«Ένα νοσοκομειακό κρεβάτι είναι ένα παρκαρισμένο ταξί με το ταξίμετρο να τρέχει» είχε πει κάποτε ο Γκράουτσο Μαρξ, μία φράση που ερμηνεύει ίσως τη σχέση των ταξιτζήδων με τη ζωή των πελατών τους. Ίσως και όχι. Όπως και αν έχει όμως, οι ταρίφες αυτής της πόλης έχουν μερικά πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα σε κανέναν. Το γεγονός ότι οι κάτοικοι της Αθήνας μπορούν να επιβιβαστούν σε ταξί οπουδήποτε, τόσο στις καθιερωμένες πιάτσες, όσο και σε τυχαία σημεία της πόλης, λεωφορειοδρόμους, δρομάκια προαστίων, πλατείες ή κεντρικές λεωφόρους, μπορεί μεν να θυμίζει τη Νέα Υόρκη, όπου κι εκεί ισχύει το ίδιο, αλλά από την άλλη ενισχύει την τραγελαφικότητα του πράγματος που λέγεται «μετακίνηση στο κλεινόν άστυ». Καταγράψαμε μερικές από τις συνήθειες που συναντάμε, σε ημερησία διάταξη, ως μετακινούμενοι πελάτες των ταξί και γλυκοπικρογελάσαμε. Ένας ταξιτζής είναι ικανός να σου φτιάξει την ημέρα ή να στη χαλάσει.
1. Η συνήθεια του βρώμικου, τρύπιου καθίσματος. Η αλήθεια είναι ότι όλο και πιο σπάνια, πλέον, μπαίνουμε σε κατεστραμμένα ταξί, παλιά ήταν σπάνιο το αντίθετο: να μπούμε σε κάποιο απαστράπτον κίτρινο όχημα. Όταν και εφόσον όμως, πέσουμε σε τέτοια ντεμοντέ μπιχλοπερίπτωση, το πρώτο που κάνουμε είναι να ανοίξουμε παράθυρα για να αεριστεί ο χώρος και να «οξυγονωθούν» τα μικρόβια. Μετά βγάζουμε κι εμείς το πρόσωπό μας όσο πιο έξω από το παράθυρο γίνεται, να μας χτυπήσει ο αέρας. Εννοείται ότι δεν ακουμπάμε πουθενά.
-
Τι λέει αυτός: «Κοίτα να δεις κοπελιά, δεν είναι δικό μου το ταξί, γι' αυτό και το βλέπεις έτσι ρημάδι. Υπάλληλος είμαι, κούρσες κάνω, άλλος ευθύνεται. Κι αυτός ο άλλος είναι πολύ τσιγκούνης».
-
Τι λες εσύ: «Πολύ κακό πράγμα η τσιγκουνιά» και κόβεις τη συζήτηση.
2. Η συνήθεια της καπνισμένης καμπίνας. Εσύ δεν καπνίζεις, αυτός το μπουμπουνίζει στη νικοτίνη. Εάν είναι καλοκαίρι και τα παράθυρα είναι ανοιχτά, κανένα πρόβλημα. Εάν είναι χειμώνας όμως υπάρχει πρόβλημα. Εάν ήθελες άλλωστε να αναδύουν τα ρούχα σου μια εσάνς υπόγειου τεκέ θα φρόντιζες να κινηθείς σε ανάλογα στέκια.
-
Τι λέει αυτός: «Κοπελιά δεν σε πειράζει που καπνίζω, έτσι;».
-
Τι λες εσύ: «Με πειράζει αλλά δεν μου επιτρέπει ο ανθρωπισμός μου να σας πω να το σβήσετε. Αν ήμουν καρδιολόγος θα σας μιλούσα από άλλη βάση».
3. Η συνήθεια της πολιτικής ανάλυσης. Κανένας -μέχρι τώρα- δεν έχει βρει το αόρατο νήμα που ενώνει όλους τους ταξιτζήδες της πόλης με την βαθιά γνώση της τρέχουσας πολιτικοοικονομικοκοινωνικής κατάστασης. Και κανένας επίσης, δεν έχει βρει το κίνητρό τους να μεταλαμπαδεύουν τη γνώση τους αυτή σε όλους τους ανυποψίαστους πελάτες τους.
-
Τι λέει αυτός: «Αυτή η κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή κοπελιά, να ξέρεις, είναι κατευθυνόμενη. Έχω πληροφορίες από σημαντικά πρόσωπα... Εδώ μέσα μπαίνουν όλοι. Από πολιτικοί μέχρι πρεζάκια. Όλοι μιλάνε...»
-
Τι λες εσύ: «Όλοι μιλάνε, πράγματι. Το θέμα είναι ποιοι ακούνε και τι καταλαβαίνουν». Γριφοειδής απάντηση που μπορεί να σε απαλλάξει από μια κουβέντα που ενδεχομένως δεν επιθυμείς.
4. Η συνήθεια της λατρείας στην μεγάλη κούρσα. Οκέι, κι αυτοί, όπως όλοι οι επαγγελματίες, θέλουν το μέγιστο κέρδος με το μικρότερο κόστος, αλλά δεν υπάρχει λόγος να κατεβάζουν τα μούτρα τους και να αρχίζουν το ψαλτήρι για την κακή τους την τύχη, επειδή έτυχε εκείνη την ημέρα να μην επιθυμείς να πας στην Κόρινθο, με ταξί, για δουλειές.
-
Τι λέει αυτός: «Αμάν, ρε κοπελιά, αυτή η απόσταση περπατιέται με τα πόδια. Τι με έβαλες σε αυτή τη διαδικασία τώρα;».
-
Τι λες εσύ: «Να σας θυμίσω ότι δεν σας έβαλα εγώ σε αυτή τη διαδικασία αλλά ο επαγγελματικός σας προσανατολισμός. Ευχαριστώ».
5. Η συνήθεια της εκούσιας ψυχανάλυσης. Θέλει κάπου να τα πει. Τόσες ώρες στο τιμόνι, τόσοι καφέδες, τόσα τσιγάρα (που λέγαμε και παραπάνω), έχει πήξει κι αυτός. Οπότε αντιλαμβάνεται τον κάθε πελάτη σαν πιθανό Φρόιντ και ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του.
-
Τι λέει αυτός: «Συγγνώμη, ρε κοπελιά, αλλά σήμερα μου έρχεται να σκάσω. Αν σου πω τι προβλήματα έχω με την οικογένεια και τα παιδιά...».
-
Τι λες εσύ: «Κοιτάξτε σύμπτωση. Κι εγώ αυτά ακριβώς τα θέματα πάω να συζητήσω τώρα με τον “ψυ” μου». (“Ψυ” ίσον σύντμηση του ψυχαναλυτή)
6. Η συνήθεια της comme il faut επίδειξης. Αυτή η περίπτωση οδηγού ταξί είναι ξεχωριστή και φαίνεται. Το αυτοκίνητό του μοιάζει με ταξί που θα πρωταγωνιστούσε σε διαφήμιση, με περιοδικά και δερμάτινα μπεζ, τριζάτα καθίσματα, η ψυχολογία του με ηλιόλουστο φεγγίτη και η μουσική επιλογή της διαδρομής με remix από την Λυρική. Θέλει με κάθε τρόπο να ξορκίσει την «ταξιτζίλα» από πάνω του και να το επικοινωνήσει με μανία.
-
Τι λέει αυτός: «Ξέρεις, κοπέλα μου, εγώ δούλευα σε διαφημιστική, αλλά με την κρίση πήρα ταξί. Τι να κάνεις; Εσύ; Σε διαφημιστική δουλεύεις; Έτσι σε κόβω...»
-
Τι λες εσύ: «Ναι, σε διαφημιστική, αλλά τώρα με την κρίση...». Δύο πράγματα θα συμβούν μετά από αυτή την απάντηση. Ή θα ξεκινήσει μια απολαυστική, σουρεάλ συζήτηση ή θα κοπεί κάθε κουβέντα. Ευπρόσδεκτα και τα δύο.
Σημαντικό υστερόγραφο: Σε όλα τα παραπάνω και για να μη θεωρηθούμε άδικοι, θα θέλαμε να προσθέσουμε ότι κάποιες συζητήσεις με τους ταξιτζήδες της πόλης αποδεικνύονται σπουδαίες και γεμάτες χρήσιμες πληροφορίες, τόσο για τη ζωή, όσο και για μυστικά της πόλης. Αλλά αυτό, η «κίτρινη σοφία», είναι άλλο θέμα, με το οποίο και θα επανέλθουμε άμεσα.
