Ο Μάνος Ελευθερίου έφυγε, τουλάχιστον από αυτή την ταπεινή ζωή, γιατί άνθρωποι σαν αυτόν δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τους ξεχνάει με όλα όσα άφησε πίσω του.
Ήταν 2013, κοιτούσε την Έλλη Στάη κατάματα, μιλούσε με το ιδιαίτερο χιούμορ του και χάρηκε τη συνάντηση στο πλατό της ΕΡΤ.
Με τον Νίνο Ρότα να "ντύνει" τα πρώτα λεπτά αυτής της συνάντησης -του αγαπημένου του Μάνου Ελευθερίου-, που τον συντρόφευε στις στιγμές του, που του χάριζε ηρεμία και τον είχε συνοδηγό στο αυτοκίνητο, ο ποιητής και συγγραφέας τόλμησε να πει τα -μέχρι τότε- δικά του ανείπωτα στην Έλλη Στάη.
Μία συζήτηση ειλικρινής, μακριά από τα τσιτάτα που δεν αγαπούσε καθόλου ο Μάνος Ελευθερίου, με αυτή τη φλόγα του πνεύματός του, ταξίδεψαν στη φτώχεια των μετακατοχικών παιδικών του χρόνων και άγγιξαν ακόμα και το θέμα της επόμενης μέρας που, αν και αισιόδοξος, ο ποιητής έβλεπε το μαχαίρι να βγαίνει στα χρόνια της κρίσης.
Η Τέχνη, οι μορφές της που ανθίζουν και ακολουθούνται από τους νέους ανθρώπους μέσα στην οικονομική δίνη που έχει μπει η χώρα, τη βία που έχει μπει στη ζωή των ανθρώπων και στο Κοινοβούλιο, "ανοίχτηκαν" στο τραπέζι του Μάνου Ελευθερίου και της Έλλης Στάη.
"Όλοι φταίξαμε σε κάτιτι, σε λίγα o καθένας, κι αυτά τα χιλιάδες λίγα εύχομαι να μη φέρουν τα μεγάλα, τον Εμφύλιο". Με γλώσσα ευθεία ο Μάνος Ελευθερίου εξομολογήθηκε τους φόβους του και περιέγραψε το σκοτάδι που ζούμε.
Μπορεί ένας ποιητής να έχει ως κύριο στοιχείο τον ορθολογισμό; Γίνεται στίχος κάτι που δεν υπάρχει; Η αισθητική τί ρόλο παίζει στη ζωή; Τι είναι πολιτισμός; Ποια είναι τα ευτυχισμένα τραγούδια;
Δεκάδες ερωτήσεις που βρίσκουν απάντηση.