Πραγματικός διάλογος με τον 16χρονο γιό μου:
-γιατί δεν μετανιώνεις μαμά;
-για τα ταξίδια που έκανα
-γιατί μετανιώνεις;
-για τα ταξίδια που δεν έκανα
Αν και 30 ώρες σε αεροπλάνα και αεροδρόμια σε σκοτώνει για λίγες μόνο μέρες, από την άλλη νιώθω τυχερή που με έχει διαλέξει αυτή η δουλειά που με στέλνει... ταξίδια.
Μάλλον την έχω διαλέξει και γω, γιατί διαφορετικά μάλλον καλοκαιριάτικα θα ήμουν στο εξοχικό για να κάνει τα μπάνια της η οικογένεια. (Και από ότι φαίνεται εγώ δεν είμαι αυτό...)
Η Μουμπάι με μουσώνες είναι μια πόλη γκρι.
Είναι σκοτεινή. Είναι βρώμικη. Είναι υγρή. Είναι "βαριά" ζεστή. Οι Ινδές πάλι είναι πολύχρωμες. Σα να ξορκίζουν έτσι τη βροχή και το γκρι.
Το πρώτο βράδυ που έφτασα νόμιζα ότι η πόλη είχε περάσει κάποια φωτιά. Δεν καταλάβαινα ότι το γκρι στα κτίρια είναι μούχλα.
Οι businessman Ινδοί είναι στεγνοί. Ξέρουν τι θέλουν και πώς. Δεν χαμογελούν. Είδα τα λιγότερα χαμόγελα που έχω δει ποτέ μου σε ξένη χώρα. Συνάντησα Bollywood Producers που το -ολοκληρωμένο τους brief- είχε διάρκεια ενάμιση λεπτό. Κυριολεκτικά ένιωσα ότι το κάθε δευτερόλεπτό τους το μετράνε σε χρήματα.
Στέκεσαι για ένα τσιγάρο έξω και ακούς τόσα πουλιά, που εμείς, τα παιδιά της Αθήνας έχουμε ακούσει μόνο μέσα σε κλουβί πτηνών ζωολογικού κήπου.
Η κουζίνα τους καυτερή. Πάρα πολύ όμως. Καμιά σχέση με τα εξευρωπαϊσμένα Ινδικά που τρώμε αλλού. Το industrial design είναι πολύ δημοφιλές στους χώρους διασκέδασης.
5 ώρες ήμουν τουρίστας στη πόλη. Δε νομίζω ότι μπόρεσα να παλέψω μέσα μου την αντίθεση. Του ουρανοξύστη και ακριβώς από κάτω τα slumdogs.
Τα slumdogs στα οποία ζουν τα παιδιά του "Slumdog Billionaire" τα δείχνουν ως αξιοθέατα.Νιώθω ότι σε αυτό το ταξίδι έβλεπα αποσπάσματα της ταινίας.
Τα μπιπ-μπιμπ στη πόλη της ατελείωτης κίνησης εξηγούνται: δεν χρησιμοποιούν φλας και τον καθρέπτη για να βλέπουν πίσω. Επομένως ο μόνος τρόπος για να κάνεις προσπέραση είναι να κορνάρεις στον άλλον.
Τους δρόμους, με έμαθαν οι Ινδοί να τους διασχίζω με σταθερό βήμα. Αν τρέξεις, ο οδηγός δεν μειώνει ταχύτητα γιατί θεωρεί οτι προλαβαίνεις να περάσεις.
Είκοσι δύο εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στη πόλη. Χιλιάδες άνθρωποι παντού στους δρόμους. Εκείνοι που ζουν στα slumdogs κατεβαίνουν παραλία και συναντιούνται. Εκεί και τα ζευγάρια.
Τα μάτια τους σταματάνε στους τουρίστες. Τους κοιτάζουν έντονα, με περιέργεια.
Ειρηνική η συνύπαρξη των διαφορετικών θρησκειών. Έχει ναούς από πολλές θρησκείες. Ο ναός του Χάρε Κρίσνα όντως σου δημιουργεί κατάνυξη. Η μουσική. Οι ψαλμοί. Η μυρωδιά. Ότι κινείσαι σε ένα χώρο ξυπόλυτος που απαγορεύεται η χρήση κινητού. Ο μοναχός που μου έκανε τη ξενάγηση με έπεισε, σαν "Άγγελος στα πορτοκαλί" ότι η λύση έρχεται μόνο από το "μέσα μας". Πήρε και το κινητό μου για να μιλάμε. Το γαλήνιο χαμόγελό του με έκανε να νιώσω ειρηνικά για λίγο στη πόλη με το αδιάκοπο μπιπ μπιπ.
Οι εκκλησίες τους είναι ανοιχτές για όλες τις θρησκείες. Είδα σε χριστιανικό ναό μουσουλμάνους γιατί τη θεωρούν θαυματουργή.
Τα τάματα τους στη Παναγία είναι από κερί και τα κεριά τους πολύχρωμα.
Ο σιδηροδρομικός τους σταθμός σε κάνει να μένεις άφωνος. Κυριολεκτικά έμεινα να κοιτάω με το στόμα ανοιχτό.
Πέρασα μια ώρα μέσα στο σπίτι του Γκάντι. Ζούσε σε ένα δωμάτιο μόνο. Το υπόλοιπο διώροφο σπίτι ήταν μόνο βιβλία. Και η αλληλογραφία του με ηγέτες του κόσμου.
Οι άνθρωποι δεν μιλάνε δυνατά. Δεν άκουσα φωνές. Δεν άκουσα καυγάδες. Μόνο μπιπ μπιπ. Και τον ήχο της βροχής. Έφυγα με το μυαλό μου γκρι. Και με τη μυρωδιά της υγρασίας στη μύτη μου.
Αλλά επειδή κανέναν δε σκότωσε ένα πάρτι, φρόντισα πριν φύγω να τυλιχτώ στα υπέροχα υφάσματά τους και να πάω σε ένα ινδικό πάρτι, να έχω να το λέω.
A bientot India. Μέχρι την επόμενη φορά.