Πριν από περίπου ενάμιση χρόνο είχα δει δύο καλούς φίλους για καφέ. Ο Αντώνης και η Αθηνά είχαν αποκτήσει πριν μερικούς μήνες ένα κοριτσάκι, μία μικρή κούκλα μια σταλιά, με τα πιο μεγάλα, εκφραστικά μάτια που έχω δει ποτέ σε μωράκι και ένα από τα πιο έξυπνα, ναζιάρικα μουτράκια που υπάρχουν. Θυμάμαι ακόμα πως στα μαλλάκια φορούσε έναν κόκκινο φιόγκο που την έκανε ακόμα πιο γλυκιά, ακόμα πιο χαριτωμένη. Μία μικρή κυρία σε μέγεθος τσέπης, κοινωνική από το πρώτο λεπτό, δραστήρια, γελαστή.
«Τώρα που λύσαμε και το πρόβλημα του ύπνου είμαστε κάτι περισσότερο από τέλεια,» μου είχε πει ο Αντώνης πίνοντας μία ξένοιαστη γουλιά από τον παγωμένο καφέ του, την ώρα που η μικρή μου έριχνε ακόμα ένα, αφοπλιστικά τέλειo χαμόγελο. «Πώς το λύσατε δηλαδή,» τον ρώτησα – κάτι ανάμεσα σε καθαρή απορία και απόλυτη αμφισβήτηση. «Α, βάζουμε το πιστολάκι να δουλεύει σχεδόν όλη τη νύχτα,» μου εξήγησε η Αθηνά και συμπλήρωσε περήφανα, λες και είχε ανακαλύψει μόλις το πυρίτιο, «Το ξέρεις ότι τα μωρά ηρεμούν με τους λευκού ήχους, έτσι; Οτιδήποτε σε απορροφητήρα, πιστολάκι, ηλεκτρική σκούπα, τα χαλαρώνει και τα κοιμίζει στο λεπτό». «Σώπα!» της απάντησα, διατηρώντας τις επιφυλάξεις μου, τις οποίες όμως δεν πρόλαβa να εκφράσω ποτέ καθώς η μικρή άπλωσε τα χεράκια προς το μέρος μου και πώς γίνεται να πει κανείς όχι σε μία τέτοια αγκαλιά;
Μερικοί μήνες πέρασαν και δεν τους είδα καθόλου, ούτε φυσικά την μικρή μπέμπα που μου είχε κλέψει ανεπιστρεπτί την καρδιά με τη μυρωδιά και τα χαμόγελα της. Τους πήρα ένα γρήγορο τηλέφωνο και σε λίγη ώρα ήμουν στη γειτονιά τους, καθίσαμε στην φαρδιά βεράντα με θέα το πάρκο, τρώγοντας το παγωτό γιαούρτι που έφερα εγώ και πίνοντας τη σπιτική βυσσινάδα που είχε φτιάξει η Αθηνά. Ο Αντώνης ήταν έξαλλος. Έγειρα πίσω στην πλάτη της καρέκλας και τον παρακολουθούσα όσο κουνούσε στον αέρα έναν λογαριασμό της ΔΕΗ, 560 ευρώ για ρεύμα, έλεγε και ξανά έλεγε, ενώ η Αθηνά προσπαθούσε με κάθε τρόπο να υποστηρίξει, ακόμα και την ύστατη στιγμή ότι η ιδέα της με το πιστολάκι των μαλλιών δεν ήταν τελικά τόσο κακή.
Κι ενώ το σχέδιο της φίλης μου με τους λευκούς ήχους έμοιαζε να έχει αποτύχει πιο ηχηρά και από το σχέδιο του Χίτλερ να εισβάλει στη Ρωσία τον χειμώνα του '44 και τα ξενύχτια στο μικρό τους διαμέρισμα είχαν επιστρέψει , μία τυχαία αναζήτηση στο ίντερνετ με οδήγησε εντελώς - μα εντελώς - καταλάθος στην απόλυτη λύση. Το έψαξα από δω, το έψαξα από εκεί, μπήκα σε ένα-δύο forums και τελικά το παρήγγειλα. Βασικά όσοι το ξέρουν (οι πιο λίγοι και αρκετά ψαγμένοι) το αποκαλούν απλά «το σκυλάκι Zazu», αλλά η αλήθεια είναι πως το μικρό αυτό, θαυματουργό μαραφέτι έχει κυκλοφορεί σε διάφορα «είδη» του ζωικού βασιλείου, από σκυλάκι μέχρι γαϊδουράκι και κοάλα και στην ουσία λειτουργεί ως εξής. Ηρεμεί και καταπραΰνει το νεογέννητο μωρό σας μιμούμενο τον ήχο της κυκλοφορίας του αίματος και του χτύπου της καρδιάς μέσα στη κοιλιά μιας μαμάς.
Όλα τα ζωάκια της συγκεκριμένης κατηγορίας Zazu διαθέτουν 4 καταπραϋντικές μελωδίες, ήχο χτύπου καρδιάς μαζί με λευκούς ήχους, ήχο καταρράκτη, Αισθητήρα που ενεργοποιεί τη συσκευή όταν το μωρό αρχίζει να κλαίει, χρονοδιακόπτη στα 20 λεπτά για εξοικονόμηση ενέργειας και λειτουργεί αποκλειστικά με μπαταρίες.
Στην αρχή ο Αντώνης δεν κατάλαβε. Άνοιξε το κουτί και κοιτούσε μία εμένα, μία την Αθηνά και μία τη μπέμπα σαν αποχαυνωμένος. Μετά το έβαλα στην λειτουργία για να τους εξηγήσω πως απ' ότι έμαθα, απ' όσα λένε οι ψαγμένες μαμάδες εκεί, το μόνο που έχουν να κάνουν από δω και στο εξής είναι να τοποθετήσουν το πιγκουινάκι Zazu στην κούνια του μωρού. Κάθε φορά που θα ξυπνούσε αυτό θα ενεργοποιούνταν από μόνο του και θα την έβαζε ξανά για ύπνο. Στην πρώτη περιγραφή δεν με πίστεψε, ήθελε όμως να γλιτώσει τα υπέρογκα ποσά στην ΔΕΗ, μου είπε πολλά ευχαριστώ και είπε να το δοκιμάσει. Σήμερα το πρωί με πήρε τηλέφωνο. Όχι να το παινευτώ αλλά είπε ότι τους έσωσα τη ζωή αλλά κυρίως τα βράδια.
