερα όταν η Δέλτα αυτοκτόνησε τελικά στις 2 Μαϊου του 1941.
Η επιστολή που είχε γράψει στον Δραγουμή αποτελεί μέχρι και σήμερα κορωνίδα του μαρτυρικού, απελπισμένου, ανεκπλήρωτου έρωτα και εξακολουθεί αν συγκινεί. Σημερα το γράμμα είναι ιδιοκτησία του Μουσείου Μπενάκη.
«Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα· αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ιων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με… Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι· τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος· ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ’ αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω. Ιων μου, δεν σε φωνάζω· μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι· σε περιμένω πάντα και σ’ αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση· τ’ άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς· αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. Ιων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν «τρελός για μένα», έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα… Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει «τιμή» και «λόγος». Ξέρω μόνο πως σ’ αγαπώ, τ’ ακούς, Ιων; σ’ αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ’ έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω «σ’ αγαπώ», μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ως που να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή· μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει».
Πηνελόπη Δέλτα – 27 Ιουλίου 1906
