Έχει τρομερή πλάκα το πόσο εύκολο είναι το να σου αρέσει τρομερά κάτι που μέχρι πριν δύο-τρία χρόνια κορόιδευες. Και εκείνοι οι έρμοι οι fashion opinion makers (αυτοί δηλαδή που βλέπουν τις τάσεις και τις διαμορφώνουν τουλάχιστον 700 ημέρες πριν από εσένα) μένουν άφωνοι να αναρωτιούνται που ήταν όλος αυτός ο κόσμος ο οποίος, πριν δύο χρόνια, κοιτούσε με απορία και δυσπιστία τα trends που σήμερα φοράει σύσσωμος ο πλανήτης και τα οποία εκείνοι είχαν βάλει, πρώτοι και καλύτεροι, πριν πολύ-πολύ καιρό.
Ίσως το παραπάνω αποτελεί μία καλή εισαγωγή του πώς η «διάφανη» τάση μπήκε στις ζωές μας και έχει καταλάβει πλέον τα πάντα. Από τις καθημερινές μας τσάντες, γιατί είναι άλλωστε απαραίτητο να ξέρει αυτός που κάθεται δίπλα σου στο μετρό ότι μαζί με το iPhone και τα κλειδιά σου έχεις και μία μαυρισμένη μπανάνα, ένα άδειο πακέτο χαρτομάντιλα και ένα μισοάδειο μπουκάλι νερό, μέχρι τα παντελόνια μας και τις πιο αγαπημένες γόβες στη ντουλάπα μας. Πολύ απλά, αυτό που μέχρι πρόσφατα μάλλον σε αρκετούς θα φάνταζε παράλογο αποτελεί πια τον κανόνα και εμείς είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε πολλή ενέργεια και ακόμα περισσότερη άνεση προκειμένου να είμαστε συνεπείς σε αυτόν τον κανόνα.
Τα κοιτούσα, που λες, από εδώ, τα κοιτούσα από εκεί, τα βρήκα και σε σούπερ οικονομική τιμή στο πιο διάσημο μαγαζί προσιτής μόδας που υπάρχει, και τα πήρα. Ένα ζευγάρι λευκά γοβάκια με block heel και μία διάφανη, πλαστική επίστρωση στο πλαϊνό και μπροστινό μέρος να χαμογελάει με τσαχπινιά στην μεγαλύτερη, στην πιο αμφιλεγόμενη τάση της σεζόν, της χρονιάς, της εποχής. Τα πήρα αλλά πέρασαν μέρες μέχρι να τα βγάλω από το κουτί και να τα φορέσω στα πόδια μου, μερικές δοκιμές με διαφορετικά outfits μέσα στο σπίτι νομίζω ότι δεν πιάνονται, αφού το πραγματικά crash test για κάθε παπούτσι που σέβεται τον εαυτό του, αλλά και για κάθε γυναίκα που ξέρει πώς να το φορέσει, είναι ο αληθινός κόσμος εκεί έξω, το σκληρό πεζοδρόμιο, οι λακούβα που δεν πρόλαβες να δεις στην άκρη του δρόμου, τα πάνω-κάτω στις σκάλες του μετρό όταν πετυχαίνεις χαλασμένη κυλιόμενη.
Ήταν Τετάρτη και είχαμε παρουσιάση στο γραφείο, σημαντική παρουσίαση με σημαντικό πελάτη που ο διευθυντής του τμήματος κυνηγούσε για πολύ καιρό. Φόρεσα το ροζ κοστούμι που μόλις είχα πάρει από το καθαριστήριο και ένα λευκό, βαμβακερό T-Shirt, προσευχόμενη να μην σκάσω αυτή την ζεστή ημέρα που έπρεπε να βγάλω προς τους υποψήφιους πελάτες το πιο επαγγελματικό μου πρόσωπο. Και μετά σκέφτηκα: «Αν όχι τώρα, τότε πότε;» και έβγαλα το ρυζόχαρτο από το κουτί για να τοποθετήσω τα διάφανα, γυμνά παπούτσια μου στα φρεσκομπανιαρισμένα μου πόδια. Την μαύρη μου τσάντα ανά χείρας, το κόκκινο κραγιόν στα χείλη μου και κανένα χάος στο κέντρο της πόλης δεν έμοιαζε αρκετό για να μου χαλάσει αυτήν την υποσχόμενη, φωτεινή ημέρα.
Το πράγμα ξεκίνησε να πηγαίνει στραβά από την αρχή, όταν είδα το χαρτί «Εκτός Λειτουργίας» κολλημένο στην πόρτα του ασανσέρ της πολυκατοικίας, αλλά δεν έδωσα καμία απολύτως σημασία. Κατέβηκα 4 ορόφους σχεδόν χοροπηδώντας και σταμάτησα μόνο για μία στιγμή στον ημιώροφο όταν μου φάνηκε πως αισθάνθηκα μία μικρή πίεση στο μικρό δάκτυλο του αριστερού μου ποδιού. Μέχρι να φτάσω στο γραφείο, πέρασα περίπου 40 λεπτά αισθανόμενη μία άλλη Carrie Bradshaw στην καρδιά του Μεγάλου Μήλου, με τη μόνη διαφορά ότι εγώ δεν έχω δική μου στήλη σε εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας, ούτε 62 φορέματα Dior στην walk in closet του σπιτιού μου.
Σε όλη την διαδρομή με το μετρό είχα την εντύπωση πως όλοι κοιτούσαν τα παπούτσια μου, μαζί κι εγώ, να ρίχνω κλεφτές ματιές στα πόδια μου και στα δάκτυλα μου που φαινόντουσαν καταπιεσμένα αλλά τόσο στιλάτα και κομψά μέσα στα πιο trendy παπούτσια του καλοκαιριού. Είχα αρχίσει ήδη να κάνω σχέδια για βόλτες σε νησιώτικα στενά τον Ιούλιο, στις οποίες οι τουρίστες θα θαύμαζαν το λουκ μου και τα παπούτσια μου, όταν έφτασα στον προορισμό μου και σηκώθηκα βιαστικά από το κάθισμα για να νιώσω έναν έντονο πόνο στο πρώτο μου βήμα. Η κατάσταση στο μικρό μου δακτυλάκι είχε χειροτερέψει αισθητά, αλλά μετά θυμήθηκα την υπόσχεση ότι κανένα χάος δεν θα μου χαλούσε αυτή την φωτεινή ημέρα.
Στο γραφείο ο πελάτης άργησε χαρακτηριστικά να φτάσει και μόνο μία κοπέλα με ρώτησε από που πήρα τα χαριτωμένα παπούτσια μου. Ήταν μία μικρή απογοήτευση γιατί περίμενα τουλάχιστον τυμπανοκρουσίες ανακατεμένες με επιφωνήματα θαυμασμού. Γρήγορα άρχισα να ιδρώνω. Ήταν η ώρα που έστελνα βιαστικά δύο e-mail πριν μπω στην αίθουσα συνεδριάσεων και ένιωσα για πρώτη φορά, από το πρωί, την ανάγκη να βγάλω τις γόβες μου για να κουνήσω ελεύθερα τα δάκτυλα μου. Δεν πρόλαβα να το κάνω.
Δεν ξέρω πόσες ώρες είχαν περάσει μέχρι την στιγμή που μπήκαμε τελικά στην παρουσίαση κι εγώ είχα αρχίσει να κουράζομαι χαρακτηριστικά. Η τάση της εποχής, σφηνωμένη στα πόδια μου, έμοιαζε να έχει βρει πια την φόρμα της και να μην με πιέζει τόσο πολύ, αλλά οι πατούσες μου είχαν ιδρώσει τόσο πολύ που νόμιζα ότι ήμουν διαρκώς μέσα σε μία ζεστή γούβα με νερό. Ετοιμαζόμουν να σηκωθώ για να δείξω στον πίνακα το δικό μου κομμάτι της πρότασης όταν συνειδητοποίησα πως ο καυτός ιδρώτας είχε δημιουργήσει θολούρα στο διαφανές πλαστικό, κάνοντας τα δάκτυλα μου να μοιάζουν με βρεγμένα, κόκκινα λουκάνικα Φρανκφούρτης, την στιγμή που τα τελευταία βγαίνουν ζεστά από τον ατμό. Δεν έφταιγε το τακούνι, ούτε το στυλ ή το μέγεθος του παπουτσιού. Ήταν απλά αδύνατο να μείνω έστω και λίγες ώρες ακόμα εγκλωβισμένη μέσα στο φλεγόμενο, πλαστικό υλικό, η θερμοκρασία του οποίου όλο και ανέβαινε.
Πίσω στο γραφείο μου έβγαλα τα παπούτσια όσο πιο διακριτικά μπορούσα, μόνο και μόνο για να τα ξαναβάλω άμεσα γιατί ήμουν τόσο ιδρωμένη πια που φοβήθηκα ότι οι συνέπειες θα ήταν αισθητές σε όλο τον χώρο. Στο τέλος της ημέρας, απέρριψα την πρόταση των κολλητών μου για ποτό στην Κολοκοτρώνη, μάζεψα όσο κουράγιο μου είχε απομείνει και εξαφανίστηκα γρήγορα προς το σπίτι. Με ταξί. Όποιος πρόλαβε να θαυμάσει στο στυλ μου στο μετρό, πρόλαβε.
Το χειρότερο μέσα σε όλο αυτό, χειρότερο ακόμα και από ασανσέρ που δεν λειτουργούσε ακόμα όταν επέστρεψα, ήταν το γεγονός ότι μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία εξακολουθούσα να θέλω να κυκλοφορήσω τα «γυμνά» παπούτσια μου στα νησιά και στην πόλη. Ελπίζοντας πάντα πως η επόμενη φορά θα ήταν πιο εύκολη, πιο τυχερή και καλύτερη τα σκούπισα ευλαβικά από τον ιδρώτα, πριν καλά - καλά σκουπίσω το πρόσωπο μου και τα έβαλα στο πιο ψηλό ράφι της ντουλάπας μου.
Δες το εδώ
Δες το εδώ
Δες το εδώ
Δες το εδώ
Δες το εδώ
Δες το εδώ
Δες το εδώ
Δες το εδώ
