Οι ιστορίες του Ζαν Πολ Γκοτιέ είναι σαν τα σχέδιά του: Είναι υπερβολικές και προσιτές, δύο αισθητικές, οι οποίες, όταν εξετάζεις τα ρούχα του (το εμβληματικό ριγέ ναυτικό πουκάμισο, τον θρυλικό στηθόδεσμο σε σχήμα κώνου της Μαντόνα, το άρωμα σε μπουκάλι σε σχήμα σώματος ενδεδυμένου με κορσέ) κατά κάποιον τρόπο έχουν σχέση μεταξύ τους.
Η διαπίστωση είναι της δημοσιογράφου Έντιτ Λέχλε της ιστοσελίδας refinery29.com η οποία είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με τον Ζαν Πολ Γκοτιέ στα παρασκήνια του επικού Friedrichstadt-Palast στο Βερολίνο. Ο σχεδιαστής τόνισε ότι τελικά στην ηλικία των 64 χρόνων εκπλήρωσε ένα από τα μεγαλύτερα παιδικά όνειρά του: το σχεδιασμό 500 κοστουμιών για το σόου «The One» που παρουσιάζεται από τις 6 Οκτωβρίου στο ιστορικό θέατρο.Είναι ο πιο σημαντικός σχεδιαστής της εποχής μας και ο τελευταίος εν ζωή μύθος της παρισινής Haute Couture, αναφέρει η δημοσιογράφος.
Αναφερόμενος στο στιλ των ανθρώπων που συχνάζουν στο club Berghain το χαρακτήρισε έξοχο. Είναι μόδα και προσωπικότητα ταυτόχρονα. Είναι η έκφραση του να είσαι δυνατός και τολμηρός, αλλά και ξεχωριστός επίσης. Αυτό ισχύει και για τη μουσική. Είναι techno, πολύ δυνατή.
Περιγράφοντας τα συναισθήματά του, όταν εισήλθε πρώτη φορά στο ιστορικό θέατρο Friedrichstadt-Palast ο Ζαν Πολ Γκοτιέ είπε: «Ήμουν συγκλονισμένος. Είχα ακούσει πολλά για αυτό πριν και ξαφνικά ήμουν σε αυτό το μέρος, όπου η μεγάλη Τζόσεφιν Μπέικερ εμφανίστηκε κάποτε. Αυτό το μέρος είναι ένα θεσμός, είναι υπέροχο. Το πιο όμορφο στην Ευρώπη, νομίζω. Ήμουν θαυμαστής της θεατρικής επιθεώρησης και του καμπαρέ από την παιδική ηλικία μου. Το να σχεδιάσω ρούχα για μια τέτοια παράσταση ήταν πάντα ένα μεγάλο όνειρό μου, προτού ασχοληθώ με τη μόδα. Όταν ήμουν μικρό αγόρι, είδα μια ταινία για την περίοδο του πολέμου. Ήταν γαλλική ήταν η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα:. Ερωτεύτηκα το θέατρο και το αποτέλεσμα ήταν ότι σχεδίαζα γυναίκες που φορούσαν μποά από φτερά και δικτυωτό καλσόν σε ηλικία εννέα ετών… "
Ήταν αυτό αποδεκτό το 1961; «Δεν ήταν αποδεκτό τον καιρό εκείνο. Στην πραγματικότητα η δασκάλα μου με έπιασε και μου επέβαλε τιμωρία γι αυτό. Κόλλησε τα σχέδιά μου στην πλάτη μου και με ανάγκασε να περπατώ στην τάξη. Τα άλλα παιδιά με αγνοούσαν μέχρι τότε. Δεν ήμουν ένας από αυτούς. Δεν τα κατάφερνα στο ποδόσφαιρο και στα άλλα αθλήματα. Παρ΄όλα αυτά η τιμωρία ήταν χρήσιμη. Τα παιδιά σταμάτησαν να γελούν μαζί μου. Αντίθετα, μου χαμογέλασαν και μου ζήτησαν να τους ζωγραφίσω. Ξαφνικά είχα τον σεβασμό τους, απλά και μόνο επειδή ζωγράφιζα όμορφα κορίτσια».
Ο Γάλλος σχεδιαστής απαντώντας στην ερώτηση γιατί αν και είναι διεθνής σταρ αποφάσισε να αναλάβει να φτιάξει τα κοστούμια μιας παράστασης στο Βερολίνο, τόνισε ότι ο λόγος είναι η ξεχωριστή αίσθηση από τους πρώην αστέρες του καμπαρέ και του Friedrichstadt-Palast. Συνδέει τη ντεκαντάνς, τη γοητεία και το νεωτερισμό. «Για παράδειγμα, είμαι μεγάλος θαυμαστής της Μάρλεν Ντίτριχ και των ταινιών της. Όταν μιλούσαμε για σόου, θέατρο και καμπαρέ εκείνην την εποχή, μόνο το Παρίσι, το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη και το Βερολίνο ήταν αντιπροσωπευτικές πόλεις. Στις αρχές του περασμένου αιώνα, το Παρίσι ήταν πολύ σημαντικό, αλλά δεν είναι πια σήμερα. Πάντα θεωρούσα το Βερολίνο την κορυφή. Στην Αγγλία και στην Αμερική όλα έχουν να κάνουν με την τέλεια τεχνική στην Ευρώπη, πάντα υπήρχαν περισσότερη ελευθερία, δημιουργικότητα και ιδέες».
Ο Ζαν Πολ Γκοτιέ επισκέφθηκε πρώτη φορά το Βερολίνο, όταν το Τείχος ήταν ακόμη εκεί. «Νομίζω ότι το δυτικό Βερολίνο ήταν ήδη φανταστικό εκείνο την περίοδο. Το Βερολίνο είναι ακόμη φανταστικό. Είναι ώθηση ενέργειας για μένα. Ο Ντέιβιντ Μπόουι, ο Έντι Σλίμαν… πολλοί καλλιτέχνες που θαυμάζω έζησαν εδώ, επειδή αυτή η πόλη εμπνέει τόσο πολύ. Η ζωή τη νύχτα είναι τόσο ξεχωριστή επίσης».
Ποια ήταν πιο τρελή νύχτα που έζησε στο Βερολίνο;
Μόνο μία, απαντά. Είχα πολλές τρελές νύχτες, κυρίως στο Berghain και στο KitKatClub. Και τα δύο ήταν η έκφραση της εκκεντρικότητας, της υπερβολής και της ελευθερίας. Είναι σαν όνειρο εκεί μέσα. Τελευταία φορά πήγα στο Berghain πριν από 10 χρόνια, νομίζω. Αλλά είμαι μεγαλύτερος τώρα προτιμώ να διασκεδάζω τα απογεύματα της Κυριακής.
Αναφερόμενος στο στιλ των ανθρώπων που συχνάζουν στο Berghain το χαρακτήρισε έξοχο. Είναι μόδα και προσωπικότητα ταυτόχρονα. Είναι η έκφραση του να είσαι δυνατός και τολμηρός, αλλά και ξεχωριστός επίσης. Αυτό ισχύει και για τη μουσική. Είναι techno, πολύ δυνατή. Πάντα ήθελα να δω την πιο διάσημη μπάντα του Βερολίνου. Είναι τόσο ξεχωριστοί. Δεν τους είδα ποτέ live. Θέλω οπωσδήποτε να τους δω στη Γερμανία, σημείωσε αναφερόμενος στους Rammstein.
Πως βρήκε χρόνο να σχεδιάσει 500 διαφορετικά κοστούμια για το σόου στο Friedrichstadt-Palast ήταν η επόμενη ερώτηση. «Δεν ήταν πρόβλημα, απλά το έκανα. Ξεκίνησα τα σκίτσα δύο χρόνια πριν. Στην αρχή πηγή έμπνευσης ήταν τα γκράφιτι, καθώς ήθελα να συνδέσω το Τείχος του Βερολίνου, τα τυπικά τατού Γκοτιέ και την επιθεώρηση».
«Ο Hermès ήταν το εντελώς αντίθετο στο στυλ μου, οπότε αυτό ήταν πραγματικά ελκυστικό για μένα. Πάντα με εντυπωσίαζαν τα φοβερά δερμάτινα κομμάτια του».
Είναι 64 ετών. Τι έμαθε για τη μόδα, το οποίο δεν ήξερε όταν ήταν 24 ετών;
«Δημιούργησα την πρώτη μου κολεξιόν 40 χρόνια πριν. Εξέλαβα τη μόδα ως μία ταινία, ως μία κομψή κίνηση εικόνας. Όλα είχαν να κάνουν με το πρόσωπο που φορούσε τα σχέδιά μου. Ανεξάρτητα πως ήταν η εμφάνισή της/του ήθελα να δείξω την εσωτερική ομορφιά του προσώπου. Δεν είχα χρήματα, αλλά υλοποίησα την ιδέα μου ούτως ή άλλως. Είμαι ευλογημένος, το ξέρω. Το κάνω όχι για τα χρήματα, αλλά για τη συγκίνηση. Πριν από δέκα χρόνια, η βιομηχανία άλλαξε: Σήμερα, τα χρήματα είναι πιο σημαντικά, όπως επίσης η διαφήμιση και τα εγώ. Αλλά είναι σημαντικό να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να παραμένεις ενθουσιώδης. Μην κάνεις πράγματα μόνο για τα χρήματα.
Εργάστηκε για τον Hermés από το 2004 έως το 2011. «Αρνήθηκα την προσφορά του Givenchy επειδή δεν το πίστευα εκείνο τον καιρό. Chanel, Saint Laurent, Cardin — θα μπορούσα να το είχα κάνει. Οι συγκεκριμένοι οίκοι μόδας είχαν ιστορία. Είχαν στιλ και φινέτσα. Εργάστηκα για τον Hermès. Ήταν μία περιπέτεια, μία πρόκληση».
«Αφού δούλεψα με τη Μαντόνα και τον Λουκ Μπεσόν για την ταινία του «Το πέμπτο στοιχείο» αυτό ήταν κάτι διασκεδαστικό. Όταν άρχισα να εργάζομαι ήμουν πανκ, το "enfant terrible"».
«Ο Hermès ήταν το εντελώς αντίθετο στο στυλ μου, οπότε αυτό ήταν πραγματικά ελκυστικό για μένα. Πάντα με εντυπωσίαζαν τα φοβερά δερμάτινα κομμάτια του».
Τι είναι αυτό που έμαθε για την ομορφιά, το οποίο δεν ήξερε στην ηλικία των 24 ετών.
«Το πρώτο πράγμα που έμαθα: Ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Μετά έμαθε ότι ο Θεός δεν υπάρχει. Και μετά από αυτό έμαθα ότι η ομορφιά είναι εκτός κανόνα για μένα. Θυμάμαι υπήρχε ένα κορίτσι στο σχολείο που μου άρεσε, επειδή ήταν τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Είχε κατακόκκινα μαλλιά και το δέρμα της ήταν τόσο λευκό που μπορούσες να διακρίνεις τις φλέβες της. Ήταν εντελώς διαφορετική. Ήταν μισή Γαλλίδα και μισή Αλγερινή. Της άρεσα, αλλά ήθελα να με αγαπήσει. Έτσι επινόησα την ιστορία ότι έχουμε τις ίδιες ρίζες. Βγαίνω εκτός θέματος; Θυμάμαι ένα κορίτσι το ‘72 ήταν μαύρη και τα μαλλιά της ήταν ξεβαμμένα. Προκαλούσε εντύπωση τότε και κανένας δεν ήθελε να την προσλάβει. Εγώ θεωρούσα ότι ήταν όμορφη. Υπήρχε ένα άλλο κορίτσι, με λεπτά χείλη και έμοιαζε με κορίτσι του Βερολίνου τη δεκαετία του ’40. Φορούσε κόκκινη σκιά στα μάτια, μαύρο κραγιόν και δεν φορούσε παπούτσια. Ακόμη δουλεύει μαζί μου. Η γυναίκα από την Αραβία, για παράδειγμα, δεν εκπροσωπήθηκε στη μόδα για πολύ καιρό. Είναι τόσο λυπηρό. Νομίζω ότι η διαφορετικότητα είναι πολύ σημαντική. Ο τύπος της Σουηδέζας δεν ήταν ποτέ ο αγαπημένος μου. Πάντα κοιτούσα τα αντίθετα, μαύρα μαλλιά, κόκκινα μαλλιά, σγουρά μαλλιά, ξεβαμμένα μαλλιά…»
Τι είναι εκείνο που έμαθε για την αγάπη, το οποίο δεν ήξερε όταν ήταν 24 ετών;
«Τότε ήξερα ότι έπρεπε να σχεδιάζω για να αγαπηθώ. Σήμερα δεν έχω ακριβή ιδέα για την αγάπη. Είμαι ερωτευμένος συνέχεια: αγαπώ τη δουλειά μου, ταινίες, και όλους τους ανθρώπους που με περιβάλλουν. Έζησα την αληθινή αγάπη μία φορά. Ο Φράνσις πέθανε πολύ γρήγορα, αλλά είμαι ευγνώμων για κάθε λεπτό που πέρασα μαζί του».
Πως είναι να μεγαλώνεις;
«Η γιαγιά μου μου έδειξε πόσο ωραίο είναι να μεγαλώνεις. Ήταν όμορφη. Είχε τόσα πολλά ωραία κορσάζ και φορέματα, με πολύχρωμα φτερά και κάρτες ταρό. Μαγνήτιζε. Μου δίδαξε ότι πολλές γυναίκες γίνονται ακόμα πιο όμορφες όσο μεγαλώνουν. Οι ρυτίδες, η ωριμότητα και η εμπειρία φέρνουν γοητεία. Εξακολουθώ να το πιστεύω».
«Νομίζω ότι ποτέ δεν ήμουν πιο όμορφος από ό,τι τώρα» είπε γελώντας. Ο μεγάλος φόβος μου είναι να μην γίνω, όπως εκείνοι οι ηλικιωμένοι με τα πονάκια και τους πόνους. Παραδέχομαι ότι δεν μπορώ να φάω όλο αυτό το junk food που έτρωγα όταν ήμουν 24 ετών. Παίρνω βάρος πολύ πιο εύκολα και τα γόνατά μου δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση, αλλά με εξαίρεση το γεγονός ακούω λιγότερο καλά δεν υπάρχει ένδειξη ότι γερνάω. Όμως όλες οι εμπειρίες και τα όμορφα πράγματα- τα ενθύμια της ζωής μου -με κάνουν ευτυχισμένο»
«Μέσα από τα σχέδιά μου, ανακαλύπτω ξανά και ξανά τον εαυτό μου. Ανακυκλώνω τη μόδα και φτιάχνω νέα πράγματα. Είναι μία φυσική κυκλοφορία κι αυτό που με κρατάει νέο».
Στο φαντασμαγορικό υπερθέαμα «The One» στο ιστορικό θέατρο του Βερολίνου Friedrichstadt-Palast περισσότεροι από 100 καλλιτέχνες από 26 χώρες ερμηνεύουν φορώντας κοστούμια του Ζαν Πολ Γκοτιέ.
Πηγή: ΑΠΕ
