Η Βάσω Καβαλιεράτου δεν είναι μόνο η «σύζυγος του Φοίβου Δεληβοριά», όπως ίσως την ξέρουμε ήδη, στο πρότυπο του ιδιαίτερα ανθεκτικού κλισέ «η κυρία του κυρίου» αλλά -κυρίως- μια καλή ηθοποιός. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας» του Γ. Κιμούλη και του «School of Physical Theatre» στο Λονδίνο, έχει αποσπάσει (2009) το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στη μικρού μήκους ταινία «Γάτα εξ Ουρανού» της Δ. Νικολοπούλου στο Φεστιβάλ Δράμας.
Σε λίγες μέρες θα τη δούμε σε μια παράσταση που υπογράφει ένας από τους κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς της γενιάς του, τον «Άσχημο» του Γερμανού Marius Von Mayenburg. Ένα έργο με γρήγορους και αιχμηρούς διαλόγους, που αφηγείται την ιστορία του Λέττε, ενός ήρωα που είναι ανείπωτα άσχημος αλλά δεν το ξέρει. Μέχρι που οι άλλοι του επισημαίνουν την ασχήμια του και αποφασίζει να αλλάξει το πρόσωπό του. Μετά την εγχείρηση η συμπεριφορά των γύρω του αλλάζει απρόσμενα. Πλέον είναι ακαταμάχητα όμορφος και όλοι θέλουν να του μοιάσουν.
Αυτή η θεατρική αλληγορία ανεβαίνει στο θέατρο Tempus Verum-Εν Αθήναις (Ιάκχου 19, Γκάζι, τηλ. 210 3425170) από τις 12/12, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου, και έγινε η αφορμή για να ζητήσουμε από τη Βάσω Καβαλιεράτου να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο του WomanTOC.
Μια λέξη που συνοψίζει το νόημα της ζωής.
Αγάπη.
Ένας στίχος τραγουδιού που σου έχει κολλήσει σαν τσίχλα.
“There’s a place for us/ Somewhere a place for us/ Peace and quiet and open air/ Wait for us”.
Μία φράση από κάποιο βιβλίο που σε έχει στοιχειώσει.
«Ο δικός μας ο έρωτας, Κώστας, είταν πολύς, λέει σε λίγο. Δεν ήταν αγάπη, φιλία, είταν ο έρωτας μόνο. Δεν μπορούσα να το βαστάξω να τον κουβαλάω σε όλη μου τη ζωή.
-Και γλύτωσες τώρα; ρωτάω.
-Όχι, λέει και σηκώνεται να φύγει. Ήθελα να το δεις και συ πως αν είχαμε μείνει μαζί, κάπως έτσι θα γινότανε στο τέλος και με μας.
Και να μη λυπάσαι.». Από το «Διπλό Βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή.
Μια ταινία που σε πήρε ο ύπνος.
Syriana.
Μια φουλ αισιόδοξη πρόταση.
Όλα θα πάνε καλά.
Και ο θεός (σου) έφτιαξε την Κυριακή για να…
κοιμάμαι λίγο παραπάνω.
Το τελευταίο σου εισιτήριο γράφει…
Σέριφος.
Τι συνηθίζεις να πετάς από τη ζωή σου;
Τη μιζέρια.
Το πιο τρελό σου όνειρο/μεγαλύτερο απωθημένο;
Να βρεθώ σε συναυλία του Tom Waits και να τον γνωρίσω.
Κάτι που νοσταλγείς από την προ Μνημονίου εποχή;
Τον ελεύθερο χρόνο.
Αγαπάς/Σιχαίνεσαι τα social media γιατί...
Σιχαίνομαι τα social media γιατί πρέπει συνέχεια να ενημερώνονται.
Θα γύριζες πίσω στην αναλογική εποχή μόνο και μόνο για να…
γυρίζω το καντράν του τηλεφώνου.
Μία ματαιόδοξη συνήθειά σου.
Μάσκες ομορφιάς, serum, κρέμες.
Ένα ψέμα που λες συχνά…
«Δεν μπορώ να σας μιλήσω τώρα, είμαι σε δουλειά».
Τι είναι έρωτας, τι αγάπη και ποιο το ανάμεσό τους;
Έρωτας-τρέλα,αγάπη-ισορροπία. Κι ανάμεσά τους η υπομονή.
Το καρτούν που θα ήθελες να έχεις guest star στο πάρτι γενεθλίων σου.
Τον Donald Duck.
Μια αλητεία που έχεις νοσταλγήσει.
Μπαρότσαρκα μετά την παράσταση, ποτά, χορός, ξενύχτι.
Ένα παρατσούκλι που σου έχουν κολλήσει.
Βασόνι.
Μία λέξη της εποχής που έχεις βαρεθεί να ακούς.
Κρίση.
Μία αθώα βρισιά.
Κασόμπρα.
Τι σε κάνει να σκας στα γέλια;
Η γάτα μου που κυνηγάει την ουρά της.
Τι σε θυμώνει;
Ο ρατσισμός, η ομοφοβία και γενικά η άθλια αντιμετώπιση σε οτιδήποτε διαφορετικό.
Πώς εκτονώνεις τα νεύρα σου;
Παίζω στο θέατρο.
Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Νοικοκυρά.
Υπάρχει ζωή μετά τα 70;
Φυσικά! Τότε που θα είμαι νοικοκυρά.