Κάθε 11 δευτερόλεπτα κάπου στον κόσμο ένα κορίτσι 3-12 ετών κινδυνεύει να υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων. Η κλειτοριδεκτομή, μια παράδοση που καταστρατηγεί τα ανθρώπινα δικαιώματα του παιδιού και της γυναίκας, έγινε το έναυσμα για το ελληνικό θεατρικό έργο «Το Αγκάθι της Ακακίας», που μετά τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα και την Πάτρα, επιστρέφει για τρίτο κύκλο παραστάσεων, στο θέατρο Άβατον, από την Πέμπτη 4 Απριλίου.
Ιστορίες γυναικών βασισμένες σε μαρτυρίες και ντοκουμέντα δραματοποιούνται, με στόχο να φωτίσουν άγνωστες σε εμάς πτυχές της πραγματικότητας. Συγγραφέας, σκηνοθέτης και ένας από τους πρωταγωνιστές του έργου ο Φίλιππος Ζαφειριάδης, που με αφορμή την πρεμιέρα στο Άβατον έγραψε για το womanTOC ένα κείμενο για τους ακρωτηριασμούς, σωματικούς και ψυχικούς, της παιδικής ηλικίας μας.
«”Η τέχνη είναι ο μόνος τρόπος για να ξανακερδίσεις τον χαμένο χρόνο”, έγραψε ο Μαρσέλ Προυστ. Το “Αγκάθι της Ακακίας” στάθηκε ένας άξιος σύμμαχός μου στο να μιλήσω ανοιχτά για τις ανεπάρκειές μου, τα λάθη μου, τους ακρωτηριασμούς τους δικούς μου. Ανέτρεξα στην παιδική μου ηλικία και αναμετρήθηκα μαζί της. Κανείς δεν ξεφεύγει από αυτή. Μια μυρωδιά, ένα φαγητό, το χέρι της γιαγιάς και του παππού στο κεφάλι, τα κάστανα στην σόμπα, αλλά και οι απαγορεύσεις, όλα εκείνα τα "μην" και τα "δεν" και τα "όχι" που άκουσες, που έρχονται και σφηνώνουν σαν αγκάθια στους ώμους. Η αναμέτρηση με αυτά τα αγκάθια είναι τελικά ο εαυτός μας, η ταυτότητά μας, το “εγώ” μας.
Όλα εκείνα τα "μην" και τα "δεν" και τα "όχι" που άκουσες, που έρχονται και σφηνώνουν σαν αγκάθια στους ώμους.
»“Μην φωνάξεις, όσο λιγότερο δείξεις ότι πονάς τόσο δυνατή θα φανείς ότι είσαι”, λέει η μίντγκααν που ακρωτηριάζει ένα κορίτσι σε κάποια μακρινή χώρα. Κι όμως, τη φράση αυτή την ξέρω καλά, την ξέρεις κι εσύ, σου την έχουν πει.
»Με πληγώνει το αναπόδραστο. Κάποιοι άλλοι έχουν αποφασίσει για σένα, για το πώς πρέπει να φερθείς, να μιλήσεις, να σκεπάσεις το κεφάλι σου με μία μαντήλα. Τα πράγματα σου λένε πως πρέπει να γίνονται με έναν ορισμένο τρόπο. Γιατί έτσι είναι το σωστό. Κι όμως, λίγο μετά από το πιο πυκνό σκοτάδι είναι που φέγγει η πρώτη ακτίνα φωτός. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για να έρθει η ανάσταση, πρέπει να προηγηθεί η σταύρωση! Αρκετά όμως με τον Γολγοθά, γιατί τα λόγια χάνουν κάποια στιγμή την αξία τους. Το θαύμα της ζωής είναι στο εδώ, στο τώρα, στην στιγμή που κρύβει μέσα της την αιωνιότητα. Τι περίεργο; Έτσι ακριβώς είναι και η τέχνη του θεάτρου, στο εδώ και στο τώρα, στη στιγμή που κρύβει μέσα της την αιωνιότητα.
»“Μην φωνάξεις, όσο λιγότερο δείξεις ότι πονάς τόσο δυνατή θα φανείς ότι είσαι”, λέει η μίντγκααν που ακρωτηριάζει ένα κορίτσι σε κάποια μακρινή χώρα.
»Ονειρεύομαι έναν κόσμο χωρίς κλειτοριδεκτομή, χωρίς ακρωτηριασμούς, γιατί ανάσες ζωής έχουμε όλοι οι άνθρωποι σε σύγκριση με την αιωνιότητα, απλά και καθαρά, χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς οίκτο για κανένα. Ονειρεύομαι έναν κόσμο άλλο και κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει αυτό».
Info
Το Αγκάθι της Ακακίας, από 4 Απριλίου και κάθε Πέμπτη και Κυριακή στις 21:15, Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Γκάζι, προπώληση στα ταμεία του θεάτρου, τηλ. κρατήσεων: 6946 225169, 210 3412689.
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Φίλιππος Ζαρφειάδης. Ερμηνεία: Φίλιππος Ζαρφειάδης, Μαρίνα Παντελάκη, Μαριλένα Δήμα. Κρουστά: Θωμάς Αντωνόπουλος. Φώτα: Γιώργος Ψυχράμης. Φωτογραφίες και Βίντεο: Βαγγέλης Γουβέλης, Παναγιώτης Δομούζης, Έφη Γελέ. Αφίσα: Κυριακή Γεωργοπούλου. Σύνθεση-Στίχοι πρωτότυπου τραγουδιού: Γιώργος Τριανταφύλλου.
Δείτε παρακάτω φωτογραφίες από την παράσταση.
Κεντρική φωτό: Μικρές Κενυάτισσες διδάσκονται για τους κινδύνους της κλειτοριδεκτομής. Σε πρώτο πλάνο, ένα μαχαίρι που χρησιμοποιείτο παλιά για τον ακρωτηριασμό των γυναικείων οργάνων. EPA PHOTO AFPI/SIMON MAINA/SM/vl