Είναι δυνατόν να αμφισβητούμε τις καλές προθέσεις μιας μητέρας;(Όχι βέβαια). Μιας γυναίκας που θέλει να βροντοφωνάξει σε όλους τους τόνους τη χαρά της μητρότητας που βιώνει; (Φυσικά και όχι). Που θέλει να δώσει στο παιδί της το καλύτερο, το μεγαλύτερο, το περισσότερο, αν γίνεται τον κόσμο όλο; (Εδώ διατηρούμε μια μικρή επιφύλαξη.) Που επιδιώκει για το βλαστάρι της να είναι καλύτερο απ’ όλα τ’ άλλα και αυτό οπωσδήποτε να φαίνεται, σχεδόν να φωνάζει; Γιατί άραγε να χρειάζεται αυτό το παιδί της, που το έχει ανεβάσει στον χρυσό θρόνο ψιθυρίζοντας του στο αυτί «Είσαι ο πρίγκιπας/ πριγκίπισσα της ζωής μου»; Μάλλον καταλάβατε που το πάμε. Και, τέλος πάντων, επιτρέπεται να μιλάμε έτσι για τα παιδιά; Για τα παιδιά φυσικά και δεν επιτρέπεται. Για τις μητέρες τους όμως που τοποθετούν τα παιδιά τους στο επίκεντρο της ζωής τους, που τα φορτώνουν με ένα σωρό ανέφικτες προσδοκίες και τα μεγαλώνουν, εν αγνοία τους, ως τους μελλοντικούς δυνάστες όλων των σχέσεων της ενήλικης ζωής τους, ίσως πρέπει κάποτε να μιλήσουμε.
Ό,τι θέλει ο μικρός Κύριος
Ένα δείγμα του πώς μπορεί να συντελεστεί αυτό το μικρό -όπως φαίνεται στην αρχή και αργότερα μεγάλο- έγκλημα κατά της συναισθηματικής ωριμότητας κυρίως ανδρών αλλά και γυναικών, μπορεί να πάρει κανείς αν παρατηρήσει με προσοχή τις λεπτομέρειες, μα και την ουσία ενός παιδικού πάρτι. Όσες έχουν παιδί μικρής ηλικίας και έχουν πάει το βλαστάρι τους στο κυριακάτικο παιδικό πάρτι Νο 3.678, με θέμα «Ο Μικρός Πρίγκιπας» (όχι αυτός του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, ο άλλος, ο 6χρονος), υποψιάζονται τι εννοούμε. Ένα σαφώς σημαντικό για την οικογένεια αλλά όχι τόσο συνταρακτικό πια γεγονός, όπως τα γενέθλια ενός 6χρονου παιδιού, προσλαμβάνει διαστάσεις πανηγυρισμού και ανάγκη για εορτασμό με πυροτεχνήματα σαν της 4ης Ιουλίου. Ο χώρος που συντελείται το πάρτυ-υπερπαραγωγή είναι συνήθως ένας παιδότοπος με φουσκωτά, με γήπεδο 5Χ5, με facepainting, τραμπολίνα, ξυλοπόδαρους, μάγους και ταχυδακτυλουργούς, ενίοτε και με πισίνα ή και όλα μαζί στην ακραία περίπτωση που ο μικρός πρίγκιπας έχει προαχθεί σε Βεζίρη.
Η διακόσμηση του χώρου κινείται αυστηρά στο γαλάζιο ή στις 50 αποχρώσεις του μπλε, όταν πρόκειται για πρίγκιπα, και εννοείται στις αντίστοιχες του ροζ της γρανίτας φράουλας αν μιλάμε για πριγκίπισσα. Όλα είναι σεταρισμένα μεταξύ τους με χειρουργική ακρίβεια: τα τραπεζομάντιλα ασορτί με τις χαρτοπετσέτες, που είναι ασορτί με τα μαχαιροπίρουνα, που είναι ασορτί με τις πιατέλες με τα γαριδάκια-ποπ κορν-τσιπς-κρακεράκια κ.ο.κ., που είναι ασορτί με τις κανάτες για τους χυμούς, που είναι ασορτί με την σιέλ τούρτα γενεθλίων με ανάγλυφο σχέδιο το πριγκιπικό στέμμα, που είναι ασορτί με τα σιέλ ρούχα του εορτάζοντος αλλά και της βασιλομήτορος, που είναι ασορτί με... δεν-έχει-πια-σημασία. Όλα είναι ασορτί, που είναι και το ζητούμενο.
Μαμά βαριέμαι, αλλά θέλω κι άλλο
Μια μικρή λεπτομέρεια βέβαια είναι πως ο εορτάζων πρίγκιπας, για τον οποίον υποτίθεται έχει στηθεί όλο αυτό το παραμυθένιο σκηνικό, ποσώς ενδιαφέρεται για το σιέλ πριγκιπάτο που εξελίσσεται γύρω του. Θέλει να χοροπηδήσει στα φουσκωτά, να τσιρίξει από χαρά, να μπουκωθεί με τσιπς και τυροπιτάκια, να φυσήξει τα κεράκια στην τούρτα την ώρα που γύρω του όλοι τραγουδούν σε άψογη Χαλανδριώτικη προφορά: «Χάπι μπέρθντεϊ του γιου, χάπι μπέρθντεϊ του γιου, χάπι μπέρθντεϊ Αρίσταρχε-Απόλλωνα... χάπι μπέρθντεϊ του γιου. Του γιου του μονογενούς, του εκ της μητρός εκπορευομένου εννοείται. Που πρέπει οπωσδήποτε σαν μικρός πρίγκιπας, να μην ονομάζεται ένα ξερό Γιάννης, Γιώργος, Νίκος ή έστω Κωνσταντίνος, αλλά να έχει δύο ονόματα.Υποχρεωτικά δε, το πρώτο όνομα να είναι αρχαιοελληνικό και μεγαλοπρεπές, όπως Αλκιβιάδης, Ερμόλαος, Τιμοκράτης ή, έστω, ένα Ευριπίδης, δεν είναι και τόσο τραγικό. Η συνέχεια του πάρτι είναι προβλέψιμη. Ο μικρός Αρίσταρχος-Απόλλωνας, οι επιθυμίες του οποίου ικανοποιούνται πριν καν τις εκστομίσει, γρήγορα βαριέται το ένα παιχνίδι μετά το άλλο, οι φίλοι του παίζουν μεταξύ τους κι αυτός γκρινιάζει στη μητέρα του ότι το πάρτι «είναι το πιο χαζό πάρτι του κόσμου», την ώρα που εκείνη είναι απασχολημένη να μοιράζει στους καλεσμένους που αποχωρούν τα αναμνηστικά δωράκια με το μονόγραμμα Α.Α. του εορτάζοντα.
Εγώ, ο εαυτός μου και οι υπόλοιποι που δεν θυμάμαι τώρα
Με μια αναγωγή σε μέλλοντα χρόνο, φανταζόμαστε τον νεαρό Αρίσταρχο-Απόλλωνα -ο οποίος έχει εκπαιδευτεί πλέον να αποφεύγει τη ματαίωση όπως η γάτα το νερό- να έχει ταλαιπωρήσει στο σχολικό διάβα του αμέτρητους δάσκαλους και καθηγητές. Εκείνος ο καθηγητής Ιστορίας στην Β’ Γυμνασίου ακόμα θυμάται όταν κλήθηκε να απολογηθεί ενώπιον των γονιών του γιατί σκέφτηκε να «κατασχέσει» το κινητό του παιδιού επειδή έπαιζε NinjaFruit την ώρα του μαθήματος. Μα πώς του ήρθε του καθηγητή να καταπατήσει έτσι κατάφωρα τα δικαιώματα του παιδιού, τον κατακεραύνωσε η μητέρα του. Και μάλιστα την ώρα που έχει ενημερωθεί ότι το παιδί θα γίνει «Executive Financial Control Officer by the Chairman, σίγουρα Partner, ίσως και Owner», οπότε«τι να την κάνει την Ιστορία, κύριε Αποστολίδη, αγγαρεία τη διαβάζει».
Μετά το Πανεπιστήμιο ο νεαρός πρίγκιπας της μητέρας του ακολουθεί μια γκαζωμένη καριέρα σε πολυεθνική με τον βαρύγδουπο τίτλο που λέγαμε πιο πάνω (οι πληροφορίες ότι τα επόμενα χρόνια οι πολυεθνικές εταιρίες θα εξακολουθούν να δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα ελέγχονται ως ελαφρώς επισφαλείς). Επιβάλλεται στους συναδέλφους του, οι οποίοι τον φοβούνται και τον θαυμάζουν ταυτοχρόνως, και πάντα βρίσκει τρόπο να δουλεύουν όλα και όλοι υπέρ του. Ο Αρίσταρχος-Απόλλωνας τις περισσότερες φορές που βλέπει κάποιο άτομο ή μια κατάσταση ως ελκυστικά, είναι γιατί βλέπει σε αυτά μια αντανάκλαση του δικού του εαυτού ή κάποια πρόκληση που πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσει και τελικά να επιβληθεί.
Οι γυναίκες και η Απόλυτη
Το ίδιο μοτίβο ακολουθεί και στις σχέσεις του με τις γυναίκες, ιδίως όσες έχουν μια τάση προς την ταλαιπωρία και το μελόδραμα. Εισέρχονται στη ζωή του κεραυνοβολημένες από την έκδηλη γοητεία και την αρρενωπή αυτοπεποίθησή του και εξέρχονται με συνοπτικές διαδικασίες, ειδικά όταν αρχίζουν τις εξωφρενικές απαιτήσεις για συναισθηματική εγγύτητα, το δικαίωμα στη διαφορετική από τη δική του ματιά στη ζωή και άλλα τέτοια περίεργα που τον ενοχλούν όπως η τρίχα το ζυμάρι. Η περιορισμένης χρονικής διάρκειας σύντροφός του δεν θα μάθει ποτέ ότι ο ενήλικος –σύμφωνα με την αστυνομική του ταυτότητα- πρίγκιπάς της έχει τεράστιες συναισθηματικές αντοχές σε τσακωμούς και ανακάμπτει εξαιρετικά γρήγορα από χωρισμούς. Ακόμα και το μέρος της πιθανής επανασύνδεσης είναι για εκείνον μια έκφραση της κυριαρχίας του. Γιατί θέλει να επιβεβαιώσει την αξία του, θέλει να διαπιστώσει ότι μπορεί να έχει πίσω το άτομο-λάφυρο και όχι την επανάληψη των θετικών εμπειριών που προσφέρει η συγκεκριμένη επαφή.
Τελικά όμως δεν θα χρειαστεί τίποτα απ’ όλα αυτά που θα μπορούσαν να τον αποκαθηλώσουν από τον θρόνο του. Η μητέρα του πρίγκιπα είναι πάντα εκεί για να του θυμίσει το περίφημο: «Αγόρι μου, μόνο η καλύτερη κάνει για σένα, αυτήν θα βρεις». Και όλοι πλέον υποψιαζόμαστε ότι η καλύτερη ήταν είναι και θα είναι Εκείνη και μόνον Εκείνη εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
