Η ποίηση είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει ο Πωλ Βαλερύ στην παρακάτω φράση: «Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τί τραγουδάει, γιατί τραγουδάει, και τί είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει, δεν θα τραγούδαγε». Αν ένας ποιητής, δηλαδή, μπορούσε να πει με ακρίβεια τι γράφει, γιατί γράφει και τι είναι αυτό που τον κάνει να γράφει, δεν θα έγραφε. Και πρόσθεσε: «Η ποίηση είναι η γιορτή της διανόησης». Ο Βαλερύ είναι γνωστότερος ως ποιητής, αν και υπήρξε συγγραφέας και φιλόσοφος, θεωρούμενος κάποτε ως ο τελευταίος των γάλλων συμβολιστών.
[Σταμάτησε έξω από το εργοστάσιο/Και έβγαλε μία φωτογραφία τον ήλιο/Μετά χτύπησε κάρτα
και κάθισε στο γραφείο/Άνοιξε τα λογιστικά του βιβλία και έκανε υπολογισμούς με το κομπιουτεράκι/Πέντε μείον ένα/Δύο και τρία/Δέκα και τέσσερα/Επαναλαμβάνει!/Πέντε μείον ένα/Δύο και τρία/Δέκα και τέσσερα/Πάλι έλλειμμα βρίσκει στη ζωή του.
Πάλι έλλειμα λοιπόν. Ότι και αν κάνεις βρίσκεις έλλειμα. Ο σημερινός άνθρωπος βιώνει πόνο δυσαρέσκειας και δυσφορίας, ο οποίος πόνος γίνεται αντιληπτός με διάφορα συμπτώματα. Ψυχικά, όσο και σωματικά, τα οποία συμπτώματα δεν μπορεί να ερμηνεύσει.
Η πορεία της μεταμόρφωσης της αντίληψης του αρχίζει, τόσο για το εξωτερικό του περιβάλλον, όσο και για τον εσωτερικό του κόσμο, η οποία πορεία, αποτελείται από διαδοχικές μετουσιώσεις ολόκληρης της υπόστασης του ως άνθρωπος].
Το πιο παραπάνω ποίημα, περιέχεται στη συλλογή μου Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΜΕ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, 2017.
H παρούσα συλλογή μου, που εκτυλίσσεται σε ένα αστικό τοπίο ίσως σε μία κάμαρα ενός διαμερίσματος, αποτελείται από ποιήματα σχεδόν αυτοβιoγραφικά, αντανακλώντας ωστόσο το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο έχουν δημιουργηθεί, και επιχειρεί να εστιάσει στον ανθρώπινο ψυχισμό κάποιου, που έζησε οριακά τον έρωτα και την απώλεια. Φλερτάρω με τα συγκινησιακά φορτία της θλίψης και της άρνησης, με κατευθύνει η αναζήτηση του νοήματος του κόσμου, συνηδειτοποιώντας ότι όλα είναι περαστικά και εφήμερα. Η ποίηση εκφράζει το συναίσθημα – συνήθως λιτά δίχως γλωσσικά «στολίδια»- , όπου το ερωτικό στοιχείο συνυπάρχει - μη υπερβαίνοντας - την ανθρώπινη πτώση. Υμνεί άλλοτε μελωδικά, άλλοτε τραχιά, το σώμα και το πνεύμα φτάνοντας συχνά σε μια κορύφωση με έναν δραματικό τόνο που οδηγεί στην πιστή αναπαράσταση εξωτερικών καταστάσεων, αντιτιθέμενη πολλές φορές στον ρεαλισμό. Αποτυπώνει την ηθική κρίση την οποία βιώνουμε που τη συνοδεύει σήμερα και η οικονομική κρίση ως απότοκος του ηθικού ελλείματος. Το ποιητικό σύμπαν κτίζεται από τις αντιθετικές δυνάμεις: ζωή και θάνατος ή ύπαρξη και ανυπαρξία. Με μηδενιστική διάθεση συχνά -και χρησιμοποιώντας λέξεις της καθημερινότητας- προσπαθεί να ερμηνεύσει το διφυές του ανθρώπου. Υλικό και άυλο.
Κανείς στα αλήθεια δεν ξέρει τί είναι η ποίηση. Κι εγώ τώρα δεν ξέρω να σας πω, γιατί γράφω ποιήματα.
Ακολούθησε το WomanToc στο Instagram
Πίνακας: Florine Stettheimer, Asbury Park South, 1920