Η μοναδική Clown Doctor στην Ελλάδα αλλάζει όσα ξέραμε για τη θεραπεία/αποκατάσταση των παιδιών

Τη Μελένια θα μπορούσα να την έχω ανακαλύψει σε κάποιο παιδικό πάρτι, αλλά δυστυχώς αυτή η φάση έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ή θα μπορούσα να την έχω ανακαλύψει σε κάποιο θάλαμο νοσηλείας ή αποκατάστασης ασθενών παιδιών, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε.

Την ανακάλυψα στο συνήθη τόπο που συναντά κανείς τους πιο ασυνήθιστους ανθρώπους, στο Facebook. Πριν αποδεχτώ το αίτημα φιλίας που μου έστειλε, επισκέφθηκα -ως είθισται- το προφίλ της για ένα γρήγορο check. Και ξαφνικά κόλλησα… Κόλλησα στο μελωμένο όνομα (μα, Μελένια;;;) αλλά και στο πρόσωπο της μελωμένης ευτυχίας: στα ολοφώτιστα μάτια, το απίστευτο χαμόγελο και το στέμμα στα ξανθά μαλλιά. «Τι στο διάολο;» αναρωτήθηκα, «μέχρι και ξωτικά έχουν τα σόσιαλ μίντια;». Μέχρι που είδα τις πληροφορίες και το ποτήρι των αποριών ξεχείλισε. Το ίνμποξ ήταν μονόδρομος: «Τι ακριβώς σημαίνει “ Clown Doctor ”; Και πώς συνδυάζεται η γιατρός με την clown;» τη ρώτησα με όλη μου την αδιακρισία – ευτυχώς που οι νεράιδες δεν παρεξηγούνται. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησα να μαθαίνω ότι όλα συνδυάζονται σε αυτήν τη ζωή, ακόμη και οι πιο αταίριαστες φαινομενικά ιδιότητες, αρκεί κανείς να έχει την πίστη, την επιμονή και την ανεξάντλητη ενέργεια της Μελένιας.

Όταν τη συναντώ ένα καυτό μεσημέρι Σαββάτου λίγο πριν το Πάσχα, διαπιστώνω ότι οι φωτογραφίες της δεν ήταν fake – ξέρετε, εκείνες που εξυπηρετούν τις συνήθεις ναρκισσιστικές ή επαγγελματικές ανάγκες του Fb. Η νεράιδα Μελένια, όπως την ξέρουν τα παιδιά, (κατά κόσμον Ιωάννα) είναι και από κοντά το ίδιο γλυκιά. Και κυρίως υπομονετική. Δεν την ενοχλούν μικρά πράγματα, από αυτά που εκνευρίζουν εμάς τους κοινούς θνητούς: ούτε ο ήλιος που μας τυφλώνει στην τζαμαρία του «Feedέλ» ούτε ο καφές που καθυστερεί ούτε το κέικ/τοστ/κουλουράκι που απουσιάζουν από τον κατάλογο (εδώ είναι gastronomy, όχι παίξε-γέλασε).

«Για πες μου λοιπόν» τη ρωτάω με την άφιξη του καφέ, «τι σημαίνει επιτέλους αυτό το “ Clown Doctor ”;»

«Ακριβώς αυτό που ακούς. Και clown και doctor. Είμαι clown σε παιδικά πάρτι (και νεράιδα και ξωτικό και ό,τι θες) και ταυτόχρονα όλη η ακαδημαϊκή μου πορεία έχει σχέση με τον άνθρωπο και την υγεία. Πρώτα σπούδασα φυσικοθεραπεία, μετά νοσηλευτική και τώρα τελειώνω το μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Όλο αυτό μελλοντικά θέλω να γίνει ένα πράγμα και αυτό να με ορίζει 100%» μου λέει με μια άνεση σαν να πρόκειται για το πιο συνηθισμένο πράγμα του κόσμου και αρχίζει να μου περιγράφει με συγκεκριμένα παραδείγματα πώς γίνεται ένα παιδί να ακολουθεί το θεραπευτικό του πρόγραμμα με τη βοήθεια του παιχνιδιού και μιας πιο ανθρώπινης, ολιστικής προσέγγισης. «Φυσικά η επιστήμη είναι αυτή που θα δώσει μέρες ζωής σε ένα παιδί, αλλά και το γέλιο μπορεί να δώσει ζωή στις μέρες ενός παιδιού. Σε ιδανικές συνθήκες αυτά τα δύο συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται, με μοναδικό σκοπό την ίαση του παιδιού που πάσχει».

Σκέφτομαι πως την απορία που είχα εγώ (εν μέρει και τη δυσπιστία) θα την έχουν κι άλλοι, αφού στην Ελλάδα τουλάχιστον είναι παντελώς άγνωστος ο όρος «Clown Doctor». Πώς την αντιμετωπίζουν οι συμφοιτητές της, οι γονείς ή οι μελλοντικοί συνάδελφοί της, οι γιατροί; «Κοίτα, στους γονείς αρέσει πολύ αυτό που κάνω. Διασκεδάζουν, χαλαρώνουν, αλλάζουν για λίγο. Μην ξεχνάμε πως αυτοί περνούν πιο δύσκολα και από το ίδιο το παιδί. Ωστόσο,στα πρώτα χρόνια της πορείας μου δέχτηκα bullying από συμφοιτητές. Τότε δεν υπήρχε ο όρος “bullying”, δεν ήξερα ούτε πώς να το επικοινωνήσω ούτε πόσο λάθος ήταν αυτό που έκαναν. Νόμιζα ότι φταίω εγώ. Έκανα απλά υπομονή. Στη συνέχεια από συναδέλφους που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τι ακριβώς κάνω και πώς το κάνω και πώς προλαβαίνω και γιατί (“μπας και λέει βλακείες, μωρέ ναι, μάλλον βλακείες θα λέει, δε γίνονται αυτά”). Να σου πω κάτι; Δεν κάθομαι να εξηγώ πλέον. Κάνω αυτό που κάνω, το κάνω καλά, και δεν εξηγώ τίποτα και πουθενά. Δεν διαφημίζομαι. Ούτε καν ιστοσελίδα δεν έχω (ίσως κάποτε φτιάξω.) Έχω περάσει στο άλλο άκρο. Δεν έχω χρόνο να εξηγώ. Κάνω τόσα άλλα πράγματα και θέλω να αφιερώνομαι σε αυτά, όχι στο να εξηγώ».

Πράγματι δεν έχει χρόνο για εξηγήσεις, εγώ την πέτυχα με πολλή προσπάθεια στο μοναδικό διάλειμμα δύο ωρών που είχε μέσα στην εβδομάδα. Η Clown Doctor ξυπνάει καθημερινά στις 6 το πρωί («κουσούρι από τότε που εργαζόμουν στο νοσοκομείο και είχα πρωινές βάρδιες») και ξεκινάει τον μαραθώνιο: παιδικά πάρτι γενεθλίων, επίσκεψη στο «Παίδων», μαθήματα για το Μεταπτυχιακό, μαθήματα κινησιοθεραπείας σε ενήλικες, ραντεβού με μαμάδες και φτάνει 10.30 το βράδυ χωρίς να πάρει ανάσα. «Δεν υπάρχουν κενά μέσα στην ημέρα. Σε καμία μέρα. Και κανένα Σαββατοκύριακο. Όλες είναι non-stop, 12ωρα το λιγότερο. Ζω με αυτούς τους ρυθμούς και δεν βαρυγκωμάω γιατί λατρεύω όλα αυτά που κάνω. Το καθένα με γεμίζει διαφορετικά».

Η Μελένια-Ιωάννα δουλεύει με κάθε είδους ασθένεια, αλλά περισσότερη ανάγκη την έχουν τα παιδιά που ασθενούν από καρκίνο ή άλλη χρόνια νόσο. «Από καρκίνο έφυγε και η Βάλια μας, σχεδόν 15 χρόνια πριν, και τότε είναι που εγώ άρχισα να σκέφτομαι την ιδέα της Clown Doctor» μου εξομολογείται, αλλά δεν θέλει να μιλήσει περισσότερο γι’ αυτό.

Αναρωτιέμαι πόσα αποθέματα ψυχικής δύναμης πρέπει να έχεις και πόσο μεγάλη διάθεση προσφοράς, για να αντέχεις να βοηθάς παιδιά που υποφέρουν ή ακόμη και παιδιά που ξέρεις ότι δεν έχουν ελπίδες να θεραπευτούν. Το βράδυ που πέφτει να κοιμηθεί δεν τη στοιχειώνουν οι εικόνες των παιδιών στο νοσοκομείο;

«99 φορές στις 100, πέφτω ήρεμη για ύπνο δοξάζοντας το Θεό που είμαι καλά και που μπορώ να κάνω όλα αυτά που κάνω, έχοντας δει ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου. Πίστεψέ με, αν δε ζήσεις μέσα σε νοσοκομείο, αν δεν παρακολουθήσεις ιατρικό συμβούλιο, αν δεν περάσει μέρα που να πρέπει να δουλέψεις έχοντας ελλείψεις στο υλικό σου, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Σε πολύ βαριά περιστατικά χρειάζεται να αποφορτιστώ άμεσα. Συνήθως κρύβομαι σε κάποια αγκαλιά (της μαμάς ή του συζύγου) και μένω εκεί μέχρι να συνέλθω. Μπορεί να πάρει και μέρες. Γινόταν κυρίως στην αρχή. Δεν μου έχει συμβεί τα τελευταία 2-3 χρόνια. Φροντίζω να αποφορτίζομαι μία φορά το χρόνο, με ένα μεγάλο ταξίδι. Από το 1999 μέχρι σήμερα έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη. Πλέον πηγαίνω και πιο μακριά. Στόχος μου είναι, όταν φτάσω στην Αυστραλία, να γνωρίσω τους συναδέλφους Clown Doctors και να κάνουμε κάτι από κοινού».

Η Μελένια-Ιωάννα είναι ευγνώμων γι’ αυτά που έχει και γι’ αυτά που μπορεί να προσφέρει, και αυτό στις μέρες μας ακούγεται εξωπραγματικό -ακόμη κι αλλόκοτο-, αν και εκείνη το κάνει να ακούγεται σχεδόν αυτονόητο. Όταν τη ρωτάω αν θα έπρεπε να διαλέξει μεταξύ της γιατρού και της clown, τι θα διάλεγε, συννεφιάζει προς στιγμήν:

«Είναι δύσκολο μετά από τόσα χρόνια σπουδών, πτυχίων, υποτροφιών, να μην είμαι και τα δύο. Κόπιασα πολύ για να φτάσω εδώ. Στο μυαλό μου είναι άρρηκτα δεμένα. Αυτός ήταν ο στόχος μου από πάντα, και αν δεν τον είχα δε θα είχα φτάσει εδώ. Αλλά θα είμαι για πάντα clown, ακόμα και αν αφαιρεθεί οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα που έχω. Θα είμαι για πάντα η νεράιδα των παιδιών».

Και αν είχε και η ίδια τη δική της νεράιδα, θα της ζητούσε να φτιάξει ένα τεράστιο νοσοκομείο και Κέντρο Αποκατάστασης για παιδιά, για να μπορεί, με το μαγικό της ραβδί, να αγγίξει ακόμη περισσότερα παιδιά. «Και εμένα όχι στη διεύθυνσή του, αλλά στους θαλάμους μέσα!» μου τονίζει – λες και υπάρχει περίπτωση ένα αεικίνητο πλάσμα σαν αυτό να βολευτεί στη διευθυντική καρέκλα.

Ίσως όλα αυτά τα «παραμυθένια» να προκαλούν ειρωνικά μειδιάματα σε άκαμπτους τεχνοκράτες ή σε επίμονα ορθολογιστές. Ευτυχώς όμως τα παιδιά (ειδικά τα πιο αδύναμα) δεν σκέφτονται έτσι. Ζουν για τα παραμύθια και δεν ζουν χωρίς αυτά. Εξάλλου, η Μελένια δεν είναι πλάσμα της φαντασίας τους, ζει ανάμεσά τους και προσπαθεί σκληρά για να διατηρήσει την πίστη τους στις καλές νεράιδες.