Η Μάρω Κοντού δεν έχει καμία ανάγκη το θέατρο. Αλλά σε μια προκλητική πρόταση δε μπορεί να πει όχι. Ο Γιάννης Κακλέας της πρότεινε να παίξει στο μιούζικαλ Nine, που βασίζεται στο βασισμένο στο 8 ½ του Fellini. Υποδύεται τη μητέρα του Γκουίντο Κοντίνι και κάθε βράδυ ο κόσμος την ανταμείβει με το πιο θερμό του χειροκρότημα.
«Ο φετινός χειμώνας είναι για μένα μια ανανέωση ψυχική, πνευματική και σωματική, γιατί είχα 3 χρόνια να παίξω στο θέατρο», λέει. «Είναι μια ευτυχισμένη στιγμή στην καριέρα μου. Είμαστε ένας μεγάλος θίασος και ήταν δύσκολο να συνδυαστώ είμαστε όμως πολύ καλά μεταξύ μας γιατί ας μη γελιόμαστε το θέατρο όπως όλα τα πράγματα είναι θέμα χημείας».
Παίξατε περισσότερο στο θέατρο ή στον κινηματογράφο;
Έκανα 120 θεατρικά έργα και 39 ταινίες. Αλλά συνδέθηκα με τον κινηματογράφο στο μυαλό σας γιατί το θέατρο είναι κάτι εφήμερο, δεν το βλέπεις ξανά και ξανά μέσα στα χρόνια.
Από τις δουλειές που κάνατε στο θέατρο ποιές θα ξεχωρίζατε;
Τα τρία χρόνια με τον Χορν, ήταν τα καλύτερα.
Τη νοσταλγείτε αυτή την εποχή;
Όχι καθόλου. Δε νοσταλγώ τίποτα από το παρελθόν. Δε με αφορά καθόλου. Τα έχω όλα καταγράψει στον σκληρό δίσκο, εδώ, αλλά δε με απασχολεί καθόλου.
Η δεκαετία του 60 ήταν όντως μια δεκαετία κομψότητας;
Ναι ήταν σικ. Ήταν μια δύσκολη δεκαετία, αλλά το 60-70 υπήρχε διεθνώς μια άνθηση γύρω από την τέχνη. Μουσική, θέατρο, κινηματογράφος. Και οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί έχω την εντύπωση. Υπήρχαν ακόμα τα ήθη, τα έθιμα, το να πάνε στο θέατρο και να ντυθούν καλά, να κάνουν Χριστούγεννα με επίσημο ένδυμα, να μαζεύονται στα σπίτια. Τώρα έχουν όλα απλοποιηθεί. Αλλά με το να έχουν απλοποιηθεί έχουμε φτάσει και στην κακογουστιά.
Που θα περάσετε τις γιορτές;
Με την οικογένειά μου, την αδερφή μου, τα ανίψια μου...
Θα θέλατε να έχετε δική σας οικογένεια;
Έκανα δύο γάμους και χώρισα δυο φορές. Ένα στα 25 και έναν στα 45. Αλλά δε μου πάει ο γάμος. Θέλω την ελευθερία μου.
Το ότι δεν κάνατε παιδιά σας πειράζει;
Όχι, δε το έχω μετανιώσει που δεν έχω παιδιά. Ήξερα ότι δεν μπορώ να κάνω, το φόρεσα καλά μέσα μου και δεν ασχολήθηκα με αυτό το θέμα. Είπα, δε γίνεται, και πάμε παρακάτω.
Όταν δεν εργάζεστε με τι ασχολείστε;
Α! Δε μου φτάνει η μέρα. Δε φτάνει ο χρόνος. Κάνω τα πάντα. Ταξιδεύω, βλέπω τις φίλες μου, μαγειρεύω κάνω μαστορέματα παίζω χαρτιά, ζωγραφίζω, γράφω.
Οι φίλοι σας είναι στη δουλειά ή έξω από αυτήν;
Το 90% είναι έξω από τη δουλειά. Παλιές φιλίες, νεανικές φιλίες. Οι θεατρικές φιλίες είναι περιορισμένες χρονικά. Τελειώνει μια παράσταση και χανόμαστε. Άλλος πάει περιοδεία, άλλος κάθεται σπίτι του. Πολύ καλά περνάω με τους συναδέλφους, αλλά οι σταθερές είναι οι παιδικές μου φιλίες.
Οι ανταγωνισμοί στη δουλειά ήταν μεγάλοι;
Δεν τους έπαιρνα χαμπάρι. Ήμουνα ευνοημένη, ήμουνα τυχερή. Γεννήθηκα πρωταγωνίστρια δίπλα στον Χορν. Ήμουνα πάντα πρώτη μες τους πρώτους.
Η πρώτη ταινία στην οποία παίξατε ποιά ήταν;
Τα «κίτρινα γάντια» νομίζω.
Παίζατε όμως μια κατηγορία μόνη σας. Ήσασταν πολύ ψηλή, όμορφη.
Η Ειρήνη Παππά ήταν πιο ψηλή από εμένα. Εγώ φαινόμουν πιο ψηλή. Έχω πολύ μακριά πόδια και μικρή τάλια.
Θέλατε να γίνετε ηθοποιός πάντα;
Όχι ήθελα να γίνω μια μεγάλη χορεύτρια.
Γεννηθήκατε, μεγαλώσατε εδώ στην Αθήνα;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Κουκάκι και έμεινα εκεί μέχρι το 1959, που βγήκα με τον Χορν στο θέατρο. Ο οποίος μου είπε ένα βράδυ: Που μένεις κορίτσι μου; Να σε πάω σπίτι σου γιατί βαριέμαι να πάω σπίτι, να κάνω έτσι και μια βόλτα. Κουκάκι, του απαντώ. Κουκάκι; μου λέει κάπως.... Εσύ χρυσό μου θα είσαι σε λίγο μια μεγάλη πρωταγωνίστρια, είναι μπανάλ αυτή η γειτονιά. Και πάω στη μάνα μου σκασμένη και της λέω ο Χορν μου είπε ότι είναι μπανάλ αυτή η γειτονιά «Ναι ο Χορν να πάει να μας βρει να μας πληρώνει το νοίκι, μου απαντάει η μάνα μου. Δούλευε η μητέρα μου στο υπουργείο παιδείας και μέναμε οι δυο μας. Εγώ άρχισα τη φαγωμάρα και μια μέρα την παίρνω και πάμε Φωκίωνος Νέγρη, ήταν πολύ σικ τότε. Και τελικά με ζόρι πήγαμε σε ένα δυάρι ρετιρέ, πουλήσαμε τα παλιά έπιπλα και πήραμε τα μοντέρνα που ήταν φριχτά . Με γκρίνια πολύ. Και μου έλεγε «Άν του χρόνου δεν έχεις δουλειά πώς θα πληρώνουμε τόσο μεγάλο ενοίκιο»;
Εσείς φοβόσασταν;
Εγώ ήμουν πάντα θαρραλέα και πάντα αισιόδοξη και είμαι ακόμα. Έτσι ξεκίνησαν όλα με αισιοδοξία και μέχρι σήμερα πάνε όλα καλά.
Και ηθοποιός πώς γίνατε;
Είχα τελειώσει τη σχολή χορού της Πράτσικα, είχα πάρει μια υποτροφία που δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί για οικονομικούς λόγους, και βρήκα μια μέση λύση να μπω στο χορό του Βασιλικού τότε θεάτρου επί Ροντήρη. Και το ένα έφερε το άλλο. Στη συνέχεια έδωσα εξετάσεις ως εξαιρετικό ταλέντο, γιατί όσοι δεν είχαμε δίπλωμα ηθοποιού παίρναμε μικρότερο μισθό. Και τόκανα για να ανέβει ο μισθός μου, όχι για να γίνω ηθοποιός. Αλλά μόλις το έκανα αυτό άρχισαν οι προτάσεις από το ελεύθερο θέατρο. Και πάλι άρχισε η γκρίνια από τη μητέρα μου που έχανα τη σιγουριά του δημοσίου.
Ήσασταν πολύ συνδεδεμένη με τη μητέρα σας;
Αρκετά. Γιατί δε γνώρισα πατέρα, πέθανε όταν ήμουν δυο ετών. Μεγάλωσα με τη μαμά και τη γιαγιά. Η γιαγιά μου ήταν πολύ δυνατός άνθρωπος. Σμυρνιά, μορφωμένη, ισορροπημένη. Μπορώ να πω ότι η γιαγιά έχει γράψει επάνω μου πιο πολύ από τη μητέρα μου, έζησα περισσότερο μαζί της.
Ζώντας με δυο μορφωμένες γυναίκες σας ενδιέφερε η μόρφωση;
Εκείνες τις ενδιέφερε πολύ, εμένα δε με ενδιέφερε. Δεν ήμουν καλή μαθήτρια ο νους μου ήταν στο χορό. Πήγαινα και έβλεπα όλες τις ρώσικες ταινίες με χορεύτριες, είχα μανία.
Το αγαπήσατε ποτέ το διάβασμα;
Αγάπησα το διάβασμα που με θρέφει ψυχικά. Αυτά που διαβάζω περισσότερο είναι βιβλία ψυχολογίας. Έμαθα να διαβάζω τον εαυτό μου καλά πιά και να διαβάζω και τους άλλους. Για να μπορώ να επικοινωνώ κυρίως.
Με τα οικονομικά τι σχέση έχετε;
Είμαι σπάταλη και δωρού. Μου αρέσει να έχω χρήματα και να κάνω δώρα. Αλλά επιβιώνω πάντα. Κάτι γίνεται και όταν πιάνω πάτο, ξαναπαίρνω λεφτά στα χέρια μου.
Κατά καιρούς κάνετε κάποια μεγάλα κενά στο θέατρο.
Αλήθεια είναι αυτό. Γιατί δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Μπορώ να ζήσω άνετα χωρίς θέατρο. Θέλω να μου γίνει το κλικ. Μπορώ να ζήσω και με τον αέρα. Και άντεχα στις προτάσεις, να μη λέω πάντα ναι.
Φέτος, πώς δεχτήκατε;
Ο Κακλέας, το μιούζικαλ και οι καλές συνθήκες. Είναι πολύ αυτή την εποχή.
Με τα κοινά πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε; Περάσατε και από το Δήμο και από τη Βουλή.
Από τον Δήμο καλώς πέρασα. Και καλά πέρασα. Και ωραίο έργο έκανα. Η Βουλή ήταν ένα μεγάλο μου λάθος. Δεν είχα καμία σχέση με την πολιτική. Βρέθηκα ξαφνικά σε άλλη χώρα.
Τι δε σας άρεσε;
Ο τρόπος του σκέπτεσθαι. Δεν κάνω για πολιτική, ήμουν ένα ξένο σώμα. Ακόμα και σήμερα δε μπορώ να αναλύσω τι ήταν αυτό που μου συνέβη στη Βουλή. Ήταν ωραία σαν εμπειρία. Αυτή η πολιτική που γίνεται μέσα στη Βουλή –γιατί πολιτική κάνουμε κάθε μέρα στη ζωή και καλύτερη και αληθινή- δεν με αφορά. Εγώ νόμιζα ότι ένας βουλευτής τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ για τους άλλους και έτσι πήγα. Και είδα ότι δεν τρέχει για τους άλλους αλλά για τον εαυτό του.
Μπορέσατε να συνεννοηθείτε με άλλους ανθρώπους;
Όχι. Αλλά πρέπει να σας πω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις εκεί μέσα από ανθρώπους οι οποίοι συνήθως δεν φαίνονται. Ενώ στο Δήμο είχαμε μια ελευθερία να ρίχνουμε ιδέες και να πραγματοποιούνται, ίσως επειδή οικονομικά ήταν μια καλύτερη στιγμή για τη χώρα.
Σας ενδιαφέρουν ακόμα τα κοινά;
Ναι, αλλά αυτά που κάνω δεν θέλω να έχουν δημοσιότητα.
Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί πολύ σήμερα;
Η κακογουστιά και η υποβάθμιση παντού. Στους δρόμους, στην τηλεόραση, στο ντύσιμο, παντού. Βλέπω μια θλίψη. Δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό.
Πιστεύετε ότι είναι παράγωγο της κρίσης;
Ένα μεγάλο ποσοστό ναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ίσως κάποτε μου φαινόντουσαν πιο όμορφα και λόγω νεανικότητας ή απειρίας.
Τι πιστεύετε για την κοινωνία σήμερα;
Είμαι υπέρ της ελευθερίας του ατόμου, πρέπει να φύγουμε από τα κοινωνικά ταμπού, την στενοκεφαλιά, να δούμε την αλήθεια κατάματα. Δυστυχώς η κοινωνία μας είναι ακόμα πολύ συντηρητική. Κάθομαι και σκέπτομαι το σύμφωνο συμβίωσης. Αυτοί οι άνθρωποι που ζουν τη δική τους ιστορία έτσι όπως τους αρέσει θέλουν μια κατοχύρωση. Κατ΄αρχήν πρέπει να παραδεχτούμε ότι από καταβολής κόσμου υπάρχει αυτή η κατηγορία ανθρώπων. Που κάνει άλλες επιλογές από τις δικές μας. Ακόμα και τις υιοθεσίες, τις σκέπτομαι.
Είστε υπέρ ή κατά;
Θα σας πω μια ιστορία. Ήμουν πρόεδρος στο κέντρο βρεφών Μητέρα. Ας πούμε υιοθετείται ένα παιδί με όλους τους τύπους από ένα ζευγάρι και ο πατέρας βγαίνει βιαστής. Ή μια μάνα υιοθετεί από το πες- πες του άντρα της, του κοινωνικού περίγυρου και της μαμάς της και της γειτονιάς και το κακοποιεί. Οι κακοποιήσεις έρχονται από νορμάλ οικογένειες σε συντριπτικό ποσοστό. Έρχεται η απάντηση λοιπόν από την ίδια τη ζωή. Μπορεί ένα ζευγάρι γκέι να υιοθετήσει ένα παιδί και να είναι ένα υγιέστατο ψυχολογικά και να δεις ένα από μια νορμάλ οικογένεια και να είναι τραυματισμένο και κακοποιημένο. Οι άνθρωποι πιέζονται σε μια κοινωνία να παντρευτούν και να τεκνοποιήσουν. Οπότε, αξιολογώντας όλα αυτά, περισσότερο πιστεύω αυτούς που θέλουν να υιοθετήσουν από αγάπη και μεγάλη επιθυμία παρά εκείνους που το κάνουν από κοινωνική πίεση ή σύμβαση.
Πιστεύετε;
Η πίστη είναι εντελώς υποκειμενικό πράγμα. Η εκκλησία μας είναι σκληροπυρηνική. Μπορεί κάποιος να έχει πίστη και να μην έχει καμία σχέση με την εκκλησία. Ο θεός είναι μέσα μας και όπως θέλει κανείς τον ερμηνεύει.
Μου περιγράφετε τον εαυτό σας;
Έχω κέφι για τα πάντα, δε χάνω την αισιοδοξία μου. Η κινητήριος δύναμή μου νομίζω ότι είναι το ότι δεν έχω καμία ενοχή. Δεν έχω τύψεις για τίποτα. Κοιμάμαι ακόμα δέκα ώρες ήσυχη. Και τις υπόλοιπες, είμαι αεικίνητη.
