Φωτογραφίες: Ολυμπία Κρασαγάκη
Πάντα μου άρεσε να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου από ταξίδια. Θα προσπαθήσω μέσα από τις φωτογραφίες μου να αποτυπώσω όσο γίνεται πιο πολύ την αίσθηση και την ατμόσφαιρα που ένιωσα και να μεταφέρω οτιδήποτε μου έκανε εντύπωση...γεύσεις, τοπία, άνθρωποι.
Για τις ανάγκες ενός reperage (αναζήτηση τοπιών και χώρων για φωτογράφιση), ταξιδεύω με την φίλη μου Παναγιώτα προς τα Ζαγοροχώρια.
Φτάνουμε πολύ αργά το βράδυ στο μεγάλο Πάπιγκο στο Saxonis Houses. Εκεί μας περιμένει με’στο κρύο ο κύριος Βασίλης, που θα μπορούσε να είναι ο μικρός αδελφός του Richard Gere. Τα δωμάτια έχουν μια παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Το τζάκι είναι ήδη αναμένο και εγώ ανυπομονώ να κάνω τον πιο ήρεμο και ζεστό ύπνο μακριά από την τρέλα της Αθήνας. Το χάραμα είναι μαγευτικό, και η θέα από το παράθυρο θυμίζει πίνακα ζωγραφικής.
Αν είναι κάτι που μου φτιάχνει την ημέρα, είναι το πρωινό, και εδώ ο κύριος Βασίλης μας έχει εκπλήξεις. Όλα είναι σπιτικά, φρέσκα αυγά, ψωμί, ρυζόγαλο, μαρμελάδες, αλλά και η γνωστή αλευρόπιτα. Θα μπορούσα ακατάπαυστα να τρώω, αλλά το πρόγραμμα είναι βαρύ και πρέπει να οργανωθούμε. Μαζί μας παίρνουμε στο γνωστό αγαπημένο ταπερακι τα υπόλοιπα κομμάτια αλευρόπιτα που δεν προλάβαμε να φάμε και ξεκινάμε την αναζήτηση.
Φεύγοντας από το Μεγάλο Πάπιγκο προς το χωριό Μικρό Πάπιγκο, κάπου στην μέση της διαδρομής σε μια ανοιχτή στροφή στα αριστερά μας βρίσκεται ένα από τα ωραιότερα έργα τέχνης της φύσης.
Ξανά και ξανά διαπιστώνω τι μοναδικός καλλιτέχνης είναι η φύση.
Εδώ είναι οι κολυμπήθρες. Μπορέσαμε να περπατήσουμε αρκετά μέσα μέχρι που θα έπρεπε να διασχίσουμε έναν μίνι καταραχτή και να βουτήξουμε μέχρι το στηθος στο νερό για να προχωρήσουμε. Δεν το κάναμε βεβαίως γιατί είμαι κρυουλιάρα και υπόσχομαι να έρθω το καλοκαίρι για να κολυμπήσω κανονικά σε αυτές τις φυσικές πισίνες.
Φτάνουμε στο Μονοδένδρι στην κεντρική πλατεία με τα τεράστια δέντρα. Για να πάμε στην χαράδρα του Βίκου πρέπει να ακολουθήσουμε το πέτρινο δρομάκι. Από μακριά βλέπεις ότι το μοναστήρι της Αγιάς Παρασκευής βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.
Εκεί, πάνω από την βαθύτερη χαράδρα του κόσμου (έχει γραφτεί και στο βιβλίο Guinness) ζωγραφίζει ο πάτερ Ηλίας τις λεπτεπίλεπτες αγιογραφειες. Από το μοναστήρι ανεβαίνεις λίγα μόνο σκαλοπατάκια προς το βουνό για να προχωρήσεις σε ένα στενό μονοπάτι που σε οδηγεί στην πιο συναρπαστική θέα. Ο πάτερ Ηλίας μας προειδοποιεί να προσέχουμε, είναι επικίνδυνη η θέα της χαράδρας.
Εδώ πράγματι η ανάσα σου κόβεται. Όποιος έχει υψοφοβία συνιστώ να μην ακολουθήσει το μονοπατάκι. Έχεις την αίσθηση ότι το χάος σε τραβάει προς εκείνο, είναι σαν να σε καλεί. Παίρνω βαθιά αναπνοή και υποκλίνομαι στο μεγαλείο της φύσης που λέγετε φαράγγι του Βίκου.
Επιστρέφουμε περπατώντας στο χωριό Μονοδένδρι, όπου εκεί υποκλινόμαστε στα πιάτα και τις σούβλες της ταβέρνας “Η πίτα της Κικίτσας”. Ο χαμογελαστός, ευγενικός κύριος Άκης (θα μπορούσε να είναι ο μακρινός ξάδελφος του Nick Cave) μας ξεναγεί στο μενού της ημέρας και στην ιστορία γύρο από την χαράδρα. Παρακαλώ αν έχει το μενού γίγαντες με σπανάκι στο φούρνο, τότε παράγγειλε διπλή μερίδα. Θα με θυμηθείς.
Στο χωριό Καπέσοβο κατηφορίζουμε το πλακόστρωτο καλντερίμι και φτάνουμε στην πλατεία. Γλυκοπωλείο “Η Στέρνα” διαβάζω. Αυτό είναι το μαγαζί μου σκέφτομαι. Είναι ένα κουκλίστικο μαγαζί φτιαγμένο με μεράκι όπως και τα παραδοσιακά προϊόντα του. Μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού, σπιτική λεμονάδα, γλυκά του ταψιού και άλλες πολλές λιχουδιές που δεν χορταίνεις να βλέπεις στα όμορφα βαζάκια τους. Η Έλλη μας κερνάει ένα γλυκάκι καρυδάκι, και η αδελφή της Γιάννα μας δείχνει τον ξενώνα, ένα αρχοντικό του 1875 που έχει ανακαινιστεί ακριβώς όπως ήταν η αρχιτεκτονική της περιοχής.
Τα ωραιότερα έργα τέχνης τα φτιάχνει η φύση. Εδώ το διαπιστώνεις ξανά και ξανά. Πίσω από κάθε στροφή κρύβεται και μια έκπληξη. Βουνά και φαράγγια που σου κοβουν την ανάσα. Καταρράκτες που καταλήγουν σε φυσικές πισίνες. Πράσινα δάση και πέτρινα δάση που θυμίζουν έργα του Κώστα Βαρώτσου.
Στην διαδρομή από Κουκούλι, Δίλοφο και Κήποι βλέπουμε αριστερά δέξια μικρά και μεγάλα πέτρινα γεφυράκια. Ξαφνικά συναντάμε ένα πέτρινο ουράνιο τόξο. Είναι το μονοτάξιο γεφύρι του Κοκκορη. Αυτή την φορά υποκλίνομαι στις ικανότητες της ανθρώπινης φύσης.
Βεβαίως θα περπατήσεις πάνω του άλλα αν έχεις την δυνατότητα, και δεν είναι τόσο φουσκωμένος ο ποταμός κατέβα κάτω και δες το από τις ρίζες του. Με αυτή την προοπτική βλέπεις το μεγαλείο του.
Αν αγαπάς τα μανιτάρια τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην πας στο εστιατόριο Κανέλλα και Γαρίφαλο. Μανιτάρια ψητά, μανιτάρια μαγιρευτά, μανιτάρια σαλάτα, γεμιστά μανιτάρια, αλλά αυτό που σου παίρνει το μυαλό είναι το γλυκό του κουταλιού μανιτάρι. Ναι υπάρχει και είναι υπέροχο με γιαούρτι.
Εφόσον τώρα γνωρίζεις όλα τα SOS είναι ώρα να οργανώσεις την παρέα σου και να ξεκινήσεις κι εσύ για την δική σου εξόρμηση στα βουνά της Ελλάδας.