Κάθε μία από εμάς γνωρίζει τι είναι αυτό που την κολακεύει. Κακά τα ψέματα, όσα άρθρα με στιλιστικές συμβουλές κι αν καταναλώνουμε, σχεδόν πάντα καταλήγουμε να φοράμε εκείνα τα ρούχα που μας κάνουν να αισθανόμαστε άνετα. Αυτή η απόφαση κρύβει, ωστόσο, μερικές ύπουλες παγίδες.

Η μία είναι ότι πιθανότατα, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, εγκλωβιζόμαστε στιλιστικά, δεν τολμάμε κι έτσι καταλήγουμε να φοράμε καθημερινά "στολές”, συνδυασμούς από items που νιώθουμε ότι δουλεύουν σε σημείο που γίνονται σήμα κατατεθέν μας. Μπορεί αυτό να μοιάζει γοητευτικό, αλλά ταυτόχρονα μας στερεί το παιχνίδι, ένα από τα πιο ουσιαστικά χαρακτηριστικά της μόδας.

Η άλλη είναι ίσως η πιο σημαντική. Πόσο σίγουρες είμαστε τελικά ότι ξέρουμε τι ακριβώς μας κολακεύει και τι όχι, όταν εγκλωβιζόμαστε στο στενό πλαίσιο που έχουν καθορίσει αιώνες στρεβλών προτύπων; Η εικόνα που έχουμε για το σώμα μας καθορίζει τις στιλιστικές μας επιλογές. Προσπαθώντας να χωρέσουμε στα κουτάκια της βιομηχανίας "αποφασίζουμε” ότι συγκεκριμένα ρούχα απλά δεν είναι για εμάς. Είναι όμως πραγματικά έτσι;

Τα 3 items που ορκιζόμουν ότι δεν θα φορούσα ποτέ

Το ζιβάγκο

Για χρόνια είχα πείσει τον εαυτό μου ότι έχω κοντό λαιμό, ενώ αντιλαμβάνομαι το πρόσωπό μου ως στρογγυλό με μεγάλα μάγουλα. Θεωρούσα λοιπόν ότι μέσα σε ένα ζιβάγκο "χώνομαι” με αποτέλεσμα όλα αυτά τα αρνητικά χαρακτηριστικά μου να γιγαντώνονται. Είχα ένα - δύο ζιβάγκο στην γκαρνταρόμπα μου αλλά στην πραγματικότητα, κάθε χρόνο τα κατέβαζα με τα υπόλοιπα χειμωνιάτικα και την άνοιξη έμπαιναν ξανά στην τσάντα φύλαξης δίχως να τα έχω φορέσει ούτε μία φορά.

Ευτυχώς, λίγο πριν τα 30, ξύπνησα. Ο λαιμός μου είναι μια χαρά κανονικός και το γεγονός ότι δεν διαθέτω ζυγωματικά πάνω στα οποία μπορείς να ακονίσεις μαχαίρι - όπως σχεδόν κάθε celebrity - δεν σημαίνει ότι πρέπει να στερηθώ ένα από τα πιο κομψά staples της γυναικείας γκαρνταρόμπας. Αποκτώντας μια καλύτερη αίσθηση του σώματός μου και ανακτώντας την αυτοπεποίθησή μου - η οποία ομολογουμένως είχε υποστεί κάποιο πλήγμα - άρχισα να φοράω τα δύο ζιβάγκο που είχα στην κατοχή μου όλο και πιο συχνά. Σήμερα, σχεδόν μια τετραετία μετά, έχω τουλάχιστον έξι - επτά στην κατοχή μου, με τα αγαπημένα μου να είναι αυτά που βρίσκω σε βιντατζάδικα.

Ειδικότερα φέτος τον χειμώνα δεν έχω κατεβάσει κανένα άλλου είδους πουλόβερ και έχω κρατήσει στην ντουλάπα μου όλα τα ζιβάγκο τα οποία λατρεύω να συνδυάζω με μίνι και μάξι φούστες δημιουργώντας outfits εμπνευσμένα από το trend της ήσυχης πολυτέλειας. Πλέον, θεωρώ το ζιβάγκο key item των elegant εμφανίσεών μου.

Οτιδήποτε κοτλέ

Όλα ξεκίνησαν από το κοτλέ patchwork παντελόνι καμπάνα. Σας είχα εξομολογηθεί στο παρελθόν μία ιστορία για ένα κοτλέ παντελόνι που απέκτησα εκεί γύρω στα 13 - 14, το οποίο όμως, στα early 00s’ δεν ήταν απλά μια bold στιλιστική επιλογή, αλλά με μετέτρεψε σε στόχο bullying. Το κοτλέ patchwork παντελόνι καμπάνα που όταν πρωταντίκρισα στην κρεμάστρα λάτρεψα, βαφτίστηκε στο προαύλιο του σχολείου "παντελόνι του κλόουν" κι εγώ, από ένα κορίτσι στην προεφηβεία που - είτε από αφέλεια, είτε από κάποια έμφυτη αυτοπεποίθηση που δεν είχε πληγεί ακόμη - ανακάλυπτε την αγάπη του για τα ρούχα και το στιλ, ένας παλιάτσος.

Μόλις φέτος, 20 ολόκληρα χρόνια μετά, φόρεσα ξανά κάτι κοτλέ. Τα αρνητικά συναισθήματα που μου είχε προκαλέσει η κριτική για το κοτλέ παντελόνι είχε εξοβελίσει την συγκεκριμένη υφή από την γκαρνταρόμπα μου. Τι άλλαξε; Σε ένα από τα "κυνήγια θησαυρών” στα αγαπημένα μου second hand καταστήματα ανακάλυψα μια απίθανη καμηλό, κοτλέ ζιπ κιλότ που εκ πρώτης μοιάζει με ασύμμετρη φούστα, αλλά και μια υπέροχη κοραλλί μίνι κοτλέ φούστα που μίλησαν απευθείας στην ψυχή μου.

Ομολογώ πώς μέχρι να τις δοκιμάσω εξακολουθούσα να είμαι σκεπτική, όταν όμως είδα τι ζεστασιά προσέδιδε το κοτλέ ύφασμα συνδυασμένο ακόμη και με ένα απλό top, αποφάσισα να τολμήσω, κυρίως γιατί δεν είμαι πια 13 ετών. Αντίθετα, είμαι μια 33χρονη γυναίκα, πιο σίγουρη από ποτέ για το σώμα της, αλλά και το πάθος της για στιλ. Έτσι λοιπόν, αγόρασα και τα δύο κομμάτια αποτίνοντας κι έναν μικρό φόρο τιμής στο κοτλέ patchwork παντελόνι καμπάνα που εύχομαι να μην είχα δώσει ποτέ.

Αμάνικο φόρεμα

Και φτάνουμε στο "αγαπημένο” μου item, το αμάνικο φόρεμα. Υπήρξε μια περίοδος της ζωής μου κατά την οποία πήρα μερικά κιλά. Ήταν το αποτέλεσμα ενός σοβαρού προβλήματος υγείας και κακών διατροφικών επιλογών, αν και δεν έχει τόση σημασία. Θα μπορούσαν και να είναι απλώς οι επιπτώσεις ενός κάπως πιο "έξαλλου” lifestyle το οποίο όμως εκείνη την στιγμή κάτι μου πρόσφερε. Εν πάση περιπτώσει. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ακριβώς ότι κάτι έχει αλλάξει μέχρι που άκουσα κάποια σχόλια για το σώμα μου.

Ξαφνικά κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και αποφάσισα ότι έχω χοντρά μπράτσα. Δηλαδή είχα, πράγματι, παραπάνω λίπος στα μπράτσα απ’ ό,τι σε όλη την μέχρι τότε ζωή μου, δεν ήταν ψέμα, αυτό όμως που δεν ανταποκρίνονταν με τίποτα στην πραγματικότητα είναι το πόσο χοντρά τα έβλεπα η ίδια. Τα αρνητικά σχόλια που έλαβα για αυτά τα έξτρα κιλά διαστρέβλωσαν πλήρως την πραγματική εικόνα του σώματός μου στα μάτια μου κι έτσι πλέον τα μπράτσα μου ήταν για να τα κρύβω.

Οτιδήποτε αμάνικο έμεινε απλώς να κρέμεται στην ντουλάπα, ανάμεσά τους δύο συγκλονιστικά ‘90s αμάνικα φορέματα (ναι, κι αυτά vintage ευρήματα) τα οποία, αν τυχόν αποφάσιζα να φορέσω, θα ήταν πάντα με κάποιο μακρυμάνικο top από μέσα, ή με σακάκι από πάνω έτσι ώστε να καλύπτονται τα αποκρουστικά, χοντρά μου μπράτσα.

Μία επέμβαση, πολλή ψυχοθεραπεία, αρκετούς τρικέφαλους και μερικές σοφότερες διατροφικές συνήθειες αργότερα έχω ανακτήσει ένα σημαντικό κομμάτι της αυτοπεποίθησής μου σχετικά με τα μπράτσα μου. Ναι, ακόμα πιστεύω, όχι ακριβώς ότι είναι χοντρά, αλλά ότι σίγουρα θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο αδύνατα ακόμα, παρόλα αυτά πριν από περίπου τρία χρόνια φόρεσα ξανά τα vintage αμάνικα φορέματά μου χωρίς να καλύπτει τίποτα τα μπράτσα μου. Παρά το αρχικό άβολο αίσθημα, επέμεινα, για να δω τα χέρια μου όπως πραγματικά είναι και να τα αγκαλιάσω. Πήρε χρόνο, αλλά όταν αγόρασα το πρώτο μου καλοκαιρινό αμάνικο φόρεμα μετά από χρόνια, το οποίο ένιωσα πραγματικά να μου πηγαίνει, ένιωσα μια απερίγραπτη ανακούφιση και ταυτόχρονα μια θλίψη.

Είχα χάσει αρκετά χρόνια στιλιστικού παιχνιδιού πιστεύοντας ότι το μέγεθος των μπράτσων μου καθορίζει το πόσο όμορφη φαίνομαι μέσα ένα αμάνικο ρούχο. Στην πραγματικότητα, εκείνο που έκανε τα αμάνικα ρούχα να μην "με κολακεύουν” ήταν η ανασφάλειά μου και τίποτα περισσότερο. Και μπορεί η σημερινή εικόνα των χεριών μου που με κάνει χαρούμενη και γεμάτη αυτοπεποίθηση να είναι αποτέλεσμα προσωπικού κόπου για τον οποίο είμαι εξαιρετικά περήφανη, όμως τις μέρες που "το χάνω” και πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει κορίτσια με πιο αδύνατα μπράτσα και να τα ζηλεύει, αντιλαμβάνομαι ότι δεν ήταν ποτέ τα κιλά. Ήταν πάντα η αντίληψη.

Τα στιλιστικά dont’s μου είχαν πάντα να κάνουν με μία λάθος αντίληψη της εικόνας μου. Σήμερα που ποζάρω στον καθρέφτη για να πλαισιώσω φωτογραφικά αυτό το άρθρο είμαι κάτι περισσότερο από χαρούμενη που τα έχω μετατρέψει στα dos της χειμερινής σεζόν που διανύουμε. Σας εύχομαι ολόψυχα να ψάξετε τις ντουλάπες σας και τις ψυχές σας και να πετάξετε μόνο προκαταλήψεις, όχι ρούχα.