Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στον κόσμο που απλά δεν θα αφήσουν τίποτα να τους εμποδίσει από το να πετύχουν τους στόχους τους. Με σκληρή δουλειά, θα καταφέρουν ότι θέλουν ανεξάρτητα από το αν έχουν στήριξη από άλλους ή όχι. Ένα τέτοιο άτομο ήταν η δημοσιογράφος Nellie Bly, που σήμερα θεωρείται παράδειγμα προς μίμηση για πολλές νεαρές γυναίκες.
Γεννήθηκε ως Elizabeth Cochran στην Πενσιλβανία το 1864 και μεγάλωσε υπό αντίξοες συνθήκες. Όταν ήταν μικρή, ήθελε να βρει έναν τρόπο να έχει μόνη της τα χρήματά της έτσι ώστε να μπορεί να βοηθάει την μητέρα και τα 14 αδέρφια της μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα της. Ενώ είχε ξεκινήσει να διαβάζει για να γίνει δασκάλα, αναγκάστηκε να παρατήσει αυτή την προσπάθεια λόγω έλλειψης χρημάτων. Ευτυχώς όμως, τα ταλέντα της δεν έμειναν κρυφά. Εξοργισμένη, έστειλε ένα κείμενο σε μία εφημερίδα που εντυπωσίασε τόσο πολύ τον συντάκτη που την προσέλαβε σαν δημοσιογράφο. Τι τύχη. Με το ψευδώνυμο «Nellie Bly» άρχισε να γράφει για θέματα όπως η φτώχεια, για αλλαγές που έπρεπε να γίνουν στην νομοθεσία για τα διαζύγια και τις άσχημες συνθήκες στα εργοστάσια.
Οι αναγνώστες την λάτρεψαν, σύντομα δέχτηκε εθνική αναγνώριση και άρχισε να δουλεύει για μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες, την «The New York World.» Αυτή ήταν και η πιο σημαντική της κίνηση στην επαγγελματική της καριέρα. Για πολλά χρόνια, φήμες μιλούσαν για την ψυχιατρική κλινική «New York City Lunatic Asylum». Πρώην υπάλληλοι μιλούσαν για τις απαράδεκτες συνθήκες και την κακοποίηση που βίωναν οι ασθενείς. Μέχρι τότε, κανείς δεν ήξερε τι συνέβαινε μέσα στην κλινική, οπότε υπήρχε μόνο ένας τρόπος να μάθουν: κάποιος έπρεπε να παραστήσει τον τρελό έτσι ώστε να καταφέρει να μπει μέσα στην κλινική και να δει τι πραγματικά συμβαίνει – η τέλεια δουλειά για την Nellie.
Ο εργοδότης της υποσχέθηκε πως θα την έβγαζε μετά από 10 μέρες το πολύ. Ακόμα και έτσι, θα πρέπει να ήταν πολύ τρομακτικό για εκείνη να πάρει την απόφαση να μπει στην πιο κακόφημη κλινική. Όταν ρώτησε έναν φύλακα τι μέρος ήταν, της είπε πως ήταν μία κλινική για τρελούς και δεν υπήρχε περίπτωση να αποδράσει. Οι κατάσταση που βρήκε ήταν χειρότερη από ότι περίμενε. Υπήρχαν πάνω από 1,600 ασθενείς – διπλάσιοι από όσους μπορούσε να στεγάσει το κτίριο. Μπαγιάτικο ψωμί, αραιό χυλό και χαλασμένα φρούτα ήταν αυτά που σέρβιραν για βραδινό. Οι ασθενείς έκαναν μπάνιο μία φορά την εβδομάδα στο ίδιο νερό. Το κτίριο ήταν γεμάτο με ποντίκια. Οι εργαζόμενοι στο άσυλο συμπεριφερόντουσαν πολύ άσχημα, χτυπούσαν, έδεναν και κλωτσούσαν τους ασθενείς.
Τους πιο άτυχους τους τραβούσαν από τα μαλλιά και έβαζαν τα κεφάλια τους σε παγωμένο νερό. Τα παράπονα που γινόντουσαν δεν άλλαζαν τίποτα – ποιος θα πίστευε έναν τρελό; Οι θυμωμένοι υπάλληλοι μετά έπαιρναν την εκδίκησή τους από ασθενείς που τολμούσαν και μιλούσαν. Κανείς δεν προσπαθούσε να γιατρέψει τους ασθενείς. Αφού μπήκε στο ινστιτούτο, η Nellie άρχισε να συμπεριφέρεται φυσιολογικά ξανά, αλλά κανείς δεν το είδε αυτό ως σημάδι βελτίωσης. Είδε επίσης πως πολλοί ασθενείς δεν ήταν τρελοί, κάποιοι δεν μπορούσαν απλά να μιλήσουν αγγλικά ή ήταν πολύ φτωχοί και αδύναμοι να φροντίσουν τους εαυτούς τους.
Μόλις πέρασαν 10 μέρες, ένας δικηγόρος του εργοδότη της απείλησε το άσυλο και απαίτησε να την απελευθερώσουν αμέσως. Εάν δεν είχε παρέμβει η εφημερίδα, πιθανώς να είχε μείνει εκεί για πάντα. Ο γιατρός που ήταν υπεύθυνος για εκείνη επέμενε πως ήταν τρελή παρά την φυσιολογική συμπεριφορά της. Αφού ελευθερώθηκε, η Nellie έγραψε την αναφορά που της έδωσε παγκόσμια φήμη: «Ten Days in Mad-House» (Δέκα μέρες στο τρελάδικο).
Τα ευρήματά της πυροδότησαν την δημόσια κατακραυγή και οι αρχές αναγκάστηκαν να ερευνήσουν την κλινική. Οι υπεύθυνοι ήρθαν αντιμέτωποι με την δικαιοσύνη, η χρηματοδότηση αυξήθηκε και οι συνθήκες στο άσυλο βελτιώθηκαν αρκετά. Η Nellie συνέχισε να πολεμάει για τα δικαιώματα των εργατών για όλη της τη ζωή. Η φήμη της έκανε τα κείμενά της προσιτά σε ευρύ κοινό, εμπνέοντας άπειρες γυναίκες να ακολουθήσουν τα βήματά της. Το 1922, πέθανε από λοίμωξη στα πνευμόνια στην ηλικία των 57 στο σπίτι της στην Νέα Υόρκη. Η Nellie Bly ήταν μία εκπληκτική γυναίκα που έζησε μία γεμάτη ζωή και το έργο της ποτέ δεν θα ξεχαστεί.
Η ιστορία της έγινε πρόσφατα ταινία με τίτλο 10 Days in a Madhouse (2015):
